26/06/2024
Vervolg op mijn verhaal
Een jaartje later! Een jaar waarin ik, dankzij jullie, het pad kon bewandelen waarvan ik hoopte dat het me leven zou brengen.
Ik las net even mijn verhaal terug wat vorig jaar bij de start van de crowdfunding op de website geplaatst is. En ik voelde het weer helemaal: je vitaliteit zo veel mogelijk en zo lang mogelijk behouden terwijl je behandelingen ondergaat om groei van de ziekte te voorkomen. Dat is toch wat je ten diepste wilt als tegen je gezegd is dat je ongeneeslijk ziek bent en niet lang meer te leven hebt? LEVEN, toch? En tot nu toe kon ik dat. Zes jaar kon de ziekte in toom gehouden worden door doelgerichte therapie, een medicijn om groei en verspreiding van de kankercellen te voorkomen zonder veel bijwerkingen. Heel dankbaar voor het bestaan van zulke medicatie. En ook het afgelopen jaar mocht ik leven. Via een ander spoor: het combineren van een standaard behandeling (toegediend via een niet-standaardmethode) met aanvullende behandelingen.
Och, wat word ik emotioneel nu ik een paar minuten voor me uit heb zitten staren om te bedenken wat dit me heeft gebracht.
Het heeft me een jaar erbij gegeven waarin ik heb genoten van alles wat ik daarvoor ook deed! Een heel mooi jaar zonder veel te moeten inleveren. De zes chemobehandelingen waren op zich zelf pittig maar ik was er geen dag ziek van. De kurkuma-infusen, de hyperthermie, de ozon-behandelingen en de papimi-sessies zijn intensief maar niet toxisch. Het was daarom geen grote opgave ze te ondergaan, er zijn geen bijwerkingen en ik had altijd het gevoel beter weg te gaan dan dat ik kwam. Ik vond het ook een verrijking te ontdekken dat bij de holistische aanpak de gehele mens wordt gezien. Dat de méns met tumor wordt behandeld in plaats van alleen de tumor. Zo belangrijk en ik zou graag wensen dat dit niet als alternatief wordt gezien.
Het heeft me ook gebracht te ervaren hoe het is om ergens voor te gaan staan, ook al is het niet gewoon. Want wat vond ik het moeilijk. Als het niet standaard is en niet iedereen het begrijpt. En er artsen zijn die mij vertellen niet in alternatieve behandelingen te geloven. Het was niet gemakkelijk om die keuze te maken want wat als het inderdaad slechter uitpakt dan gehoopt? Toch wilde ik het graag proberen. Het bracht me het besef dat het jouw lijf, jouw leven en jouw heling is. En zoveel meer. Dat je vragen mag stellen. Dat je een pauze mag nemen wanneer je het nodig hebt. Dat je elk moment van gedachten kan veranderen en opnieuw mag kiezen. Dat je bedenktijd mag nemen om te voorkomen dat je uit angst beslissingen gaat nemen. Want deze pakken zelden goed uit, is mijn ervaring. Dit is vaak moeilijk omdat je de indruk krijgt dat er wat gebeuren moet, dat je geen tijd te verliezen hebt. En het is helemaal moeilijk als jouw eigen verstand ook vindt dat er nu wat gebeuren moet. Maar de tumor is ook niet in een dag of een week ontstaan. Om niet uit angst beslissingen te nemen, is een kunstje dat ik heb moeten leren. En ik blijf lerende want een maand geleden is het me weer overkomen. Nee voelen en toch overstag gaan.
Wat ik in al die jaren ook heb geleerd is dat de tumor niet zomaar is ontstaan. Ik geloof niet in één bepaalde oorzaak maar in meerdere oorzaken. Fysiek, mentaal, emotioneel. Zoals ik geloof in meerdere oorzaken, geloof ik ook dat meerdere oplossingen bijdragen aan de aanpak ervan. Ik geloof niet in pech. Ja, misschien pech dat bij jou die oorzaken samen komen en het resulteert in deze ziekte wat ook weer geen toeval is. Het heeft me veel gebracht te onderzoeken wat er nu voor heeft gezorgd dat bij mij deze ziekte is ontstaan. Niet dat ik dat nu helemaal helder heb, dat weet je nooit, maar alleen het onderzoeken daarvan heeft mijn blik op het leven op aarde veranderd. Sowieso zorgt zo’n diagnose voor een complete reset. Een reset van de kijk op zo’n beetje alle vlakken van het leven. En mijn kijk is in veel gevallen zó veranderd en mijn denken compleet vernieuwd. In 2019 (twee jaar na diagnose) schreef ik www.viermagazine.nl maar een deel van de inhoud zou nu weer anders kunnen zijn.
Na een jaar dit spoor bewandeld te hebben was mijn situatie nauwelijks verslechterd, heel mooi. Wel heel jammer dat ik een maand geleden een longembolie kreeg. Het was voor het eerst in al die jaren dat ik me ook echt ziek voelde. Ik heb ervaren hoe het is om ademvrijheid te verliezen en echt benauwd te zijn, wat alles behalve prettig is. Nog steeds ben ik kortademig. Of dit nog van de longembolie is of toch groei van de ziekte, is wat soms door mijn hoofd spookt. De ene dag meer dan de andere.
Ken je die rood-wit-rode vlaggen op de rotsen in de Oostenrijkse bergen? Tekenen dat je op het goede pad zit. En als je er al een tijdje niet eentje bent tegen gekomen, dan voel je je een beetje richtingloos. Ondertussen zie je wel na elke bocht een nieuw uitzicht dat de ene keer geweldig is en moed geeft en de andere keer krijg je van datzelfde uitzicht een moedeloos gevoel omdat het zo zwaar lijkt. Zoveel klimmetjes. Dat is het hele ding met deze ziekte, je hebt ups en downs in je denken. Sommige dagen ben je vol van vertrouwen, enthousiasme en kracht. En sommige dagen is er angst en ben je aan het vechten. Dan vraag je je af of je wel het juiste aan het doen bent. Dan voel je hier en daar een pijntje en wil je weten wat er gaande is in je lichaam.
Op dit moment ben ik wel in beweging maar… een beetje richtingloos. Dat voelt niet fijn, ook omdat ik me niet heel fit voel. Ik hoop gauw tegen een rood-wit-rood vlaggetje aan te lopen dat me vertrouwen en richting geeft. En ik wens dat ik een prachtig uitzicht achter de volgende bocht aantref. Ik hoop het zo. Want dan ..wauw... ja.. dan geniet ik tranen van geluk. Want het leven wordt eigenlijk steeds mooier als je ouder wordt, langer leeft en leert. Echt het leven 100% waard. Ik wens iedereen een zonnige zomer met prachtige in- en uitzichten!
