Gerda Habes Uitvaartzorg, De Vos van Steenwijkstraat 90, De Wijk (2025)

22/10/2024

2 November
De dag waarop overleden dierbaren worden herdacht.
Een dag om stil te staan bij wie zo wordt gemist.
Dit kan in stilte, in de beslotenheid van eigen huis of gezin.
Soms is het ook fijn om dit met anderen te delen.

Ook u hebt, kortere of langere tijd geleden te maken gehad met een verlies.
Samen met de kerk van IJhorst organiseren we voor u als nabestaande, op zaterdag 2 november een Lichtjesavond, ‘Rouw Verlicht’.

U bent van harte uitgenodigd hierbij aanwezig te zijn.
Het is voor iedereen toegankelijk en u hoeft niet kerkelijk gebonden te zijn.
Vanaf 18.45 uur wordt u van harte welkom geheten bij De Wijker Hof (Julianaweg 27 in De Wijk).
Daar wordt u ontvangen door muziek. U kunt daar een persoonlijke wens of naam in de boom hangen.
Daar ontvangt u ook een lichtje en kunt daarmee het door kleine lampjes opgelichte fietspad -te voet- volgen naar de kerk, waar u wordt verwelkomd door piano- of orgelmuziek.
In alle rust kunt u luisteren, terwijl u uw lichtje in de kerk plaatst.
Het kaarsje mag natuurlijk ook op één van de begraafplaatsen worden achtergelaten, op het graf van een geliefd persoon.
De kerk in IJhorst is open van 19.00 tot 20.30 uur.
Als het te ver lopen is van De Wijk naar IJhorst, kunt u ook rechtstreeks naar de kerk om een lichtje te branden.
Wanneer u wel graag wil lopen vanaf De Wijk maar terug wandelen niet haalbaar blijkt, kunt u worden terug gebracht.
Neem gerust iemand mee. We ontmoeten u graag.

12/10/2024

.....................Column: Uit het leven !! .............................................. Vernoemen ..................................

Met een vastberaden tred loopt Joanne naar voren. Haar bolle, zwangere buik is na 7 maanden zwangerschap goed zichtbaar. Rustig kijkt ze de zaal rond om vanaf de katheder alle bezoekers goed te kunnen zien. Het doet haar zichtbaar goed al deze mensen te treffen bij het afscheid van haar lieve moeder Suzanne. Met een heldere stem spreekt ze rustig en kiest ze haar woorden zorgvuldig.
Joanne vertelt prachtige verhalen over haar jeugd en tienerjaren thuis. De fijne tijd die ze hebben gedeeld in de periode dat ze ouder en zelfstandig wordt. Mooie herinneringen worden gedeeld over een moeder die met raad en daad klaar staat, goede en wijze adviezen geeft en altijd een luisterend oor heeft. Joanne neemt ons mee in haar leven, in het leven van haar moeder en het gezin. Prachtige anekdotes komen voorbij, kleurrijk wordt er een karakterschets gegeven en liefdevol worden er memorabele momenten opgehaald.
Automatisch glijdt haar hand over haar buik als ze is aangekomen bij de dag dat ze haar moeder vertelt dat ze in verwachting is. Vol geuren en kleuren schetst Joanne ons de middag dat haar moeder opgetogen, met blosjes op de wangen staat te juichen door het vooruitzicht oma te worden. Joanne glimt als ze dit vertelt.

Pijnlijk voelt het dat Suzanne haar kleinkind nooit in de armen zal houden en niet ziet opgroeien. Verdrietig is het dat dit kindje deze geweldige oma niet zal leren kennen zoals Joanne haar heeft leren kennen.
Joanne beëindigt haar verhaal met de woorden: ‘Het leven gaat voort in nieuw leven. Ons kindje zal jouw naam dragen, zoals ik naar jouw moeder Johanna ben genoemd. We zullen ons kindje verhalen over jou vertellen. We zullen vertellen wat een lieve oma je zou zijn geweest. Zo leef je voort in gedachten, in ons hart en in ons kleine kindje’.
Als een zucht voel je de ontroering door de zaal gaan. Er komen zakdoekjes tevoorschijn, er worden tranen weggeveegd en er wordt dankbaar geknikt.

