Rob Oostenrijk Uitvaartbegeleiding

16/03/2025

Een van de grotere dilemma’s van ons vak:

https://www.facebook.com/share/v/1LBH6pgd9M/?mibextid=wwXIfr

04/03/2025

En een paar foto’s van museum op de Nieuwe Oosterbegraafplaats

04/03/2025

Mijn column van Februari.

Een troostrijke column van mijn collega Rob. Wat een leuk stukje weer.

27/02/2025

Een troostrijke column van mijn collega Rob. Wat een leuk stukje weer.

05/02/2025

Op deze prachtige Steinway vleugel speelde pianiste Eke Simons tijdens een heel bijzonder afscheid. Wat was het hierdoor een mooie, waardevolle en persoonlijke uitvaart.

Door mijn achtergrond als zangeres denk ik graag mee in het huren van een instrument of om musici te benaderen.

Mariëtte

29/10/2024

Mijn column van oktober.

𝗔𝗹𝗹𝗲𝗿𝘇𝗶𝗲𝗹𝗲𝗻

De zomertijd is net weer geëindigd, het einde van het jaar nadert, de bladeren vallen en het wordt weer eerder donker. In deze stille periode van het jaar herdenken we onze overledenen. In de katholieke traditie is dat op Allerzielen, 2 november. Tijdens een speciale kerkdienst worden de namen van alle overledenen van het afgelopen jaar genoemd. Aansluitend is er een samenzijn bij de graven op de begraafplaats waar kaarsen worden aangestoken. De protestanten doen iets soortgelijks op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, die altijd in eind november valt.

Dit gebruik wordt op veel plekken overgenomen. Crematoria organiseren rond deze tijd een gedenkavond met kaarsen, gedichten en muziek. Ook veel uitvaartondernemingen besteden hier aandacht aan. Zelf organiseren wij elk jaar in het Worpplantsoen een bijeenkomst voor de mensen die wij het afgelopen jaar hebben begeleid. We branden dan kaarsen voor de overledenen en noemen hun namen. Mariëtte zingt een lied en ik lees het gedicht ‘De Mensen van Voorbij’ van Hannah Lam. Het is een sobere, intieme bijeenkomst. Er is niet veel nodig om je verbonden te voelen. Samen stilstaan bij de dood, dat is het eigenlijk. Dat is bijzonder en mooi. Het zijn twee dingen die in ons dagelijks leven soms niet zo vanzelfsprekend zijn: Stilstaan en De Dood.

Rudolf Steiner zegt: In het lichtende voel ik de levenskracht. Door het licht voelen we ons verbonden met diegenen die we liefhadden. Een kaarsje aansteken verzacht misschien de pijn van het gemis.

24/09/2024

Mijn column van September:

𝗗𝗿𝗲𝘀𝘀𝗰𝗼𝗱𝗲

Op de uitnodiging voor een uitvaart zie je soms een ‘dresscode’. “Mama hield van kleurrijke kleding” of “Kom gekleed zoals je je prettig voelt”.

In een tijd dat veel dingen steeds persoonlijker en informeler worden is het begrijpelijk dat de donkere kleding als teken van rouw langzaam verdwijnt. Het wordt gebruikelijker je te kleden op een manier die bij jou past. Je kunt vaak beter iets overdressed zijn dan underdressed. Dus in geval van twijfel zou ik eerder iets chiquer gaan. En je kunt natuurlijk altijd even overleggen met vrienden of de familie.

Ik was ooit op een uitvaart van een kennis die in zijn vrije tijd volleybalcoach van jongeren was geweest. Hij ging altijd casual gekleed: spijkerbroek, T-shirt of overhemd. Al zijn vrienden – vijftigers - zaten in soortgelijke kleding in de aula. Maar de jongens en meisjes die hij had gecoacht zagen er keurig uit, de meisjes in donkere jurkjes en de jongens in jasje-dasje. Dat vond ik mooi. Blijkbaar vonden zij het belangrijk om op die manier hun respect voor hem (en misschien ook wel voor de dood…) te tonen.

Soms krijg ik een vraag van de familie die ik begeleid: je komt toch niet in zo’n stijf pak he? Dan kan ik ze altijd geruststellen. Ik héb niet eens een jacquet, laat staan een hoge hoed en grijze handschoenen. Wel ben ik altijd in pak. Eigenlijk is de enige vraag: mét of zonder das. Maar ook als ik privé een uitvaart bijwoon draag ik graag een pak. Daar voel ik me lekker in, dus eigenlijk kleed ik me ook gewoon zoals ik me prettig voel.

Rob Oostenrijk

16/09/2024

Mariette Bastiaansen en ik zijn heel erg blij met de bedrijfsfilm die bureau beeldtaal voor ons maakte.

Het werd hoog tijd dat ook Mariëtte’s stem hoorbaar was op onze site! 🙂

Vol trots laten we het aan jullie zien.

Mariëtte Bastiaansen en Rob Oostenrijk

Rob Oostenrijk uitvaartbegeleiding is een kleine zelfstandige uitvaartonderneming in Deventer. U wordt begeleid door Rob Oostenrijk of Mariëtte Bastiaansen.W...

29/08/2024

Mijn column van augustus

𝗦𝗽𝗿𝗲𝗸𝗲𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗲𝗲𝗻 𝘂𝗶𝘁𝘃𝗮𝗮𝗿𝘁

Tijdens een uitvaart staan we met elkaar stil bij het leven van de overledene. Vaak doen we dat met woorden. Een levensloop kan prettig zijn om te memoreren hoe iemands leven vorm heeft gekregen. Het mag kort, want eigenlijk weten we het allemaal wel, aanstippen is vaak genoeg.

