Hhoop - Rian van Wel

03/06/2025

Zooo waar ♥️

22/05/2025

ALS JE GENERATIEPATRONEN WILT DOORBREKEN…❤️🧡❤️

Soms besef je: dit stopt bij mij..❣️

Niet omdat je ouders het fout deden, maar omdat jij ziet dat het anders kan. Omdat jij voelt wat jij vroeger nodig had — en besluit om dat nú te geven. Aan je kinderen. Aan jezelf.

Dus je begint klein.

Je moedigt je kinderen aan te praten over hun gevoelens.
Je zegt sorry als je het verkeerd inschat — ook al voelde dat vroeger als zwakte.
Je laat je tranen zien, je legt uit wat je voelt.
Je kiest voor tijd, voor aandacht, voor dat wat hen blij maakt.

Je leert ze dat boosheid niet gevaarlijk is, maar een signaal.
Dat verdriet erbij hoort.
Dat ze mogen praten, ook als het moeilijk is.

Je voert gesprekken die dieper gaan dan huiswerk en hobby’s.
Je groeit met hen mee, ook als dat betekent dat je oude overtuigingen los moet laten.

Je geeft het voorbeeld dat jij vroeger gemist hebt.
Je laat zien wat jou gelukkig maakt.
En je bent aanwezig, zoals jij dat ooit wenste.

Want generatiepatronen herhalen zich niet omdat mensen niet willen veranderen.
Ze herhalen zich omdat ze vertrouwd zijn.
Omdat niemand hen heeft geleerd dat het ook anders mag.

Maar jij kiest anders.
Je kijkt terug, je erkent wat er was.
En je zet een nieuwe stap. Vandaag.

Wees zacht voor jezelf.
Patronen doorbreken vraagt moed.
Het is geen rechte lijn, maar elke stap telt.

En weet: je hoeft het niet perfect te doen.
Liefdevol is genoeg..❣️

💞

Bron: Omar Colin
In liefde , bewustzijn en innerlijke wijsheid
Gedeeld via: BinnenSpiegels

13/05/2025

Ze zit tegenover me. Een warme, lieve en zorgzame vrouw van middelbare leeftijd. Een moeder van twee inmiddels volwassen kinderen. Haar ogen staan oprecht, haar houding betrokken.

Ze zegt: “Ik begrijp het gewoon niet. Ik heb alles gegeven. Ik was er altijd. Nooit was iets te veel. En nu verwijten ze me dat het niet veilig genoeg was. Waar komt dat vandaan? Waarom heb ik daar nooit iets van gemerkt?”

Het is een vraag die ik vaker hoor. Een vraag die onderhuids raakt aan iets groters. Iets wat niet gaat over falen, maar over hoe diep onze hechtingswonden kunnen doorwerken; ook als we ze jarenlang keurig onder controle hielden.

Deze vrouw wilde het anders doen dan haar moeder. Ze deed het anders. Geen harde hand, geen kilte. Ze gaf liefde, steun, aanwezigheid. En toch voelen haar kinderen zich nu tekortgedaan. Hoe kan dat?

Wat we samen ontdekten, was pijnlijk én verhelderend: Ze deed ja, maar ze voelde nee. Ze stond klaar, maar mogelijk met gespannen schouders. Ze gaf, maar wellicht zonder zichzelf erbij.

En dat voelen kinderen. Altijd. Zelfs als je het netjes verpakt in een glimlach en zorg.

De zuivere ja. Ze zei het zelf, bijna fluisterend: “Zuiverheid is voor mij een belangrijke waarde. Maar hoe zuiver ben ik geweest als ik mezelf zo vaak heb weggecijferd?”

En dat is de kern. Als we uit loyaliteit aan onze eigen gemis koste wat kost een betere ouder willen zijn, lopen we het risico niet werkelijk onszelf te zijn. Onze ja’s zijn dan geen vrije ja’s, maar vermomde angsten. Bang om niet goed genoeg te zijn. Bang voor afwijzing. Bang dat als we grenzen stellen, we niet meer geliefd zijn.