Twee maanden later valt er bij mij een geboortekaartje in de brievenbus. Een prachtig kaartje en haar naam is Sanne.

28/05/2024

.................... Column: Uit het leven !! .............................................. Radiatorknoppen .........................

‘Wie is jullie zoon en broer?’ is mijn eerste vraag als ik bij de familie aan tafel zit. Ik kijk de tafel rond om te zien wie als eerste het woord zal nemen.
Om beurten vertellen ze over Bram. Hij is een vrolijke man van begin 40, verstandelijk beperkt en woont geruime tijd in een speciale woning en heeft er zijn dagbesteding. Daar drinkt hij graag met anderen een kopje koffie, maakt een wandelingetje en heeft met kleine dingen zijn eigen dag-invulling. Hij kan niet praten, maar kan zich wel duidelijk maken. Je moet hem leren verstaan, door hem goed te observeren. Na verloop van tijd heeft de familie geleerd zijn beweegredenen van zijn handelen te begrijpen. Zijn handen zijn altijd bezig. Een stuk touw in de buurt is eigenlijk een must. Aldoor maakt hij stevige knopen in het touw, haalt ze er weer uit, om ze er vervolgens weer in te leggen. Apparaten die op batterijen werken, zijn niet veilig in zijn buurt, want die peutert hij er altijd uit. Dat wat kan bewegen of draaien, intrigeert hem. De knoppen van de radiatoren zijn altijd zoek, want die draait Bram er vakkundig af. Hij heeft een fijn gevoel voor humor en kan tegelijk eigenwijs zijn. Een mooi beeld van Bram wordt geschetst.
‘We willen zo veel mogelijk zelf doen,’ vertelt de familie verder. Vader en broers zullen samen de kist maken. Dezelfde dag nog staan ze bij de bouwmarkt om hout te kopen, twee dagen erna is de kist klaar. De handgrepen zijn van touw, de sluitschroeven van radiatorknoppen. Geweldig! Kan het nog persoonlijker? Het is een prachtig gezicht. Op de kist staat het emmertje met batterijen, zijn favoriete touw en een knuffel, precies zoals ze voor de rouwkaart zijn gefotografeerd.
Als we in het restaurant van het wooncentrum zijn, waar we de afscheidsbijeenkomst houden, is het er niet warm. Als een van de medewerkers de radiator open wil zetten, komt ze met verbazing tot de conclusie dat de knop mist. Dit is toch wel heel bijzonder. Het kon dus toch nóg persoonlijker. Zal Bram hier zelf voor hebben gezorgd?

10/05/2024

.................... Column: Uit het leven !! ..................................................... De jager .................................

Naast zijn werk als akkerbouwer, vond Rijk het fijn om in zijn vrije tijd te jagen. Gehuld in zijn groene jas en dito laarzen, een geweer om de schouder en zijn trouwe viervoeter naast hem, stapte hij elke zaterdagochtend graag de deur uit, om een aantal uren later met een trofee weer thuis te komen. De ene keer een haas, dan weer een fazant of een eend. Een aantal van zijn zegetekens sieren de huiskamer. Zo zit er een opgezette buizerd vanaf zijn tak met zijn scherpe ogen de kamer in te kijken. Een prachtig exemplaar, waarvan je niet raar zou opkijken als hij zijn vleugels zou strekken en weg zou vliegen, op zoek naar een lekkere muis.
Rijk is een tijd ziek geweest. Hij wist dat hij zou overlijden. Met zijn vrouw en kinderen heeft hij besproken hoe de uitvaart eruit moet zien. Ook de plaats waar Rijk opgebaard moet worden is niet onbesproken gebleven. De eerste twee dagen in de huiskamer in bed. In de tussentijd kan er in de royale garage een mooi plekje worden gecreëerd.
Als ik weer bij de familie ben, lopen we eerst naar de garage. Wat voorheen een stalling, opberg- en klusruimte is, is omgetoverd tot een fantastische jachthut. De oorspronkelijke functie van de ruimte is niet meer te zien. Er hangen gordijnen aan de balken aan het plafond, een schemerlamp staat in de hoek en een tafeltje met een natuurboek, bril en jachthoedje staan als stille getuigen in de ruimte. De buizerd, turend vanaf zijn tak, maakt de ruimte compleet. Een fijne sfeer, intiem, warm en met aandacht ingericht.
Een van de tradities bij het jagen is om het afgeschoten wild gerangschikt op soort, grootte en geslacht, op het veld neer te leggen. Dit wordt een tableau genoemd. Een hoornblazer, met een rondgedraaide koperen to**er, blaast daarna met een paar tonen de jacht af. Deze traditie wordt nu aan het graf van Rijk uitgevoerd. Drie blazers met hun mooie glanzende, geel-gouden hoorns, blazen symbolisch de jacht af. Het leven van Rijk is ten einde. Met deze klanken glijdt langzaam de kist het graf in.

