19/07/2024
Oranje vrijdag.'....heeft het bestuur van Stichting DE 4DAAGSE besloten om maatregelen te nemen, waaronder het inkorten van routes.'
De mail van donderdagmiddag was duidelijk maar heeft niet alleen consequenties voor de deelnemers.
Daar komen we achter als we onderweg teleurgestelde inwoners van Cuijk tegen komen. De route slaat door de inkorting dit dorp over en dat geeft reactie: "Als de lopers niet naar Cuijk komen...." lezen we op een spandoek en de pontonbrug die normaal op deze dag aangelegd wordt in Cuijk door de militairen, ligt in Madurodam-versie in de straten van Overasselt. Liters soep blijken weggegooid te zijn en er is voor niks een vrije dag in Cuijk genomen want tja geen lopers betekent gewoon eigenlijk niks te doen. En dan schijnt de zon ook nog eens niet.
Het inkorten vam de route is niet voor iedereen een waardeloze beslissing, blijkt als we verder lopen.
Sokken in Teva's en onder de voeten uitpuilend wandelwol lijkt een nieuwe trend maar het verraadt vooral héél veel blaren.
"Het zit eigenlijk best comfortabel " zegt een meisje met een lichte waggel. Ze is zeker geen uitzondering, behalve dan voor de wandelaars die ook de Teva's en de wandelwol achterwege hebben gelaten.
Zo sjokken we allemaal verder, lopen we langs de absoluut favoriete rustplaats van de afgelopen dagen (met vers gebakken pannenkoeken en live muziek van een top duo) en droomt iedereen al over de beroemde Via Gladiola.
"Ik hoorde dat hij 10 kilometer lang is" hoor ik 2 vriendinnen tegen elkaar zeggen. We willen gedragen worden, dat is duidelijk. Is het niet letterlijk dan in ieder geval figuurlijk.
Die Via Gladiola, daar herken je de debutanten aan. Nieuwsgierig naar 'hoe dat dan gaat' en 'waar hij dan begint' en de 4daagse experts (gouden kruisdragers genoemd na 10 x deelname) leggen het maar al te graag uit.
Maar valt het eigenlijk uit te leggen? Kun je uitleggen hoe het voelt, als je Malden eenmaal voorbij bent, de rijen toeschouwers steeds dikker ziet worden, je in 4 dagen 150 km in je benen hebt zitten, je al 4 dagen de wekker op 4.10 uur hebt staan, en je dan het spandoek "Via Gladiola" ziet hangen?
Is het in woorden te omschrijven hoe het voelt als muziek je kilometers lang omringt, afkomstig uit boxen, live bands, van toeschouwers met ratels en tamboerijns, van zingende militairen. Als je niet meer weet waar je moet kijken omdat overal mensen joelen, juichen, je toeschreeuwen, aanmoedigen. Vanachter dranghekken, op balkons, op de daken, hoogwerkers en bejaardenhuizen. De borden langs de weg met "je bent er bijna" , "je bent een topper" en "ik ben trots op jou".
En het stopt niet, het gaat door en door en door.
De mevrouw met de microfoon die iedereen op de hak neemt en aanmoedigt, kinderen met snoepjes, komkommer, zoute chips, ontbijtkoek en noem maar op, volwassenen die voor je klappen en je high fives geven.
We lopen, als debutant, en voelen, ervaren en beleven dit ongekende feest, dompelen ons onder in de vreugde, de gastvrijheid, met rijen die dikker worden hoe dichter we bij de finish komen, van al die mensen met al hun gladiolen. Spontaan krijgen we gladiolen in de handen gedrukt terwijl de dj het nummer van de dag aankondigt: "de mooiste van het jaar". Misschien een klein beetje gesjoemeld maar unaniem besloten dat dit nummer bij deze dag hoort.
Op een paar 100 meter voor de finish worden ook wij onthaald door onze dierbaren en met een berg gladiolen én fles champagne en onder begeleiding van het dweilorkest huppelen we samen de finish over voor nog 1 keer een scan, ruilen we de allerlaatste stempelkaart in voor ons allereerste 4daagse kruisje en zit het er op.
Kun je je voorstellen hoe dat voelt?