Dat is geen egoïsme. Dat is hechting in actie. De onvervulde behoefte van een kind, ingepakt in volwassen gedrag.

Ik vroeg haar, terwijl ik in de toon van mijn vraag de suggestie hoorde meeklinken: “Vind je niet dat je nu op een leeftijd bent waarop je jezelf mag prioriteren?” Haar kinderen zijn tenslotte volwassen. Ze hebben hun eigen leven. En toch leeft de angst nog in haar lijf: “Wordt er nog van me gehouden als ik mezelf op de eerste plaats zet?”

Die vraag is zó wezenlijk. En ze raakt aan iets wat veel ouders, vooral moeders, met zich meedragen. De verwachting dat liefde altijd onvoorwaardelijk moet geven, nooit begrenst. Terwijl juist een zuivere nee – een nee die afgestemd is, eerlijk en zonder verborgen agenda, een vorm van liefde kan zijn. Liefde voor jezelf én voor de ander.

Want als kinderen opgroeien met ouders die zichzelf verliezen in het zorgen, raken ze het zicht kwijt op wat echte nabijheid is. Ze voelen iets schuiven onder het oppervlak. Een vage schuld misschien, of verwarring: “Waarom voelt het niet veilig, terwijl mijn moeder alles voor me doet?”

Kinderen stemmen zich niet af op wat je zegt. Ze stemmen zich af op wat je voelt.

En als jouw woorden niet kloppen met je binnenwereld, wordt de verbinding troebel. Niet omdat je tekortschiet, maar omdat je jezelf verlaat. En kinderen voelen dat. Hun zenuwstelsel leert daar patronen van: aanpassen, pleasen, scannen op signalen.

En dat kunnen ze je jaren later, als ze volwassen zijn, ineens teruggeven als een verwijt. Omdat ze dan eindelijk woorden vinden voor wat ze destijds niet konden voelen of begrijpen.

Het is nooit te laat om alsnog echt jezelf te worden in het moederschap. Om je grenzen te ontdekken, ze te eren, en ze met liefde te delen.

Om te erkennen dat je je soms hebt weggecijferd uit liefde, maar dat liefde niet vraagt om te verdwijnen.
Om een nieuwe zuiverheid te vinden: een waarin jij ertoe doet.

Niet alleen als moeder, maar als mens.

Liefs Rian 🥰

Met toestemming geplaatst via Barbara Veldt

11/05/2025

Zoiets dus 😃 (en ik neem aan dat jij de lijst nog langer kan maken 🤗)

Fijne lieve mensen 💞💖🥰

Liefs Rian 😘

09/05/2025

“Dat is niet de normale gang van zaken mevrouw van Wel” zei de directeur van de basisschool.

Het was twintig jaar geleden.

Mijn (destijds 4-jarige dochter) is geboren in september en volgens het ben je dan een . En zo kwam het dat ze na 2 jaar ‘kleuteren’ naar groep 3 moest.
Op een stoel zitten, aan een tafeltje.
Leren rekenen, schrijven en lezen.
Volgens een bepaald tempo (blijkbaar afgestemd op een gemiddelde leerling).

Geen vuiltje aan de lucht zul je misschien zeggen. Dat was alles behalve waar.
Het vrolijke meisje dat ze altijd was, verdween binnen no time als sneeuw voor de zon.

Al binnen een paar weken had haar lachend gezichtje plaatsgemaakt voor een verdrietige uitdrukking.
Het spelende meisje veranderde in een zenuwachtig en angstige kleuter.
De lichte energie waar ze altijd ’s ochtends mee uit bed kwam, was totaal verdwenen.
Haar zachte mooie lijfje stond binnen een maand helemaal onder het eczeem.
Het werd zo erg, dat ik haar in het begin niet meer met zeep kon wassen en vervolgens deed zelfs water op haar lijfje pijn.

“Ik kan het niet mama, ik wil het niet. De juffrouw zegt dat ik sneller moet, ik doe mijn best maar het lukt niet”.

En zo ging deze moeder (lees: Rian) dag in dag uit naar school om te kijken hoe we dit konden oplossen.
De oplossing die mijn dochter na verloopt van tijd zelf aandroeg was dat ze terug wilde naar groep 2.

