29/10/2024
In contact
Ze zit tegenover mij en vertelt over haar drukke leven, een eigen zaak, hoe ze daarin alles overziet en doorziet; de verantwoordelijkheid voelt voor het welzijn van ieder die daar werkt. Hoe ze alle ballen in de lucht houdt, te weinig uren in haar dag heeft. En tja; de baby is er ook bijna. Nog maar een paar weken. Contact maken met haar kindje staat wel op het verlanglijstje maar daar is ze nog niet echt aan toegekomen; ze weet ook niet goed hoe of waar te beginnen. Ik stel voor dit samen te gaan doen. Ze voelt het verlangen én vindt het spannend.
Wanneer ze op de bank ligt, lekker warm toegedekt, nodig ik haar uit haar ogen te sluiten, om even, voor dit moment, de boel de boel te laten en zich te focussen op haar ademhaling.
In door de neus, lang uit met open mond. Na een paar keer zo ademen komt er een diepe zucht. De spieren in haar gezicht en schouders ontspannen zichtbaar.
Langzaam, voorzichtig en bewust legt ze een hand op haar buik. Ze praat van binnen met haar kindje. Heet het welkom, stelt gerust. De buikt bolt op en beweegt; mama is er! Na een tijdje rollen stille tranen over haar wangen; geraakt door de eenvoud en de intensiteit.
“Ik had niet verwacht dat het me zo veel zou doen, ook niet dat het eigenlijk zo simpel is.
Zolang de baby in de buik zit, is het veilig. Hoef ik er nog niet zo op te letten; zijn er geen zorgen, weinig gevaren. Dat is anders als de baby straks geboren wordt. Daarom heb ik het contact tot nu toe vermeden. Nu ik heb ervaren hoe mooi het is, voel ik minder angst, meer vertrouwen in mijzelf.” Ze zucht nog een keer, doet haar ogen open, kijkt mij aan en zegt met een glimlach: “ik ben er klaar voor”… “Op naar de bevalling”.
