Bij Marlene

25/09/2025

Sinds februari hield ik de deuren van mijn praktijk dicht. Met het idee: als er ooit weer een prikkel komt, dan zie ik het wel.

Deze week vroegen meerdere mensen of ik nog iets ga doen. En ook of ik niet weer een keer een groep familieopstellingen wil begeleiden.

Nu vraag ik me dus af: Is dit de prikkel? 🤔

24/07/2025

Zit ik weer. Achter mijn laptop.

Ik blijf ermee bezig – al is het niet altijd consequent.

Het is een persoonlijk proces dat ik wil doorlopen: het schrijven van mijn verhaal. Er een boek van maken is een droom. Geen noodzaak, al vind ik wél dat het verhaal bestaansrecht heeft.

Over een eerdere planning had ik al twijfels. Een eerste versie in november klaar hebben, is een optimistische gedachte. Ik schrijf zo nu en dan stukjes, maar ben ook nog bezig met het ordenen van eerdere schrijfsels en het compleet maken van de tijdlijn.
Is dat per se nodig voor het schrijven van het verhaal? Misschien niet. Maar dus wél voor mijn eigen proces.

Het is veel werk. Praktisch, maar ook emotioneel. Het is rouwarbeid. Sommige herinneringen zitten diep weggestopt, en toch doen ze meteen weer pijn wanneer ik ze vind.

Praktisch gezien ga ik ook mijn website uit de lucht halen. Ik zou hem anders moeten verlengen, en dat vind ik nu niet nodig. Voor nu blijft de praktijk mijn schrijfruimte. En voor dit proces geef ik mezelf de tijd om na te denken: wil ik daarvoor een website gebruiken? En past dat dan bij de huidige domeinnaam?

Misschien herken je het wel – zo’n proces dat voelt als een puzzel waarvan je de helft van de stukjes nog moet vinden. Ik hoor graag hoe jij daarmee omgaat.

19/05/2025

Facebook en ik… het is niet direct de beste match.

Wil je me een beetje blijven volgen? Dan lukt dat iets beter op Instagram (Bij Marlene).

Ook een goede optie is mijn nieuwsbrief. Onlangs heb ik de vraag gesteld wie de mails wil blijven ontvangen. Fijn te zien dat zoveel mensen dat willen.

Inschrijven voor de nieuwsbrief voor de laatste updates, schrijfsels en inspiratie kan via: https://www.bijmarlene.nl/nieuws.

Volg het persoonlijke verhaal van Marlene. Blijf op de hoogte van updates en meer informatie.

19/05/2025

Eerder geplaatst op Instagram. Om jullie ook via Facebook even mee te nemen.

Hoi, ik ben Marlene.
44 jaar, moeder van twee kinderen van 20 en 18, en hondenmoeder van Ivy. Inmiddels ook een nieuwe relatie. Wat dat betreft is het leven me blijven verrassen.

De afgelopen 5 jaar heb ik veel gedeeld over mijn werk en persoonlijke ontwikkeling. In mijn praktijk doe ik coaching, systemisch werk (familieopstellingen), EMDR en holistische therapieën. Ik help mensen blokkades op te lossen en om te gaan met lastige situaties en nare gebeurtenissen in het verleden. Momenteel heb ik de deuren van mijn praktijk voor onbepaalde tijd gesloten en ben ik gaan werken als behandelaar in de verslavingszorg (SGGZ).

En, ik heb het schrijven van mijn boek weer opgepakt. Hier was ik ruim een jaar geleden mee begonnen.

Vijf jaar geleden verloor ik mijn man. Het was een heftige tijd, en die rouw, de spirituele zoektocht, de ups en de vele downs – daar heb ik eerder al over gedeeld. Want mijn werk komt niet alleen uit boeken, maar ook uit eigen ervaring.

Wat je over mij moet weten: ik ben direct, eerlijk en houd van humor. Ik kan mensen écht zien en voel vaak te veel. Ik wil het graag op mijn manier en kan slecht tegen rommel. Oh, en als ik alleen in de auto zit, dan staat de muziek hard en ben ik aan het meezingen. Daarnaast ben ik gek op uiteten gaan en ik heb inmiddels een hele lijst met plekken op de wereld die ik nog wil zien.