Ik liep tegen muren. Maar de zin van de directeur sloeg de spijker op de kop.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog te horen dat mijn dochter een drammend kind was die haar zin niet kreeg.

Yeh wright….en daar kun je dus eczeem van krijgen (?).

Een heel traject volgde, totdat mijn dochter – na 5 lange maanden – terug mocht naar groep 2.

Binnen een week was haar eczeem totaal verdwenen.
Ze leefde weer op, lachte weer, speelde weer en kon zonder pijn in de do**he.

Waarom vertel ik dit?

Laatst zaten mijn dochter en ik aan tafel en toen had ze het er nog over en zei: “poeh mam, weet je nog? Toen in naar groep 3 moest? Wat een vervelende periode toen hè?”

Ik zei: “Dat was het zeker. Het heeft veel van mij en van jou gevraagd”.

Waarop ze zei: “mam, ik denk zeker dat het onderwijssysteem hier ook van geleerd heeft, althans, dat mag ik hopen. Maar wat ik me afvraag hè, volgens mij heeft het meer met jou gedaan dan met mij. Want ook jouw 's werden hierin geraakt, toch?”.

Daar zat ik dan. Met m’n mond vol tanden.
Mijn thema’s?

Welke thema’s – die via mijn dochter zichtbaar werden - heb ik destijds over het hoofd gezien?

En daar kwamen ze…..

Niet gehoord en gezien worden.
Niet serieus genomen worden.
Als moeilijk bestempeld te worden.
Niet gelooft worden dat je lichaam signalen aangeeft van stress en dat je daar zelfs ziek van kunt worden.
Alleen staan en alleen moeten vechten.
Aan de normen van een bepaald systeem moeten voldoen.
Sneller en efficiënter moeten werken, omdat dat van je gevraagd wordt.
Iets doen waar ik (nog) niet aan toe ben of waar ik niet aan wil voldoen.
En over grenzen aangeven en drammen gesproken, wellicht mocht ik dat wat meer doen.

Als ik toen wist dat mijn dochter me toen al een spiegel voorhield, dan had ik daar een hoop van kunnen leren.

Lieve mensen, ja….er zijn momenteel ontzettend veel kinderen die thuis zitten van school. De zogenoemde ‘ ’.

Ontzettend pittig, voor zowel kind als ouder.

En ja, het systeem heeft hier zeker invloed op en er is nog veel ruimte voor verbetering.

Anderzijds, ja, ook wij als ouders (en ook docenten) mogen kijken welke onderliggende thema’s zichtbaar worden via onze / .

Gelukkig heeft het bij ons niet zover hoeven komen, dat mijn dochter een ‘thuiszitter’ zou worden. Maar ik ken iemand die hier als geen ander over mee kan praten. Uit eigen .

Mijn collega Renske Hermus.
Ik ken niemand die zoveel kanten van het verhaal belicht als Renske.
Die een enorm reflecterend vermogen heeft en bereid is om ook haar eigen thema’s aan te kijken.

Mocht jij een thuiszitter hebben of iemand kennen die hier mee kampt, dan raad ik je echt aan de podcasts van Renske Hermus te beluisteren, welke zij gedeeld heeft via haar Facebookpagina https://www.facebook.com/renske.hermus en haar zakelijke pagina https://www.facebook.com/praktijkspiegelmij

Meer info staat ook op haar website: www.praktijkspiegelmij.nl

Dat wilde ik even met je delen.
Doe er vooral je voordeel mee.



Liefs Rian 🥰

www.hhoop.nl

24/04/2025

Jan Bommerez “Trauma is niet de geb***tenis op zich, maar wat het met je lichaam (zenuwstelsel) doet.

Laatst heb ik de aflevering gezien waarin Jan in gesprek zit met Thijs Lindhout over diverse soorten trauma (o.a. complex trauma en ontwikkelingstrauma), waar het ontstaat en hoe je dat heelt.

