16/12/2023
We hebben allemaal onverwerkte emoties (trauma’s) die we met ons meedragen.
We hebben deze emoties diep weggestopt, omdat ze er niet mochten zijn door oordeel en afwijzing.
Ze verdwijnen daarmee naar onbewuste waar ze wachten op ons om weer (h)erkent te worden.
De enige manier om weer contact te maken met deze verloren delen van onszelf is te gaan herkennen wanneer iets buiten jezelf je raakt, boos of verdrietig maakt, of irriteert.
De emoties die je dan voelt zijn de echo’s van je verleden en dienen als wegwijzer naar deze vergeten pijn delen in jezelf.
Wanneer deze oude pijn wordt getriggerd schiet je terug naar de emotie en de leeftijd wanneer dit trauma is ontstaan.
We hebben geleerd om te denken dat de onprettige emotie die je dan ervaart de schuld is van degene die het oproept.
Daarmee projecteer je het buiten jezelf.
Wanneer je je emoties niet als deel van jezelf (h)erkent wijs je je oude pijn in feite opnieuw af, waardoor er een zich herhalend patroon ontstaat.
Net zolang tot je beseft dat het niet de ander is die je dit aandoet, maar dat je innerlijk kind nog altijd op jou wacht tot het gehoord en gezien wordt.
We mogen leren naar de ongemakkelijke emoties en gevoelens toe te bewegen om te luisteren wat ze ons te vertellen hebben. Het is niet onze schuld dat we zo veel trauma in ons zelf mee dragen, maar het wel een keuze om hier verantwoordelijkheid voor te nemen, of eeuwig het slachtoffer te zijn.