Als je me volgt, dan zie je wat minder mijn werk en wat meer mijn leven, waarin ik het proces van mijn boek deel. Blij dat je me volgt!

12/02/2025

Vandaag bestaat mijn praktijk 5 jaar!

Het is onmogelijk om deze vijf jaar in een paar zinnen samen te vatten, ik ga dat dan ook niet doen.
Ik heb het geluk gehad om vele mensen te mogen begeleiden en tegelijkertijd heb ik zelf veel geleerd en mogen groeien.

Afgelopen week heb ik – voorlopig in ieder geval – de laatste cliënten in mijn praktijk ontvangen. Tijdens mijn reis in Thailand heb ik goed na kunnen denken ik en vanuit een ander perspectief kunnen kijken. Een ervaring daar maakte duidelijk hoe mijn drang om alles goed te willen doen en mijn sterke verantwoordelijkheidsgevoel mij soms in de weg staan om werkelijk het juiste te doen.
Soms moet er een deur worden gesloten om ruimte te maken voor iets nieuws.

Hoewel ik me nog altijd verbonden voel met mijn praktijk, verlang ik er ook naar om andere dingen te gaan doen.
Ik heb de praktijk voorlopig gesloten voor cliënten, omdat ik geloof dat het voor nu de beste keuze is. Mijn hart ligt nog altijd bij het begeleiden van opstellingen, maar in mijn nieuwe baan kan ik die passie blijven inzetten. En via mijn intervisiegroep blijf ik werken met de holistische benadering en de bijbehorende tools.

Deze 5 jaar voelt op dit moment als een voltooid proces. Maar ... Ik metsel de deur ook niet dicht. Eerst maar eens ontdekken wat de nieuw geschepte ruimte gaat doen.

M.

08/12/2024

Voor mij is het altijd duidelijk geweest dat er meer is dan wij (de meesten van ons) kunnen waarnemen. Zo jong als ik was, heb ik altijd een redelijk duidelijk idee gehad over wat er na of naast dit leven is. Ik ben niet met een geloofsovertuiging opgevoed. Ik was wel een gevoelig kind. Tijdens mijn puberteit luisterde ik naar cassettebandjes van Louise Hay omdat ik dat fijn vond. Rond mijn 20e las ik boeken van spirituele aard.

Daarnaast had ik een leven waarbij ik op stap ging, naar feestjes ging en keihard meedraaide in het systeem. En het vooral nooit over bovenstaande zaken had met mensen. Niet eens bewust, het was voor mij gewoon een gegeven dat ik het hier met de meeste mensen niet over kon hebben.

Later vond ik wel mensen bij wie er dit mocht zijn. Toch herinner ik me heel goed dat ik maar mondjesmaat vertelde over bijvoorbeeld mijn deelname aan opstellingen. Dat deed ik bijna 20 jaar geleden voor het eerst. En als ik het erover had dan verontschuldigde ik mezelf meteen door te zeggen dat het inderdaad best wel zweverig was.

What the f**k eigenlijk?! Hiermee sloot ik een belangrijk deel van mijn zijn buiten, wat ik vervolgens opvulde met dingen waar ik eigenlijk helemaal niet zo blij van werd.

Hoewel ik wel een harde buitenkant heb, ben ik eigenlijk best een zacht ei van binnen. Ik was al bijna 40 toen ik gewoon rustig kon vertellen over mijn werk in opstellingen en in het algemeen durf uit te komen voor waar ik voor sta en wie ik ben, inclusief al mijn imperfecties.

Waardoor dat is gekomen, weet ik niet precies. Misschien het ouder worden, misschien is het een beloning voor al dat werk in zelfontwikkeling. Ik weet wel dat ik er nadat Bob is overleden nog makkelijker in ben geworden. Het leven is al ingewikkeld genoeg, waarom zou ik energie stoppen in mezelf anders voordoen?