Zeker de moeite waard om hier even een uurtje voor te gaan zitten.

https://youtu.be/-ndar2binh4?si=QHgORyN0x_aFX4sI

By yhe way Jan Bommerez ....Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag 🙏.

En omdat Jan vandaag zijn 74ste verjaardag viert, geeft hij ditzelfde getal aan korting op de eenmalige aanschaf van zijn cursus. Je betaalt geen € 147,- maar slechts € 73,- voor een jaar lang onbeperkt toegang tot de gehele online cursus 'De kunst van het loslaten'. Gebruik hiervoor kortingscode janbommerez74.

Tickets voor de theatershow 100% JIJ: https://thijslindhout.nl/tour-2024/Jan heeft in deze aflevering mijn ogen geopend.. bijna iedereen heeft te maken met o...

23/04/2025

Ha interessant…..aan de reacties te zien hebben mijn beide blogs van afgelopen week wat stof doen opwaaien. En niet alleen bij de lezer, ook bij mij.

Meerdere malen heb ik mijn blog teruggelezen en gekeken of en hoe ik het wellicht anders had kunnen formuleren, zodat de lezer het anders had kunnen lezen.

Ik kom er niet uit.
Ik heb geschreven hoe de situatie feitelijk was en welke inzichten het mij had gegeven. De nadruk lag voornamelijk op het contrast van de drie generaties (mijn moeder, ik en mijn dochter).
Hoe een ander dit blog leest, daar heb ik nul invloed op. Vandaar de verschillende reacties.

Wederom interessant. 😉

Want ik begrijp als geen ander dat iedereen een situatie ziet/hoort, een boek leest of een film kijkt, met hun eigen bril en verhaal. En iedereen de nadruk legt op iets anders en ook iets anders hiervan zal oppikken.
Daarom begrijp ik ook dat sommigen lezers (in mijn ogen) best heftige reacties hebben gegeven, die ik overigens als voeding gebruik om mijn blogs te schrijven (dus dankjewel 🙏).

En ik moet eerlijk bekennen dat, als ik mijn imperfecties nog niet omarmd had, dit blog ook bij mij anders binnen was gekomen. Misschien als verwijtend of oordelend.

Als er bij mij nog een oordeel, pijn of verhaal zou zitten op ‘niet goed genoeg zijn’, of dat ik feedback als een persoonlijke afwijzing zou voelen, of me niet begrepen voel, dan zou ik hierin continu getriggerd worden omdat je voelsprieten op scherp staan. En dat heet ongeheeld trauma.

En daarmee komen we wellicht bij de kern van alle (communicatie)problemen tussen relaties. Zowel in vriendschappelijke als in liefdesrelaties en ook zeker de relatie tussen ouder en kind.

Het persoonlijke verhaal zit ertussen. Dit persoonlijke ongeheelde verhaal wat maakt dat je je persoonlijk aangevallen voelt en je alleen nog maar dat ene deel uit een boodschap haalt.
En precies datgene maakt ook duidelijk dat we (onze) kinderen vaak niet horen of alleen datgene horen wat pijnlijk voor ons is, waar we nog een non acceptatie op hebben, een thema uit te werken hebben of een belemmerend patroon te doorbreken. Omdat het ons raakt.

Bijvoorbeeld:

Een kind dat zegt jouw eten niet lekker te vinden, vindt jouw eten niet lekker.
Het verhaal wat je ervan maakt (bijv. ‘ik doe nooit iets goed’ of ‘mijn kind is ondankbaar’), is jouw persoonlijke verhaal.

Een kind dat zegt gekwetst te zijn door jouw manier van omgaan met zijn/haar emoties, zegt niets meer of minder dan dat hij/zij gekwetst is.
Het verhaal wat je ervan maakt (bijv. ‘ik mag niks meer zeggen’ of ‘mijn kind reageert wel erg overgevoelig’) is jouw persoonlijke verhaal.

Een kind dat geen uitnodiging heeft ontvangen voor een kinderfeestje, zegt niets meer of minder dan dat zij/hij geen uitnodiging heeft gehad en hier wellicht verdrietig of boos over is.
Heb jij een verhaal met ‘pestgedrag’, buitengesloten worden, afgewezen worden of iets anders in die trant, dan zullen je voelsprieten op scherp staan en ben je geneigd direct in ‘de aanval’ te schieten’ in plaats van er voor je kind te zijn.