26/04/2024

.................... Column: Uit het leven !! ............................................ De groenteboer ................................

Bij groenteboer Arie is de fruitschaal altijd rijk gevuld. Als je bezoek krijgt van Arie, kan je steevast rekenen op een tasje fruit of groenten in plaats van een bos bloemen of een flesje wijn. Ook al is hij al een poos gepensioneerd, zijn passie heeft hem niet verlaten. In zijn oude zaak is hij nog regelmatig te vinden en assisteert zijn opvolger Joop. Bij nood vindt hij het fijn de helpende hand te bieden. Met geoefende handen sorteert hij alles netjes in de bakken. Hij kijkt kritisch naar de kwaliteit en heeft oog voor presentatie. Met aandacht stelt hij in een aparte hoek de groenten aantrekkelijk, als een mooi stilleven, in veilingkistjes op. Joop vindt het prachtig dat Arie zich hiermee bezighoudt en geniet van elk kunstwerk dat hij weer neer weet te zetten. Met bedrijfsmatige zaken houdt Arie zich niet meer bezig, maar het contact met de klanten vindt hij fijn. Ook de klanten gaan voor hun plezier bij de winkel van Joop langs om even met Arie te praten.
En nu…. is Arie plotseling overleden.
Met trots vertelt Emely me dit verhaal over haar vader. Een lieve, zorgzame vader, een man met oog voor detail en een groot hart voor zijn medemens.
Dit is ook wat moet doorklinken in de uitvaart van haar vader.
Op de kaart komt een compositie van prachtige groenten- en fruitsoorten, met daar doorheen in sierlijke letters zijn naam. Er wordt niet gekozen om een bloemstuk op de kist te zetten, maar om wat groenten en fruit naar de bloemist te brengen, zodat zij met wat takken en blad er een mooi stuk van kan maken.
Dan vraag ik Emely wat zij - of haar vader - de mensen wil meegeven. Dat kan van alles zijn, een levensles, een foto, een gedicht of iets tastbaars. Emely twijfelt geen moment over haar antwoord. Aan het einde van de bijeenkomst moet er fruit worden uitgedeeld: appels, peren, mandarijnen, sinaasappels, bananen, kiwi’s. Nog één keer fruit van Arie. Nog eenmaal worden getrakteerd door deze lieve, innemende man. Fruit zal nooit meer hetzelfde zijn en blijft altijd aan Arie verbonden.

12/04/2024

.................... Column: Uit het leven !! ........................................ Hagel