Mensen oordelen. Doe ik zelf ook wel eens per ongeluk. Oordelen komen vaak van een plek van pijn of angst. Goed om te onthouden en compassie voor proberen op te brengen.
Om vervolgens te gaan staan voor wat je zelf belangrijk vindt. Dat maakt het leven toch net dat beetje makkelijker en leuker.

01/12/2024

🍂De laatste maand van het jaar🍂

Ik snak naar wat vrije tijd na een drukke periode van zowel afronden van werk in mijn praktijk als het opstarten in een nieuwe baan.

Het is even goed zo, ook al is er ook ergens een schuldgevoel wanneer ik nee zeg op nieuwe aanvragen of wanneer ik een grens moet stellen. Wat ik trouwens ook moeilijker vind dan anders. Ik ben uit balans op dat gebied, waarschijnlijk ook door te weinig rust.

Schuldgevoel is iets wat mij bekend is, al heel lang in mijn leven. En eigenlijk heeft dat meer te maken heeft met een gevoel van machteloosheid.
Machteloosheid tegen oneerlijke en pijnlijke dingen, waar ik niks aan kan doen.
Zoals ziekte of de dood.

Ik zeg zelf altijd: Bewustwording geeft een keuze en keuze geeft vrijheid.
Inzicht geven stond altijd voorop in mijn manier van werken.

Daarnaast brengt doorvoelen heling en dat sta ik ook mezelf toe.
Weer een laagje om aan te gaan met betrekking tot mijn gevoelswereld.
Wat nodig is, want niet voelen is geen optie. Dat vlakt me af, weet ik uit ervaring.

Zo is het goed, ik mag tijd hebben, ik mag rust pakken, ik mag nee zeggen tegen anderen om ja te zeggen tegen mezelf.

Fijne laatste maand van 2024 gewenst💫💛

09/09/2024

Ik vind het heerlijk om te werken in mijn praktijk.
Vandaag o.a. een mooie sessie gehad waarbij ik emdr met familieopstellingen combineer. Fijne laatste sessie in een traject.

Toch gaat het werken in mijn praktijk binnenkort wel op een heel laag pitje. Dit vanwege een mooi werkaanbod waar ik ja op heb gezegd. Dit is dan ook de reden dat ik (voorlopig) geen nieuwe trajecten start.

Druk weer met dingen afronden en opstarten…en nog een weekje vakantie in het vooruitzicht.

🙋🏼‍♀️💜

05/06/2024

Mezelf laten zien zoals ik ben. Het is iets wat ik mezelf ergens ten doel heb gesteld. En dat wil ik voorleven, laten zien dat dat een stuk vrijheid geeft.

Dat komt vandaag op. Want vandaag is het 25 jaar geleden dat ik Bob leerde kennen. En vandaag 12,5 jaar geleden was mijn trouwdag.

En het schuurt. Want op veel momenten wil ik niet meer die persoon zijn die al weduwe is.
Maar gewoon, normaal, wat dat ook moge betekenen.

Tegelijkertijd wil ik ook het verhaal delen. Maakt dit onderdeel uit van een bewogen leven, wat mij ook maakt tot wie ik ben.

En wil ik de herinneringen bij me houden, terwijl ik ook nieuwe herinneringen maak.

En dat is ook nog soms vallen en opstaan. Nog steeds nieuwe dingen ontdekken. Gelukkig maar.

Mezelf zijn, ik ben niet wat me is overkomen, wel is het onderdeel van mijn verhaal.

En soms voel ik me schuldig dat mijn verhaal verder gaat en misschien is dat wel de werkelijke reden van deze post.

🤍Marlene

Ps Vrijdag weer een nieuwe inspiratiemail. Daarin meer en deze keer een interessante luistertip.
Schrijf je in via https://www.bijmarlene.nl/contact om hem te ontvangen.

26/04/2024

Ik beleef onze laatste dagen, 4 jaar geleden, opnieuw. Dit hoewel een sterfdatum niet pijnlijker is dan andere, soms willekeurige, dagen. Toch houdt het bezig.
Misschien ook omdat ik toevallig tegelijkertijd met wat andere dingen moet dealen. Ik geloof alleen niet zo in toeval.