Besef…..Niets heeft betekenis. Alleen de betekenis die jij eraan geeft.
En de betekenis die jij eraan geeft, is jouw eigen waarheid geworden. Gekleurd door jouw verhaal, verleden, verwachting en overtuigingen.

Daarom gaat het niet over goed of fout.

De hamvraag is: “Is mijn gedrag zuiver en helpend voor mijn kind?”

Iedereen, maar vooral kinderen spiegelen precies datgene waar wij als volwassenen (inclusief moi) nog mogen groeien en leren en waar belemmerende patronen doorbroken mogen worden.

Als je dit eenmaal ziet, kun je 't nooit meer niet zien.

Fijne dag.

Liefs Rian 🥰

www.hhoop.nl

09/04/2025

‘Ik hoop dat dit blog – net als bij ons – een mooi gesprek op gang brengt’.

Dat had ik gisteren eigenlijk nog onder mijn blog willen zetten.

Nou….aan de opmerkingen te zien heeft mijn blog wat teweeg gebracht en inderdaad gesprekken op gang gebracht.

Laat me even duidelijk maken, het laatste wat ik heb willen doen is oordelen. Als ik over deze mama zou oordelen, dan veroordeel ik mezelf ook.

Ik ben ook moeder en ja, ik heb ook super onhandige dingen gedaan en ooit gereageerd vanuit onmacht. We gooien nu eenmaal ooit onze frustratie bij de verkeerde personen, zie dit eerder geschreven blog https://www.facebook.com/rianvanwel/posts/pfbid02qR1GzgFjPg1VTsHtu3aukCPFm9jmS25fAjRuHKaX8yBA5CxtV5RCxoQ22xFdFqEhl

Het gesprek wat ik die bewuste zaterdag met mijn moeder en dochter had over deze situatie, ging daar ook over.

Wie weet was deze mama een alleenstaande ouder, die dubbele diensten draaide om sinterklaascadeautjes te kopen (het voorval was net na 5 dec), moe was, zich alleen voelde en er niets meer bij kon hebben. Daar mogen we zeker bij stilstaan en compassie voor hebben.

Het maakt dat we openstaan om de situatie te begrijpen. Anderzijds is dit natuurlijk geen vrijbriefje voor ons gedrag.

Het kan ook zijn dat het (3-4 jarige) meisje de onrust van mama heeft gevoeld (kinderen spiegelen nu eenmaal), de spanning van de Sinterklaastijd wil ontladen en er ook veel speelt in haar jonge leventje.
Echter, niemand die het kleine meisje in bescherming nam.
Daarentegen werd ze door drie volwassenen op een destructieve manier op haar nummer gezet. En ja, daar vind ik wel wat van.

Heb je enig idee wat de consequenties zijn van ons gedrag? Welk voorbeeld geven we onze kinderen hiermee?
Dat het oké is als het 3 tegen 1 is? (dat is pestgedrag).
Dat je je gevoelens maar beter kunt verbergen?

Eerder schreef ik er dit blog over https://www.facebook.com/rianvanwel/posts/pfbid02cmstEAifFHnq4AzXodMfaggzcdLBYcs4YVj5F5hwExytwZQkPD4Hv9Nr8vAt5B9Rl

Mijn blog van gisteren was niet bedoeld om de vinger te wijzen of te oordelen over het ouderschap. Alles behalve.

Het blog was bedoeld om een mooi gesprek op gang te brengen wanneer je wel of niet ingrijpt, met welke ogen je naar deze mama kijkt, hoe je naar het kleine hulpeloze meisje kijkt en/of je het eens bent met de kritiek van de klant (“over 14 jaar is er geen land meer mee te bezeilen”).
Ook maakte dit blog duidelijk hoe verschillend drie generaties hierin staan en welke patronen (conditioneringen en aangeleerd gedrag) hiermee duidelijk zijn geworden.