Op het moment dat de arts aan de tafel gaat zitten om de overlijdenspapieren te tekenen, begint het buiten te stormen. De hagel striemt tegen de ramen en het gaat enorm tekeer. Mevrouw van Stokken kijkt haar kinderen Hilly en Johan verschrikt aan. Er hoeft niets gezegd te worden. Alle drie denken ze hetzelfde: ‘Hagel, het weer waar Sjoerd – meneer van Stokken – niet van hield, sterker nog, zo verafschuwde’. Net nu, terwijl het overlijden is vastgesteld, begint het te hagelen. Wat een toeval.
Sjoerd was fruitteler. Hij was trots op zijn prachtige appel- en perenbomen. Met liefde liep hij door zijn boomgaard. Met zorg snoeide hij de takken, om ze te helpen meer vrucht te dragen. Hij zorgde voor de juiste voeding en verzorging. Tenslotte oogstte hij met plezier vele, vele veilingkisten vol.
Als tuinder ben je afhankelijk van het weer. Het ene jaar heb je een prachtige oogst, het andere jaar valt het wat tegen. Maar van alle weersoorten, is hagel toch wel de meest nare voor Sjoerd. Het kan zomaar funest zijn. Met een forse hagelbui kan je hele jaaromzet fors kelderen, omdat de bloesem of de vrucht te veel is beschadigd. Alle noeste arbeid ten spijt.
In de week erna worden de weersverwachtingen scherp in de gaten gehouden.
En dan is de dag van de uitvaart. De een na de ander kijkt naar buiten om te zien hoe het weer zich houdt. Als het tijd is om uit huis te vertrekken, is het nog droog. Dan doet Johan de deuren open. Tegelijk begint het, bijna uit het niets, heel hard te waaien en de hagel komt met bakken tegelijk naar beneden. Dikke stenen kletteren op de stoep en stuiteren weer op om even verderop de grond wit te kleuren. Een heel laagje gladde, witte kogeltjes verandert het straatbeeld in een winters tafereel. Dit kan toch geen toeval meer zijn. We kijken elkaar even aan. ‘Wat doen we, wachten of gaan we door?’ Na enige aarzeling gaan we door. Als Sjoerd in de rouwauto is en we te voet de weg vervolgen, stopt het met hagelen. Toeval bestaat niet.

29/02/2024

.................... Column: Uit het leven !! ............................................ Dona nobis pacem ............................

In de familie was niet alles pais en vree. Een moeilijke relatie tussen moeder Trijn en de kinderen heeft in de loop van de jaren veel pijn en verdriet gegeven. De kinderen onderling hebben wél een heel goede band, maar met de ooms en tantes loopt het contact niet soepel. De ooms en tantes scharen zich achter hun zus en keren zich tegen hun neven en nichten. Een moeilijke situatie, zeker nu moeder Trijn is overleden. Hoe moet de dienst worden vormgegeven zodat de kinderen zich gekend voelen en dat ook de ooms en tantes worden gezien? Bij de voorbereiding vinden de kinderen een document waar Trijn zelf teksten en liederen geschreven heeft die ze graag in haar afscheidsdienst wil. Een bevriende zangeres heeft ze gevraagd, of zij op haar uitvaart wil zingen. Voor het vormgeven van de dienst is er een gesprek met een predikant. Bij hem leggen zij hun zorg, verdriet en gemis neer. Op een geweldige manier weet hij de kinderen te raken, de vinger op de gevoelige plekken te leggen en met zachtheid te benaderen. Hij heeft aandacht tijd en tact in deze moeilijke situatie. Op de vraag van de predikant of er liederen zijn die troost kunnen geven, antwoord de oudste: ‘Het zou mooi zijn als we vrede zouden ervaren. Dat wens ik iedereen toe’. Als vanzelf komt het lied ‘Dona nobis pacem’ naar boven. ‘Geef ons vrede’. De zangeres wordt gevraagd onder andere dit lied te zingen. Als tijdens de dienst het moment is aangebroken dat zij op moet, ben ik verbaasd. Waar is ze gebleven? Ze staat niet, zoals tijdens de andere liederen voor in de kerk, terwijl de pianist zijn eerste tonen al inzet. Dan klinkt haar stem helder, zuiver en krachtig. Heel langzaam schrijdt ze van achteruit de kerk, tussen de banken door, naar voren. Het lijkt alsof ze met haar prachtige uitvoering de muziek bij iedereen naar binnen brengt. De woorden dalen tussen de kerkbanken door bij alle mensen binnen. Ontroerend, adembenemend en warm wordt ieder in deze kersttijd vrede gewenst. Ieder wordt gezien, vrede voor allen. Dona nobis pacem.

27/09/2023

...............................Column: Uit het leven !!................................................... Vakantievervanging ...................