Ik heb ze uitgeschreven die dagen. Ik weet niet of het ooit een boek wordt dat uitgegeven wordt, maar het proces waarin ik mijn verhaal volledig op papier zet is in gang gezet.

Over rouw, over liefde, over mooie en minder mooie dingen, over het proces wat ik doorlopen heb en nog steeds doorloop.

En in alle gedachten, de terugblikken, de successen en de struggles, mis ik hem. Heel veel.

🩵Bob🩵 09-06-1977 💫 29-04-2020

08/01/2024

Verbinden met anderen is onze menselijke natuur.

Ga je geen verbinding aan, ga je tegen je menselijke natuur in.

Dat zorgt ervoor dat het leven je energie kost en je geen geluk kunt ervaren.

Ik weet hoe het is om niet te kunnen verbinden. Uiteindelijk verloor ik zelfs de verbinding met mezelf en was uit balans.

Het is geen bewuste keuze. Gebeurtenissen in het leven harden ons, leggen een laagje over ons. Het is een beschermingsmechanisme.

Soms prima voor een tijdje, het wordt echter steeds lastiger om weer in die kracht te komen.
Jezelf te kunnen zijn, mensen toe te laten, liefde toe te laten.

Ja, dat vergt wat onderzoek. En toch even kijken en voelen wat dat voor je betekent. Een stukje kwetsbaarheid.

Maar het levert je alles op. Verbinding.

Ik ging lang geleden al door zo’n proces. En toen ik de grootste uitdaging van mijn leven kreeg, wist ik dat het makkelijk zou zijn om af te sluiten en te verdoven.

Ik zeg niet dat het makkelijk was, maar ik wist wat ik nodig had. Mensen, verbinding, mijn verhaal doen, de angst voor verlies aankijken.

Wij mensen zijn niet gemaakt om alles alleen te dragen.

🤍

12/12/2023

Hoe beïnvloedt rouw mijn werk?

Een mooie vraag om over te delen. Want het heeft zeker invloed.

De dood hoort bij het leven, dus verlies ook. Tot mijn man Bob om het leven kwam, had ik nog niet zoveel te maken gehad met verlies van dichtbij.

Als hulpverlener had ik vele keren te maken gehad met mensen die te maken hadden met rouw. Zo ook in mijn eigen omgeving. Ik denk dat ik daar altijd met compassie mee om ben gegaan.

Maar ik besefte me pas echt wat rouw is toen ik er zelf mee moest omgaan.

Toen hij net was overleden had ik een tijdje heel weinig ruimte voor dingen waar anderen mee zaten. Ook als dat rouw was.

Andersom voelde dat voor anderen ook vaak zo, ze vonden het lastig om hun dingen op tafel te leggen bij iemand die nog kort geleden jong haar partner was verloren.

Maar de ruimte kwam weer. De rouw die ik heb ervaren heeft me veel geleerd. In de breedte en de diepte. Het heeft me nieuwe lagen laten ontdekken in mezelf en het leven. Me wijzer gemaakt, me veel bewuster gemaakt van liefde en compassie, maar ook van grenzen.

Ik leerde veel praktische dingen over rouw, omdat ik wilde begrijpen. Maar ik moest ook doorvoelen. En ik wist heel duidelijk: Rouw verdient aandacht en dat het er mag zijn. Dat je mag delen, hoe zwart de gedachten en gevoelens ook zijn.

En ik kan dat horen en zien bij een ander. Bij die pijn blijven. Dat kon ik al. Scheiden wat van mij is en van de ander. Alert zijn op overdracht en tegenoverdracht.
Ik ben betrokken, maar geen onderdeel van het verhaal van de ander.

Ik vind het niet fijn om te zeggen, maar het maakt me een betere therapeut.
En dat vind ik niet fijn om te zeggen omdat ik graag een goede therapeut ben, maar niet ten koste van …

Rouw is niet weg, het is verweven door mijn leven en mijn zijn. En ik neem mezelf nu eenmaal mee in mijn werk.