Beste mensen, we vertellen kinderen dat ze niet mogen schreeuwen, terwijl wij wel schreeuwen als ze niet luisteren. We vertellen kinderen dat ze respectvol moeten zijn, terwijl wij ooit al het respect voor hen verliezen uit (on)macht. We vertellen kinderen dat ze niet mogen liegen, terwijl wij zelf ook liegen.
Eerst dienen we naar onze eigen acties te kijken, voordat we onze kinderen terechtwijzen.

Doorbreek destructieve patronen. Het begint bij jou en mij. Ook hier een persoonlijke ervaring.
https://www.facebook.com/rianvanwel/posts/pfbid028YP528aoS7qgxV2847yzGHrPVDDR9kRYFwmr5PB62TYkHcnydiHsVwzfiNoCnCRpl

Je kinderen willen het jou niet moeilijk maken, ze hebben het zelf even moeilijk, omdat ze ook mensen zijn, lerende en groeiende. Precies als ons.

Liefs Rian 🥰

Kindertolk® & Gedragsvertaler

www.hhoop.nl

“Hier komen jij. Vervelend wicht. Luisteren nu. Ik kan met jou ook nergens komen. En houd op met janken!!!!”.

Ik sta achter in de winkel, maar het tafereel wat zich voor in de winkel bij de kassa afspeelt, ontgaat me niet.
Een moeder die haar kind hardhandig bij de armen pakt en zowat in de buggy smijt.

Mijn moeder staat in de paskamer en mijn dochter kijkt me verontrustend aan en zegt: “mam, dit kan echt niet”.

Stiekem hoop ik dat mijn moeder snel klaar is zodat we de winkel kunnen verlaten.

Langzaam lopen we richting de kassa waar de situatie nog steeds gaande is.

Destructieve woorden vliegen het kind om de oren, de stress en onrust is voelbaar, de kassière voelt zicht ongemakkelijk en het kind krijgt ook nog een veeg van de verkoopster met de woorden: “wel lief doen hè anders moet je je speeltje teruggeven”.
Als klap op de vuurpijl bemoeit ook een andere klant zich met het tafereel en weer wordt het kind aangesproken en onheus behandeld.

‘Tja….dat heet nu opvoeden” zegt de klant tegen de moeder, die nog steeds tekeer gaat tegen haar kleine dochtertje. “Als je nu niets doet, dan is er straks als ze 14 is geen land meer mee te bezeilen”.

Ik wil ingrijpen, maar iets in mij besluit nog even mijn mond dicht te houden.
Misschien ben ik bevooroordeeld door het voorkomen en het uiterlijk van deze moeder.

Ik zie mijn moeder een beetje zenuwachtig naar mij kijken met een blik van, ooohhh nee hè…alsjeblieft Rian…houd je mond dicht.
Ik zie mijn dochter naar mij kijken met een blik van, alsjeblieft mam…..doe iets.

Drie generaties. Mijn moeder, ik en mijn dochter. Met alle drie een andere visie op de situatie.

Mijn moeder met haar patroon ‘mond dichthouden om de lieve vrede te bewaren’.
Mijn dochter die het niet kan aanzien dat zoiets in het openbaar geb***t en de gevoelens van het kleine meisje zowat oppikt.
En ik? Ik denk bij mezelf, voor wie wil ik het nu goed doen?

Zal ik (zoals me geleerd is) mijn mond dichthouden? Met als gevolg dat ik het risico loop dat mijn dochter haar mond opentrekt. En ik het dus aan de volgende generatie overlaat, met alle consequenties van dien?

Inmiddels loopt de moeder met een krijsend klein meisje in de buggy de winkel uit. De verkoopster en de klant menen nog even hun ongezouten mening hierover te kunnen geven en zeggen tegen elkaar: “pff….de jeugd van tegenwoordig. Ze moeten met harde hand aangepakt worden. Ik werk in het onderwijs en daar heb ik dagelijks met zulke kinderen te maken. Hoppa….straffen met die jeugd. Dat zal ze leren”.

