03/11/2024
Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat ik de schooldeur in Middelharnis voor de laatste keer achter me dichttrok. Ik stapte de wereld van de uitvaarten in. Dat was een lang gekoesterde wens van me. Bijna direct begon ik met twee opleidingen tegelijkertijd: De post-HBO opleiding Rouw en Verlies en de opleiding tot uitvaartbegeleider. Allebei prachtige opleidingen met veel praktische elementen. En met deskundige docenten en lieve medestudenten. Ik vond en vind het superfijn om mezelf te ontwikkelen op zo'n nieuw terrein.
Eerste uitvaart
Nog voordat ik mijn opleiding tot uitvaartbegeleider afgerond had, werd ik gevraagd door mijn zieke vriendin Dianne, tevens 25 jaar mijn buurvrouw, haar uitvaart te begeleiden. Ik vond het een enorme eer door haar gevraagd te worden, ik aarzelde geen seconde en zei meteen ‘ja’. Dianne had namelijk een lieve man, twee schatten van kinderen met lieve partners en 4 levenslustige kleinkinderen. Ik wilde niets liever dan samen met hen een mooi eerbetoon aan haar vormgeven. En dat lukte. Natuurlijk was de uitvaart enorm verdrietig, maar naast het verdriet was er ook heel veel liefde voelbaar. En dat was precies wat ik voor ogen had. Dankzij de uitvaart van Dianne had ik het vertrouwen ‘gewoon’ te gaan beginnen. Ik had namelijk in mijn hoofd om ergens stage te gaan lopen om zo het vak rustig in de praktijk te leren. Helaas zijn stageplaatsen niet dik bezaaid, zeker niet als je -zoals ik- voor jezelf wilt beginnen.
Website en promotie
Dankzij mijn ervaring als zelfstandig trouwambtenaar had ik al een behoorlijk netwerk op social media opgebouwd. Dit netwerk kon ik nu goed inzetten om te laten weten dat ik begonnen was met ‘Afscheid met Liefde’. En omdat ik zoveel nuttige dingen had geleerd tijdens mijn opleiding, leek het me goed om die te delen in korte filmpjes die ik ‘uitvaartweetjes’ noemde. Die filmpjes werden heel goed bekeken. Journalisten van de PZC, omroep Zeeland en de Wereldregio zagen ze ook en wilden me interviewen. Superleuk natuurlijk. Maar eerst moest die website af. En dat was een stuk lastiger dan ik had gedacht. Ik deed lang over het schrijven van teksten en het leek me ook een goed idee om flink af te vallen voordat ik op de foto zou gaan. Dat lukte helemaal niet dus stelde ik het maken van een afspraak voor de fotoshoot steeds een beetje uit. Na veel gedraal was daar dan toch de afspraak met Tamara de Groot Na even wennen was ik heel tevreden met de foto’s. Hester Mol ontwierp mijn duidelijke logo met het hartje. Petra Blankwaard maakte ruim 12 jaar geleden mijn website voor Floor trouwt met Liefde, nu knutselde ze weer in een paar dagen tijd, mijn foto’s en teksten en allerlei handigheidjes tot een professionele website. Ik was er zo blij mee en voelde me helemaal klaar om te gaan beginnen!
Wat een zomer!
In mei was mijn website live, er verschenen mooie artikelen in de Zeeuwse pers. En snel werd ik voor de eerste keer gebeld, ‘Het gaat heel slecht met onze moeder, ze gaat snel overlijden en we denken aan jou. Kun je?’ En daar begon meteen mijn leerproces, ik zei natuurlijk meteen ‘ja’. Inmiddels weet ik dat de verwachting dat iemand snel overlijdt niet hoeft te betekenen dat dit ook echt binnen een paar dagen gebeurt. Maar als ik ‘ja’ heb gezegd, neem ik geen andere opdrachten meer aan. En dat gebeurde dus ook al snel, dat ik werd gebeld maar al een toezegging had gedaan. En ‘nee’ zeggen is dan zo vervelend. Ik wilde snel mijn netwerk uitbreiden zodat ik de mensen die ik zelf niet kon helpen in ieder geval warm kon doorverwijzen. Ik kreeg ook aanvragen uit Goes, dus ik maakte een afspraak met een Goese uitvaartondernemer. Dat was Wouter. We hadden een fijn gesprek en herkenden elkaar in onze wens het goed te doen voor de families. Op de terugweg naar huis kreeg ik enorme buikpijn die niet meer overging. De volgende dag lag ik in het ziekenhuis om ‘s avonds geopereerd te worden aan een blindedarmontsteking. Helaas was deze geperforeerd zodat ik ineens een serieuze patiënt was.