Juist de verhalen die het gemis voelbaar maken of laten zien hoe iemand je heeft beïnvloed zijn indrukwekkend.

De vrouw die vertelde over de laatste dag die ze samen met haar man had gehad. Hij was totaal onverwacht overleden. Die laatste dag was een volkomen normale, ietwat saaie, dag geweest. En juist in dat gewone en normale voelde je de liefde en het enorme gemis van ‘Nooit Meer’.

De kleinkinderen die op een rij stonden en allemaal in één of twee zinnen vertelden wat ze van hun oma hadden geleerd: kersen spugen, een tuinslang oprollen. Levenslessen!

Schoonheid zit vaak in intieme en persoonlijke details. Het vraagt lef om die te vertellen.

Een paar praktische tips: Houd het simpel, probeer niet alles te vertellen, korter is eigenlijk altijd beter. Een grapje kan fijn zijn, het geeft ruimte voor ontlading en zorgt vaak voor een gevoel van herkenning bij de gasten. Oefen je verhaal van tevoren hardop, liefst voor een publiek. Je weet dan waar eventuele haperingen en emoties zitten - emoties tijdens het spreken zijn overigens helemaal niet erg. Houd het bij maximaal 5 minuten (ik zeg altijd 500 woorden), in die tijd kun je een prachtig verhaal vertellen, er is altijd meer te zeggen, maar in de beperking toont zich de meester.

01/08/2024

Mijn column van juli.

𝗕𝗲𝘄𝘂𝘀𝘁 𝗮𝗳𝘀𝗰𝗵𝗲𝗶𝗱 𝗻𝗲𝗺𝗲𝗻

In het boekje ‘De toekomst van sterven’ van Marli Huijer wordt specialist ouderengeneeskunde Bert Keizer gevraagd hoe hij wil sterven. Zijn antwoord is altijd: “Doe mij maar kanker”. Dat lijkt een ongelofelijke uitspraak. En het kan pijnlijk zijn voor mensen die kanker hebben of iemand aan kanker hebben verloren. Keizer heeft in zijn leven duizenden overlijdens gezien en begint dat geen enkel overlijden fijn is. “Plotseling overlijden is niet prettig omdat het een slechte rouw geeft waar nabestaande lang last van hebben”, schetst hij. Dat is een interessante invalshoek. Vaak denken we dat dat de prettigste manier is om te sterven, rustig in je slaap of aan een hartstilstand. Maar Keizer richt de blik op het bewust afscheid nemen en de positieve effecten daarvan op zowel degene die gaat sterven als de nabestaanden. Dat vind ik bijzonder.

Sterven aan kanker is zeker niet leuk. In tegenstelling tot veel andere ziekten zorgt kanker vaak voor een relatief kort sterfproces waarbij de ergste ziekteverschijnselen palliatief goed zijn op te vangen. Het besef dat je gaat, biedt de gelegenheid om afscheid te nemen en eventueel dingen recht te zetten, je liefde voor elkaar te laten blijken en samen terug te kijken op het geleefde leven. Dat maakt het sterven betekenisvol.

Essentieel - en hier raakt hij voor mij een belangrijke kern - is dat je bereid bent je eigen sterven aan te kijken en in al zijn kwetsbaarheid met anderen te delen. Dat vraagt moed.
In eerste instantie van degene die gaat sterven maar ook van de mensen die zullen achterblijven. Zijn benadering heeft mij aan het denken gezet.

24/07/2024

Opnames maken voor onze nieuwe bedrijfsfilm. De interviews met Mariëtte en mij werden eerder al opgenomen. Nu de ‘invulshots’. Het wordt erg mooi.

Daniël van is een fantastische regisseur die ons ons verhaal heel mooi heeft laten vertellen. En Chris is werkelijk een geweldige cameraman die prachtige beelden maakt. We kijken erg uit naar het eindresltaat!

29/05/2024

Mijn column van mei

* * *

De as van zijn moeder

Al weer vijf jaar geleden overleed de moeder van mijn zoon. Op de dag van het afscheid hadden we de bloemen die de mensen voor haar meenamen uitgestrooid in de IJssel. Dat was een prachtig beeld geweest en het leek logisch om ook haar as daar op enig moment uit te strooien. Jaren gingen voorbij, het was duidelijk dat mijn zoon er nog niet aan toe was. Haar as stond bij ons in een kast, ook nadat hij het huis uit ging.

Afgelopen april, op zijn verjaardag, vroegen we hoe het zou zijn om dit jaar op haar sterfdag met elkaar - mijn zoon, zijn peetouders en ik - haar as uit te strooien. Hij zei meteen ja. Op tweede pinksterdag troffen we elkaar bij de IJssel. Een beetje onwennig. Zijn peetouders hadden een kleedje meegenomen en Teun droeg de as van zijn moeder onder zijn arm.

‘Zullen we dan maar?’ opperde ik. ‘Eigenlijk moet je iets het water in, want anders komt alles op de kant terecht’. Teun trok zijn schoenen uit en stroopte zijn broekspijpen op. Het water was akelig koud en terwijl hij mijn arm vasthield zocht hij een stabiele plek op een paar keien in de rivier. Ik gaf hem de asbus. Dat lijkt op een koker van een whiskyfles maar dan groter. Zelf zou ik de as heel voorzichtig in de rivier hebben gegoten. Maar Teun niet. Hij was als kind rugbyer, dus hij pakte de bus in beide handen en wierp de as onderhands, als bij een rugbypass, in de IJssel. Een groots gebaar. We keken haar na, terwijl ze als een wolk op de IJssel richting de stad dreef.