Toen kon ik het niet meer laten en zeg: “dames….zou er ook een andere kant van het verhaal zichtbaar kunnen worden? Niemand (inclusief ikzelf) die het hier voor het kind heeft opgenomen. Denken jullie echt dat het helpend is om dit kleine meisje op deze manier te behandelen? Wat schieten we hiermee op? Hoe denk je dat dit meisje later zelf anderen gaat behandelen?”

Met een geïrriteerde blik keken ze me aan, waarop de klant me uitlachte en sarcastisch zei: “bedankt voor je feedback”.

Eenmaal buiten hadden mijn moeder, mijn dochter en ik een interessant gesprekje hierover.
Wat gebeurde er hier nu?

Mijn moeder vond dat ik me niet zomaar ergens mee kon bemoeien.
Mijn dochter was het er niet mee eens en vond het zorgwekkend dat dit gedrag zich afspeelde in de winkel, laat staan wat er dan binnen vier muren geb***t.
“Als we niets doen oma, dan zijn we geen haar beter” zegt ze nog.

Het verschil van deze drie generaties werd overduidelijk.

En er is geen goed of fout hierin.
De patronen werden alleen heel helder.

Want, wanneer grijp je wel of niet in?
Waarom mogen we wel een kind in het openbaar op de puntjes zetten, maar een volwassene niet?

Lieve mensen, soms is het gedrag van kinderen inderdaad zorgelijk, maar ook volwassenen vertonen zorgelijk gedrag.

Het heeft in ieder geval weer een heel mooi gesprek opgeleverd tussen ons drieën en ook ’s avonds aan de keukentafel.

Liefs Rian

Kindertolk® & Gedragsvertaler

www.hhoop.nl

08/04/2025

“Hier komen jij. Vervelend wicht. Luisteren nu. Ik kan met jou ook nergens komen. En houd op met janken!!!!”.

Ik sta achter in de winkel, maar het tafereel wat zich voor in de winkel bij de kassa afspeelt, ontgaat me niet.
Een moeder die haar kind hardhandig bij de armen pakt en zowat in de buggy smijt.

Mijn moeder staat in de paskamer en mijn dochter kijkt me verontrustend aan en zegt: “mam, dit kan echt niet”.

Stiekem hoop ik dat mijn moeder snel klaar is zodat we de winkel kunnen verlaten.

Langzaam lopen we richting de kassa waar de situatie nog steeds gaande is.

Destructieve woorden vliegen het kind om de oren, de stress en onrust is voelbaar, de kassière voelt zicht ongemakkelijk en het kind krijgt ook nog een veeg van de verkoopster met de woorden: “wel lief doen hè anders moet je je speeltje teruggeven”.
Als klap op de vuurpijl bemoeit ook een andere klant zich met het tafereel en weer wordt het kind aangesproken en onheus behandeld.

‘Tja….dat heet nu opvoeden” zegt de klant tegen de moeder, die nog steeds tekeer gaat tegen haar kleine dochtertje. “Als je nu niets doet, dan is er straks als ze 14 is geen land meer mee te bezeilen”.

Ik wil ingrijpen, maar iets in mij besluit nog even mijn mond dicht te houden.
Misschien ben ik bevooroordeeld door het voorkomen en het uiterlijk van deze moeder.

Ik zie mijn moeder een beetje zenuwachtig naar mij kijken met een blik van, ooohhh nee hè…alsjeblieft Rian…houd je mond dicht.
Ik zie mijn dochter naar mij kijken met een blik van, alsjeblieft mam…..doe iets.

Drie generaties. Mijn moeder, ik en mijn dochter. Met alle drie een andere visie op de situatie.

Mijn moeder met haar patroon ‘mond dichthouden om de lieve vrede te bewaren’.
Mijn dochter die het niet kan aanzien dat zoiets in het openbaar geb***t en de gevoelens van het kleine meisje zowat oppikt.
En ik? Ik denk bij mezelf, voor wie wil ik het nu goed doen?

Zal ik (zoals me geleerd is) mijn mond dichthouden? Met als gevolg dat ik het risico loop dat mijn dochter haar mond opentrekt. En ik het dus aan de volgende generatie overlaat, met alle consequenties van dien?