Hoe doe je dat, als je kleine zelfstandige bent? Durf je je te permitteren om met vakantie te gaan? Hoelang dan? Zoek je vervanging of moet ‘een klant’ het doen met een antwoordapparaat?
Met een fijne collega – Mark - heb ik de regeling dat hij zijn telefoon naar mij doorschakelt tijdens zijn afwezigheid en andersom als ik niet beschikbaar ben. We hebben eenzelfde werkwijze en vertrouwen elkaar blind. Het is fijn om op deze manier op elkaar terug te kunnen vallen.
Nu is mijn collega op reis en neem ik de honneurs voor hem waar. Als ik de telefoon aanneem zie ik niet of degene aan de andere kant van de lijn voor mij of voor hem belt. Ik zeg dan ook niet alleen míjn, maar ook zíjn bedrijfsnaam.
Ik krijgt Monique aan de lijn. Aan haar stem hoor ik dat ze van slag is. ‘Is Mark er niet? Ik heb hem nodig!’ Als ik haar vertel dat Mark vakantie heeft en ik voor hem waarneem, reageert ze teleurgesteld. ‘Mijn man is overleden. Ik had zo gehoopt en verwacht dat Mark ons zou kunnen helpen. O, wat naar…!’ Ik hoor haar zuchten en ze vervolgt, ‘De eigen dokter is met vakantie, de dominee is er niet en nu is Mark ook niet beschikbaar, wat verschrikkelijk.’
Ik heb het met Monique te doen. Ik begrijp heel goed dat ze nu, op zo’n kwetsbaar moment, steun kan gebruiken van mensen die ze vertrouwt, waar ze een band mee heeft opgebouwd. Ik kan niets aan het feit veranderen. Met liefde wil ik haar bijstaan en vraag of dat ook goed is voor haar. Met enige aarzeling stemt ze in.
Als ik bij de familie binnenstap en ik haar de hand schud, biedt Monique haar verontschuldigingen aan. Dat is natuurlijk niet nodig. Ik begrijp het immers goed.
We doorlopen de dagen. Een mooi afscheid wordt vormgegeven. Aan het einde neem ik afscheid van Monique. Ze geeft me een dikke knuffel. Ze bedankt me heel hartelijk en lachend memoreren we even ons eerste contact. Het voelde goed en vertrouwd om deze familie te begeleiden ook al ben ik Mark niet.

31/08/2023

...............................Column: Uit het leven !!................................................... Wereldreiziger ..............................

De voortuin staat vol prachtige, grote cactusachtige planten. Mocht er een doorsnee stadstuin bestaan, dan hoort dit tuintje zeker niet in deze categorie.
In de gang staat een vitrinekast met beelden uit het verre buitenland. Aan de wand hangen prachtige prenten van markante hoofden met een Oosterse of Afrikaanse uitstraling. De vensterbank is verfraaid met houten beelden uit verre oorden. Het is me duidelijk dat hier een reiziger woont. Iemand die veel heeft gezien van de wereld en kennis heeft gemaakt met verschillende culturen. Met verbazing hoor ik de enorme lijst met landen die Eefje heeft bezocht. Haar voetstappen heeft ze op alle werelddelen gezet. De talloze fotoboeken zijn niet gevuld met vakantiekiekjes, maar met wondermooie landschappen en portretten van mensen die zich niet gemakkelijk laten fotograferen, maar wel door Eefje. Zij weet hen voor zich te winnen en op hun gemak te stellen. Ademloos hoor en bezie ik dit alles.
Eefje liep veel en had een ijzeren conditie. Ook toen haar geestelijke vermogens achteruit gingen, was de drang tot bewegen groot. Altijd werd ze bijgestaan door haar trouwe partner Gerrit. Haar behoefte tot lopen was onvermoeibaar.
Nu staat het leven stil. Eefje is overleden. De laatste stappen zijn gezet.
Geen eindeloze wandelingen meer. Niet meer rusteloos zoeken naar de volgende bestemming. Geen plannen maken voor een volgende reis.
Voor de afscheidsbijeenkomst begint, kijk ik of alles in de aula goed staat. Prachtig. Duidelijk zichtbaar is, dat dit afscheid is van iemand die de wereld is doorgetrokken. In het bloemstuk staan haar wandelschoenen centraal tussen de diverse exotische bloemen. Maar ook stekken van haar eigen cactussen maken het aanblik persoonlijk en uniek. Aan het voeteneinde houdt een van haar aanwinsten, een geweldig mooi nijlpaard, de wacht. Op de kaarsen, die dadelijk zullen worden aangestoken, staat de afbeelding van de kaart. Tijdens het samenzijn wordt ons een inkijkje in haar fotoboek gegeven door een selectie foto’s die worden geprojecteerd.
Nu is het stil. De wandelschoenen zullen haar niet meer dragen. De fotoboeken worden niet meer aangevuld. De cactussen zullen haar aandacht moeten ontberen. De wandeling van deze wereldreiziger is ten einde. Alleen nog stilte.

