20/03/2025
Deze uitspraak komt binnen.
20 maart 2001, ging ik naar het ziekenhuis. De man met wie ik getrouwd was bracht me en zei: bel maar als je opgehaald wil worden en vertrok.
Je hart was een week geleden gestopt met kloppen. Dat werd op de echo gezien en dat was het dan. De hele zwangerschap had ik het gevoel dat er iets niet klopte.
Een week lang was je nog in mijn buik, maar je was er niet meer. Die week was bijna niet te doen, ik moest ‘gewoon werken’ en wachten tot er plek kwam.
Ik voelde me geen aanstaande moeder of mens meer maar werd opeens behandeld als patiënt, kreeg een operatie hemd aan en heb extreem lang op de operatiekamer gewacht tot ‘ik aan de b***t was’ zoals de ‘ uitleg ‘ was.
Helemaal alleen, met een hart wat de week ervoor in ontelbare scherven kapot was gevallen.
Na de ingreep werd ik wakker, en zocht jou, waar was je?
Je was er niet meer, ik heb je niet kunnen zien, niet mogen vasthouden, dit is onmenselijk.
Ik heb zo hard gehuild en geschreeuwd op de uitslaap kamer dat ze me volledig hebben platgespoten.
Gruwelijk dat dit toen ‘de normale procedure was’.
De gynaecoloog wist zich houding te geven en stuurde me naar een kamer waar een cassette recorder stond met een mindfulness bandje, dat moest ik maar luisteren om rustig te worden.
Ik wilde je thuis een naam geven, wat je vader onnodig vond.
Een bos bloemen kreeg ik toen ik thuis was, van een collega uit het ziekenhuis. En een telefoontje van mijn moeder die jarig is op 20 maart en geïrriteerd dat ik haar niet had gebeld om haar te feliciteren.
Naast vier miskramen is er na Evi nog een jongen geweest die niet is blijven leven. Er zijn daarna drie kinderen geboren die inmiddels volwassen, gezond en gelukkig zijn.
Toen ik elf jaar geleden hoorde dat een ziel soms een korte incarnatie nodig heeft om vervolgens verder te gaan en dat daar krachtige moeders voor nodig zijn, om dit te kunnen dragen, heeft dit antwoord op mijn vraag waarom? rust in mijn hoofd gebracht.
Rouwen is voor mij niet ergens overheen komen, dat is onmogelijk. In de loop van de jaren heb ik een zachtere relatie gekregen met wat er was en hoe het is gegaan en ben ik stil op deze dag.
Vandaag, 24 jaar na je ‘geboorte dag’ kan ik voor het eerst over je schrijven lieve Evi.
Door jou heb ik geleerd wat het verschil is tussen een levenloos lichaam en een lichaam met een ziel erin, die leven mogelijk maakt.
Ik voel verbinding met je, je bent ergens in een lichaam van ongeveer 23 jaar, hebt het goed in het gezin waar je woont, je bent vrolijk, sociaal, hebt een groot hart, natuurlijke schoonheid, een ster in creëren van verbinding en super betrouwbaar.
Heb het goed.
Ik hou van je.
Altijd en overal.