Inmiddels loopt de moeder met een krijsend klein meisje in de buggy de winkel uit. De verkoopster en de klant menen nog even hun ongezouten mening hierover te kunnen geven en zeggen tegen elkaar: “pff….de jeugd van tegenwoordig. Ze moeten met harde hand aangepakt worden. Ik werk in het onderwijs en daar heb ik dagelijks met zulke kinderen te maken. Hoppa….straffen met die jeugd. Dat zal ze leren”.

Toen kon ik het niet meer laten en zeg: “dames….zou er ook een andere kant van het verhaal zichtbaar kunnen worden? Niemand (inclusief ikzelf) die het hier voor het kind heeft opgenomen. Denken jullie echt dat het helpend is om dit kleine meisje op deze manier te behandelen? Wat schieten we hiermee op? Hoe denk je dat dit meisje later zelf anderen gaat behandelen?”

Met een geïrriteerde blik keken ze me aan, waarop de klant me uitlachte en sarcastisch zei: “bedankt voor je feedback”.

Eenmaal buiten hadden mijn moeder, mijn dochter en ik een interessant gesprekje hierover.
Wat gebeurde er hier nu?

Mijn moeder vond dat ik me niet zomaar ergens mee kon bemoeien.
Mijn dochter was het er niet mee eens en vond het zorgwekkend dat dit gedrag zich afspeelde in de winkel, laat staan wat er dan binnen vier muren geb***t.
“Als we niets doen oma, dan zijn we geen haar beter” zegt ze nog.

Het verschil van deze drie generaties werd overduidelijk.

En er is geen goed of fout hierin.
De patronen werden alleen heel helder.

Want, wanneer grijp je wel of niet in?
Waarom mogen we wel een kind in het openbaar op de puntjes zetten, maar een volwassene niet?

Lieve mensen, soms is het gedrag van kinderen inderdaad zorgelijk, maar ook volwassenen vertonen zorgelijk gedrag.

Het heeft in ieder geval weer een heel mooi gesprek opgeleverd tussen ons drieën en ook ’s avonds aan de keukentafel.

Liefs Rian

Kindertolk® & Gedragsvertaler

www.hhoop.nl

01/01/2025

Een heel gelukkig, liefdevol en gezond 2025 voor jou en je dierbaren ♥️🙏🏻

29/12/2024

Oordeel niet (te snel) want je weet ‘t niet 🙏🏻

23/12/2024

Kerst draait niet alleen om verplichtingen en om ‘moeten’.
Voor mij draait Kerst om samen zijn.
En helaas heb ook ik moeten ervaren
dat ‘samen’ nooit meer hetzelfde zal zijn.

Vandaag precies 15 jaar geleden
is mijn leven in één klap om gaan slaan.
Ik wist toen nog niet dat de oude deuren dicht gingen
en heel veel nieuwe open zouden gaan.

Ik heb veel mogen leren van deze situatie.
Wat me veel nieuwe wijsheid heeft gegeven.
Alles heb ik in me opgenomen
en op mijn b***t mag ik dat weer doorgeven.

Lieve mensen…soms gebeuren er dingen in je leven,
leuke en minder leuke, helaas…..dat is een feit.
Laat deze situaties het mooiste in je naar boven halen
want anders raak je jezelf kwijt.

Moet jij net als ik ook mensen missen
en voel je je hierdoor soms wat alleen?
Probeer dan alsjeblieft ook stil te staan
bij al die andere lieve mensen om je heen.

Mensen die het hele jaar voor je klaar staan
en die het beste in je naar boven halen.
Mensen met het hart op de juiste plaats
waardoor je van binnen weer gaat stralen.

Met deze mensen heb ik een nieuw gevoel van ‘samen’ gecreëerd.
Daar kan niets aan tippen, zelfs het kerstdiner niet.

Ik wens jou daarom hele fijne dagen….
Met een geweldig 2025 in het verschiet.

Lieve groetjes van mij

Rian 🥰

Hhoop – Rian van Wel - Kindertolk® & Gedragsvertaler
www.hhoop.nl