13/03/2024
Ik lees het…..zie het voorbij komen en rillingen over mijn lichaam. Weer zo een kort leven die zo vroeg moet gaan. Een paar uur later belt hij mij…..in 1 seconde schieten er verschillende scenario’s door mijn hoofd en ik hoop, ik hoop zo dat het niet om die kleine gaat….. “Lieverd, ik heb je nodig”….. Dankbaar dat hij de keus heeft voorgelegd aan zijn ouders. Een keus die elke uitvaartondernemer aan een ieder moet geven. Koelingopbaring of lichte balseming……
De overbreng auto rijdt voor….daar staan wij dan. 3 grote mannen en ik…..de stilte voelt vreselijk, de stilte duurt lang. De stilte laat ons oplossen in het moment. De stilte moet onderbroken worden. Niemand wilt de volgende stap nemen. Ze halen de brancard eruit en je zou bijna denken dat er niets op ligt. Niets is minder waar. Er ligt echt iets op en hoe graag we het eigenlijk niet zouden willen. Of een groter iemand die de 80 gepasseerd is en een leven gehad heeft. Brancard is er helemaal uit en weer blijven wij stil……want zijn kleine lichaampje ligt erop. Nog 2 bijna 3……maar daar, daar waar jij absoluut niet moet liggen, lig jij wel. Jij had veilig, warm en vol liefde in jouw bedje moeten liggen en aan het dromen moeten zijn. Dromen over de volgende dag……dromen over spelen in de zon, rennen over het strand, de liefde voelen van je ouders en het lachen van al het moois dat jou gegeven zou worden. Het geluk en onbezorgd kind zijn. Maar al deze dromen zijn gruwelijk uit één gespat. Keihard en onwerkelijk……is het leven uit jou gehaald. Kon ik maar toveren…….
Onwerkelijk voelen wij ons. Hij tilt je over en voorzichtig en met liefde wordt jij op mijn verzorgtafel geplaatst. Ik hou je handje vast en voel je kleine vingers…..ik wil toveren….het leven weer terug toveren, je ondeugende lachje, je sprankelende sprekende ogen en alle dromen doen uit laten komen. Maar deze nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Voor jouw ouders een leven zonder jou, het ondenkbare, een nachtmerrie waar ze nooit meer uit gaan komen.
Daar staan wij dan, wij zijn stil want al is het ons vak het blijft zo een heftige emotie om zo een klein ventje zonder leven daar te zien liggen. We geven elkaar een moment. De stilte geeft ons een moment om te voelen. Te voelen dat ook wij nog altijd onze emoties mogen hebben. En vanuit deze emotie is het aan ons om ons vak uit te oefenen alsof hij van ons eigen is die wij met liefde, zorg en respect behandelen.
Je verkleuringen trekken mooi weg, de lichte balseming accepteer jij. Alle lijntjes in je lichaampje verwijder ik. Jij hoeft niet de kou in. Ze mogen je vasthouden, knuffelen en kroelen. Elke dag een stapje dichter naar het afscheid. Elke dag is het steeds meer loslaten, elke dag tot aan je laatste rustplaats. Daar waar jij nog niet had moeten zijn. Nog minstens 80 jaar had erbij moeten komen. Te klein en veel te vroeg ben jij hier vandaan. Gebroken harten voor altijd is wat jij achter laat.
Daar lig jij dan……waar je nog lang niet had moeten zijn……soms droom ik dat de wereld hierna zoveel mooier is dan deze hier. Dat je daar de extra 80 jaar wel mag leven en soms hier op aarde je ouders een troost, een boodschap of een seintje mag geven. Dat zij jou aanwezigheid elke dag in hun hart mogen voelen. Niet zoals het zou moeten zijn want dit verdriet en het gebroken hart zal nooit meer overgaan.
Ik wikkel je in een lakentje, ik dek je toe…..ik laat je liggen met je knuffelkonijn heel dicht tegen je aan…..zou zo graag anders willen……toveren kan ik helaas niet……kon ik het maar…..
