Voor altijd zonder jou

19/05/2023

Dag en gedag ! 14 mei 2018 Sofian 🌟

Zoals ik de vorige keer beschreef, werd ik laat in de avond wakker met buikpijn.
Ik ben opgestaan en beneden gaan zitten , ik dacht dat gaat wel weer weg, helaas kreeg ik ook een bloeding. Die stopte niet en de buikpijn werd alleen maar erger.
Na anderhalf uur wist ik, dit zijn geen krampen dit zijn weeen.
Trauma.. ik weet het niet. Maar aangezien ik weet dat je buiten mijn buik geen kansen heb besluit ik dit te doen, thuis.
Om iets over 4 sta ik op en breekt mijn vruchtwater. Op de een of andere manier ben ik rustig. Ik heb op dat moment rust in de situatie omdat ik weet dat ik hem niet veranderen kan. Ik ben klaar om jou te ontmoeten. Ik heb dit eerder gedaan en ik kan dit nu ook. Op mijn eigen manier. In mijn eigen wereld.
Na een paar keer persen heb ik je in mijn handen. Je leeft nog.. dat had ik niet verwacht. Zo in mijn hoofd in met hoe ik je broertje heb ontmoet overvalt het me. Even voel ik paniek. Maar dan keert de rust weer terug, zeg ik dat ik van je hou en dat je tegen je broertje moet zeggen dat jullie mijn wereld zijn en dat het zo goed is en dat je mag gaan.
Dit gebeurd vrij snel.
Daar zit je dan, je kindje in je handen, wederom een engeltje. Dit keer veel kleiner.. maar net zo perfect. Je bent af… ik neem je in me op van top tot teen.
Ik sta op omdat ik de navelstreng wilde doorknippen.
Ik begin ineens hevig te bloeden, s**t de placenta.
Niemand gebeld, ik ben helemaal alleen. Ik verbreek onze verbinding leg je neer en bel de verloskundige. Ik vertel haar wat er is gebeurd en ze vraagt hoeveel geleden.. euh geen idee.
Hoe erg bloed je ? Erg!
Ik stuur een ambulance, ik zeg nee ik maak mijn partner wakker en we rijden zelf wel dat is sneller.
Je zusje boven in bed.. k*t dit keer is ze geen anderhalf en ze niet je broertje al zo. Ik voel me schuldig dat ze dit weer moet meemaken.
We nemen je mee in de auto, onderweg bel ik mijn moeder of ze asjeblieft richting het ziekenhuis wil komen.
Het ziekenhuis was vreselijk, wederom. Misschien door m’n verdriet misschien omdat mensen soms erg ongemakkelijk zijn. De verloskundige ontmoet me daar, ze bekijkt je. Raadt me aan om je in het water te leggen. Ondertussen krijgen ik medicatie om te kijken of de placenta komt.. die komt niet. Ik moet de operatie kamer op. Ik zeg tegen mijn moeder ga maar naar huis. Rust voor mijn dochter in haar vertrouwde plek.
Kom de operatie kamer binnen, wat zegt iemand daar. Gefeliciteerd met de geboorte.. hij is dood zeg ik alleen terug. Hij maakt meteen excuses en zegt een drukke nacht te hebben gehad. Ik geef er niet eens wat om.
Ik word geleefd. Ik word wakker en word naar mijn kamer gebracht. Jij staat op m’n nachtkastje in een bakje met water. Wat ben je mooi.
Ik wil mijn moeder bellen, ze hebben m’n telefoon meegenomen en als je denkt dat ik het nummer wist 😩😂. Ik kon me alleen nog een huis nummer van een vriendin van mijn moeder herinneren van vroeger. Awkward maar ik bel, of ze mama kan bellen dat ze me moet komen halen want weg wil ik.
Thuis, en wat nu.. deze keer was ik niet voorbereid

Ik ben Elke, moeder van 5. Sophia (10) Julian � (9) Sofian� ( 5) Fay (3) & Damian (1).

19/05/2023

En dan… de jaren na jou afscheid.