22/08/2023

Feestelijke wandeling 10 september

Zondag 10 september wordt er een feestelijke wandeling georganiseerd ter ere van het 12.5-jarig bestaan van de uitvaartonderneming van Gerda Habes.
Het beginpunt is vanaf De Wijker Hof aan de Julianaweg (begraafplaats) in De Wijk.
Er kan tussen13.00u. en 14.30u. worden gestart, nadat u ontvangen bent met een kopje koffie of thee.
Omdat er onderweg een aantal stopplaatsen zijn waar wat te horen, te zien of te doen is, zal er in groepjes gelopen worden.
Het is een fijne route voor jong en oud en voor iedereen, ook als je niets met Gerda Habes Uitvaartzorg van doen hebt. De wandeling zelf duurt ongeveer 3 kwartier, maar inclusief de activiteiten ben je ongeveer een uur en een kwartier onderweg. Voor kinderen is er een prijsvraag, met een klein prijsje.
Helaas is niet de hele route rolstoeltoegankelijk, maar de stopplaatsen zijn wel allemaal met de fiets te bereiken.

In de afgelopen 12,5 jaar heeft Gerda Habes veel families mogen begeleiden in een moeilijke periode. Ze voelt zich met de mensen verbonden en in korte tijd is er een fijne band ontstaan. Met dankbaarheid kijkt zij terug op de afgelopen jaren en Gerda vindt het dan ook tijd om het feestelijk te gedenken.
De fijne tussenstops tijdens de wandeling verbinden de wandelaars op hun pad.

Niet alleen deze wandeling zal Gerda organiseren, ze heeft nog meer in petto.
De weduwen en weduwnaars die zij heeft bijgestaan zal zij uitnodigen voor een gezamenlijke feestelijke maaltijd in oktober, die in de ‘Wildschutserve’ in de Stapel zal worden geserveerd.
Op 2 november zal er in samenwerking met de kerk van IJhorst, naast het aansteken van lichtjes voor de overledenen, een lezing worden gegeven over rouw en verlies.
Kortom, een gedenken voor iedereen.

06/08/2023

...............................Column: Uit het leven !!................................................... Op vakantie. ..............................

