19/05/2024
Mijn gezicht wanneer ik me besef…Over 1 week zit ik op Ibiza! 😍
Maar eerlijk? Ik heb jarenlang gezegd dat ik nóóit naar Ibiza zou gaan.
Niet alleen omdat ik het toch wel een heel klein beetje niet-origineel vond, aangezien het de laatste jaren alleen maar een bekendere plek is geworden. Want ja, inderdaad, de retraites vliegen je om de oren. En laat ik nou juist de boodschap door willen geven dat spiritualiteit over zóveel meer gaat dan op een yogamatje in de zon mooi zitten te zijn…
Maar ook om een nog veel kwetsbaardere reden. Ik heb Ibiza namelijk jarenlang als ‘de vijand’ beschouwd. Het eiland dat een héél dierbaar iemand van mij heeft afgepakt…
Maar ja, kleine meisjes worden groot. Ik ben geen 9 jaar meer. En blijkbaar is Ibiza toch een hele speciale plek. In ieder geval voor mij. Juíst hier naartoe gaan voelt als een belangrijke stap in het verwerken van dit grote thema uit mijn leven.
Verlaten worden. Een thema waar we allemaal mee te maken krijgen. Sommige van ons wel heel vroeg in het leven.
Maar na een flink aantal jaren en ervaringen kan ik wel zeggen: ja, aan de ene kant is het heel verdrietig, maar aan de andere kant wakkert het ook een vuur in je aan waar je je hele leven lang baat bij hebt. Jij kan op eigen benen staan. Jij kan jezelf dragen zoals niemand anders dat kan. Jij kan dóórgaan, ongeacht hoevaak je omvalt.
Herkenbaar? Ik zie je. 😘
En weet ook: dat je het allemaal alleen kán doen, hoeft niet te betekenen dat je het ook allemaal alleen moét doen.
Laten we elkaar af en toe wat meer dragen. Een luisterend oor, een lieve glimlach, een vrolijke ‘goedemiddag!’ kan al wonderen doen. Echt. 🫶🏻