Na twee dagen ziekenhuis was ik als een slappe vaatdoek weer thuis, bij mijn man Bart. Bart was helaas ook patiënt, net geopereerd aan zijn knie. Hoewel zijn operatie goed was verlopen, had hij enorme slaapproblemen ontwikkeld. Dat verergerde helaas zijn klachten van de behandeling van zijn prostaatkanker. En ik had het lumineuze idee gehad om begin juni een puppy te nemen, Sammie. Bart ziek, Floor ziek en een super levendige en enthousiaste puppie in huis. Dit was geen goede combinatie! En nu druk ik me nog mild uit. Gelukkig kregen we veel hulp van familie, vrienden en buren, waarvoor onze eeuwige dank!
Precies zoals ik op mijn opleidingen leerde, merkten we nu zelf ook hoe lastig het is elkaar als partners te helpen bij verlies. We hadden veel slechte dagen. In augustus besloot Bart te stoppen met de hormoonbehandeling. Hij kon het niet meer volhouden. Ik stond volledig achter zijn besluit. Gelukkig gaf de uroloog ook aan dat kwaliteit van leven altijd voor alles gaat. Bovendien kan niemand zeggen wat het verschil is tussen 24 maanden hormoonbehandeling of 21 maanden zoals Bart nu gedaan heeft.
Naast mijn futloosheid, had ik al langere tijd enorme pijn in mijn schouder. Dat bleek een frozen shoulder te zijn. Dat kon er nog wel bij! De arts vertelde dat er geen wetenschappelijk bewezen remedie tegen was. ‘Het gaat vanzelf over, maar duurt gemiddeld genomen wel lang.’ ‘Nou’ dacht ik, ‘dan ga ik maar weer beginnen met werken’. En jawel hoor, daar belde al een hele sympathieke mevrouw, haar man was stervende.
Weer aan de slag
Ik ging meteen ‘aan’ en stond al in de startblokken om te gaan regelen wat ze wilde. Ik kon ook nog eventjes kennismaken met haar zieke man. Dat was heel fijn. Zo kon hij zelf vertellen wat hij belangrijk vond aan zijn uitvaart: ‘Graag in het mooie kerkje hier in het dorp, het geluid móet goed zijn, gráág W***y als organiste en ik wil graag een volle kerk!’ Dat laatste was het grootste probleem voor de verdrietige familie. Ze hadden zoveel familie en vrienden die er graag bij wilden zijn en het kerkje is niet zo groot. Hoe voorkom je dat er te veel gasten komen? Uiteindelijk hebben ze kaarten met verschillende teksten verstuurd. Een aantal mensen ontving een uitnodigingskaart, anderen een kaart met kennisgeving met de mogelijkheid op de livestream mee te kijken. Het was een prachtige ontspannen en informele uitvaart waarbij familie en vrienden zulke lieve toespraken hielden, dat ik zelf ook een traantje weg moest pinken.
Blij dat ik mijn hart gevolgd heb
Inmiddels heb ik 7 families bij uitvaarten mogen begeleiden. En ik weet nu heel zeker dat dit het werk is dat ik graag wil doen. Het geeft mij veel voldoening om er te kunnen zijn voor mensen wanneer ze je het hardst nodig hebben. In de opleiding tot uitvaartbegeleider leerden we van onze docente Susanne Duijvestein om te kijken wat er nodig is, in plaats van hoe het hoort. Het is ontzettend fijn om dat in de praktijk te mogen brengen. Ik heb al zulke bijzondere dingen meegemaakt: Een zoon van een overleden mevrouw werd door de gasten toegezongen op zijn verjaardag, die toevallig samenviel met de datum van de uitvaart van zijn moeder. Ik leidde een uitvaartbijeenkomst zonder programma, de bedoeling was dat deze organisch zou ontstaan. En dat gebeurde op een prachtige manier. Spontaan werden er toespraken gehouden, er werd gezongen en gemusiceerd. De liefde was zo voelbaar. Ook woonde ik een huiskamer-uitvaart bij van een oude mevrouw zonder kinderen, maar mét een hele lieve mantelzorgster. In een intieme setting werden herinneringen aan haar gedeeld en naar de muziek geluisterd waar zij van hield. En dan was er nog die lieve familie van wie opa euthanasie wenste en dat na veel gedoe ook kreeg. Ze organiseerden een groot afscheidsfeest voor hem waarin hij liefdevol werd toegesproken. Zodoende was op de dag van de uitvaart echt alles al gezegd. Geen toespraken dus meer, maar in opa’s traditie een glaasje Ketel 1 staand aan de kist. Alleen de allernaaste familie was bij het afscheid. Ze luisterden naar mooie muziek en opa’s mooie foto’s verschenen op het grote beeldscherm. Op de laatste uitvaart die ik begeleidde, speelde één van de kleinzonen een prachtig muziekstuk van Beethoven. De piano was niet de allerbeste maar de klanken waren zo mooi. Tranen van verdriet en liefde stroomden over de wangen van familie en vrienden. Live muziek raakt altijd in het hart.
Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik dit mag meemaken, families kan helpen keuzes te maken, hen werk uit handen te nemen en er voor hen te zijn. Daar kan geen schoolbaan met fijne collega’s en 12 weken doorbetaalde vakantie tegenop!