De hovenier die rustig zijn hond uitlaat beziet elke tuin en plantsoen, ziet het werk wat erin is gestoken, doet ideeën op en vervolgt zijn wandeling. Bij de schilder die, onderweg naar zijn biljartavond, de afgebladderde gevel van de oude boerderij opmerkt, beginnen de handen te jeuken. De automonteur fluit zachtjes tussen de tanden als hij met een goedkeurende blik het nieuwe model van zijn favoriete merk in de straat ziet staan.
Iedereen die iets of iemand uit zijn eigen vakgebied tegenkomt, wordt alert. Er is geen aan- en uitknop als het gaat om je liefhebberijen. Sommige mensen speuren in hun vrije tijd of in de vakantie naar dat wat raakt aan hun vakgebied.
Zo ook ik. Op mijn vakanties bezoek ik zo mogelijk begraafplaatsen. Ik hoop dan wat te weten te komen over de gebruiken en gewoonten rondom overlijden en rouw. Op onze reis door Marokko treffen we iemand die me wel wat wil vertellen over de begraafplaatsen die ik heb gezien. Ze liggen onopvallend langs de kant van de weg, waar het landschap rood kleurt. Tussen een haast gravelachtig landschap staan opeens kleine smalle stenen rechtop. Je zou er zo aan voorbij rijden. Geen keurige paadjes, geen monumentale grafbedekking. Alleen een klein, plat natuursteentje. Hier en daar zie je een kleine persoonlijke herkenning. Bij de meeste graven waar iets persoonlijks ligt, is het iets van keramiek. Geen opsmuk, geen versierselen. Alle graven eenzelfde kant op, gericht op Mekka. Het valt niet op.
De man vertelt me meer.
Het lichaam wordt na overlijden op een rituele wijze gewassen. Is de overledene een man dan wordt hij door de mannen gewassen, een vrouw door vrouwen.
Er wordt niet een bijeenkomst gehouden met toespraken en muziek, waar een kleine week van voorbereiding aan vooraf gaat, maar zo mogelijk wordt er dezelfde dag nog begraven. Geen rouwkaarten worden gestuurd, maar iedereen wordt mondeling ingelicht. Geen glanzende kist, maar in een wade wordt de overledene toegedekt.
Mooie rituelen die diepgeworteld zijn in de cultuur. Gebruiken waardoor wij ook worden beïnvloed. Prachtig om van elkaar te horen en te leren, ook in de vakantie.

26/07/2023

...............................Column: Uit het leven !!....................................................Ode aan haar docent. .....................

Het is niet voor het bespreken van een uitvaart, maar ik ben gewoon voor de gezelligheid op bezoek bij Ineke. Een jonge vrouw van midden 20. De deur zwaait open als ik op haar stoep sta en ze laat me gastvrij binnen. Ze biedt me direct iets te drinken aan en beent naar de keuken. Als ze daar is om een kopje koffie te zetten, kijk ik heimelijk wat rond. Naast de bank staat een mooi tafeltje met wat persoonlijke spulletjes. Mijn oog valt op een klein beduimeld boekje met een bruin kaft. Het is kleiner dan de meeste boeken. Het heeft een ereplaats op het tafeltje. Als Ineke met een dienblad in haar handen weer binnenkomt, ziet ze me ernaar kijken en reageert verrast.
‘Dit boekje,’ zo vertelt ze, ‘is een ode aan een docent. Hij is inmiddels overleden, maar heeft mijn leven verandert’. Ik spits mijn oren. Ineke vertelt verder over de leraar die haar tijdens haar middelbare schoolperiode heeft overgehaald om mee te doen met een uitwisselingsproject. Durfde ze voorheen niet goed haar grenzen te verleggen, door dit project heeft ze een grote stap gemaakt en nadien veel gereisd. Zo is ze na de middelbare school een jaar naar Zweden gegaan. Toen de betreffende docent van dit voornemen hoorde, gaf hij haar zijn eigen Nederlands-Zweeds woordenboekje. Jaren her had hij Zweeds leren spreken.
Na Zweden heeft ze meer grote reizen gemaakt, haar grenzen verlegd en stappen durven zetten. Ze is de docent nog altijd dankbaar voor zijn vertrouwen, zijn steun en zijn goede inzicht.
Graag had ze hem nog eens willen vertellen hoe belangrijk hij voor haar is geweest. Het kan niet meer. Nu staat hier, prominent in de kamer, zijn boekje. Een ode aan een man die, zonder dat hij het zich op dat moment bewust geweest zal zijn, zo veel heeft betekent voor deze jonge vrouw.
Ik luister naar het verhaal van Ineke. Iets tastbaars als symbool voor een kantelpunt in haar leven. En wat mooi dat het een duidelijke plaats in haar huis heeft gekregen.
Een docent om nooit te vergeten.

Gerda Habes Uitvaartzorg

22/10/2024

12/10/2024

28/05/2024

10/05/2024

26/04/2024

12/04/2024

29/02/2024

27/09/2023

31/08/2023

22/08/2023

06/08/2023

26/07/2023

Adres

Telefoon

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type