Zoals ik eerder al beschreef heeft jou verlies mij voor altijd veranderd.
De buitenwereld ziet me vaak als koud en afstandelijk, hard. Iets wat ik niet ben.
Het leven ging door, iedereen ging door. Ik ook, ik genoot ervan je zusje iedere dag te zien opgroeien en heel dat is ook de enige actieve herinnering die ik heb van die jaren.
Waar ik rechts ging in mijn rouw ging mijn partner links. We raakten elkaar dan ookal snel kwijt.
Ik besloot dat ik wilde scheiden, en bouwde samen met jou zusje ons leven opnieuw op. Ons eigen huisje, onze hond & jij. Jij was altijd aanwezig. In mijn hoofd in mijn hart en ik alle tastbare herinneringen die ik had. Foto’s je afdrukjes. We woonde 5 minuten van je graf, we gingen vaak. Ik besloot van baan te wisselen en ben sindsdien werkzaam op een pg afdeling 25 minuten van huis.
Met hulp van mijn ouders stopte ik hart en ziel en alle liefde die ik had in mijn werk. Hun paste op zodat ik kon voldoen aan alle onregelmatige werktijden. Kon helpen als collega’s dat vroegen.
Ik vond het fijn nieuw werk te hebben, daar was ik niet automatisch die collega met die dode baby.
Natuurlijk deelde ik ook daar jou verhaal, maar wanneer ik het wilde, hoe ik het wilde en met wie. Mijn leven was vol, ik werkte veel, ik genoot van je zusje mijn hart bleef deels leeg.
Ik mis je…
Nooit toe geven aan je emoties en altijd maar bezig zijn eisen op den duur zijn tol.
Op een donderdag middag reedt ik naar huis na een ochtend dienst en zag ik in de binnen spiegel van de auto dat de linker kant van mijn gezicht hing. In plaats van te stoppen bracht ik mezelf wel even naar de dokter, typisch ik..
Een kleine hersenbloeding,. Gelukkig dat ik er zo vanaf ben gekomen. Het gevoel in mijn linker arm was weg, het lopen en mijn gezicht herstelde gelukkig snel.
In plaats van herstellen en rust nemen , ging ik ook hier weer na een paar weken aan het werk, want doorgaan dat moet je. Daar was ik van overtuigd
Ik heb geluk gehad want uiteindelijk ben ik bijna volledig hersteld. Ik heb wat kracht verlies in mijn linker arm maar niets wat me belemmerd.
Ik ben een paar jaar alleen geweest, toen ik een nieuwe partner kreeg.
Liefde of eenzaamheid? Dat zou ik je nu niet kunnen vertellen.
Mijn kinderwens was altijd daar, zwanger worden lukte wel. Zwanger blijven niet. Miskraam na miskraam. Dat praatte ik met niemand over. Vallen en opstaan en vooral altijd doorgaan.
Eind 2017, een zwangerschap die langer standhield dan 6 weken.. zal het ? De hoop groeide, ik had bloeding na bloeding..
Na vele onderzoeken kwamen we erachter dat ik een hematoom had in mijn baarmoeder. Een blauwe plek, die bleef bloedingen veroorzaken. Toekomst ? Onzeker.
Met de geslachte echo kwamen we erachter dat we een jongetje kregen, dat maakte me bang.
Ik moest me ziekmelden op het werk en rusten rusten rusten.
Mijn beste vriendin Astrid 💫 die nu ook een stralende ster aan de hemel is, was mijn steun en toeverlaat. Wederom nam ik meer en meer afstand van mijn partner, verdriet is iets moeilijks, als je dat anders verwerkt en niet kan delen creeert dat afstand.
Lange leve Astrid, mijn ouders en familie woonde een uur verderop en dat maakte het moeilijk.
De weken vordere, we deelde het nieuws met de wereld…

15,16,17,18,19, 20 weken iedere week was een mijlpaal een feestje. Een stapje dichter bij het moment dat jij oud genoeg was om buiten mijn buik te leven.
De bloedingen bleven ook komen….

Tot 14 mei 2018… ik werd wakker met buikpijn. Ik stond op en ging naar beneden. Ik wilde niemand wakker maken. Dit gebeurde immers meerdere keren per week. Maar de buikpijn stopte niet, en de bloeding ook niet… ik wist het… deze keer is het anders..

Deze nacht zou ik jou ontmoeten, maar je was te jong om te blijven.

Daarover de volgende keer meer 💫🌟💫

Ik ben Elke, moeder van 5. Sophia (10) Julian � (9) Sofian� ( 5) Fay (3) & Damian (1).

18/05/2023

Ps. Ik weet niet wat Facebook heeft gedaan. Maar ik heb niemand een privé bericht gestuurd. Excuses als meerdere mensen dit hebben gehad! It wasn’t me ❤️

18/05/2023

De dagen na je overlijden, Julian💫

14 september, we mogen naar huis. Jij mag mee, ineens uit het niets slaat de paniek me me om mijn oren bij het idee dat ik met een dode baby door de lange gangen van het umc moet, met een dode baby opschoot 50 minuten naar huis rijden? Nee ik kon het niet, we bellen Christine ( de begrafenisondernemer (GOUD)! Ze haalt je op en brengt je naar Veghel.
Ineens zal ik vol gevoelens, ik vond het spannend je in huis te hebben maar ik moest er niet aan denken dat je in zo’n kil mortuarium terecht zou komen.
Ik wilde je 24 uur per dag kunnen zijn als ik dat zou willen maar ik wilde het niet in huis.
Gelukkig was er een oplossing , dichtbij de begraafplaats heeft Christine haar eigen stilte kamers, een klein gebouwtje, waar jij in warm aangeklede kamer ligt met daarbij een woonkamer. We kunnen je zien wanneer we willen, iedereen mag komen, we hebben privacy. Ja dat is goed.. dacht ik toen 🧐.
We schrijven de geboorte / rouw kaartjes, we denken na over je afscheid.
Terug denken ben ik vanaf toen in survival modus gegaan en daar nooit meer uit gekomen, jezelf zo druk houden dat je vooral geen tijd hebt voor andere dingen.
De deurbel, de kraamverzorgster. Bij jou grote zus had ik de meest fantastische kraamverzorgster die je je maar wensen kan. Die van jou vriend, heeft het door alles daarna verpest😂. Ze kwam letterlijk zitten en zei geen idee te hebben wat te doen, leek het feit te vergeten dat ik ondanks mijn lege armen wel een kraamvrouw was die net bevallen was. Geen controles geen hulp letterlijk een blok aan mijn been. Na wat ongemakkelijke ( lees domme) opmerkingen heb ik haar weggestuurd na een paar dagen.
Mijn lichaam hunkerde naar jou, mijn borsten ontplofte bijna, mijn hand ging continu naar mijn buik, lege buik lege handen.
Maar goed terug naar jou, die ideale ruimte die ik voor je had gevonden, waar ik me fijn bij voelde. De avond viel en de paniek brak los bij mij, dat gebouw stond in een park, wat als er hangjongeren zijn, wat als er iets met jou gebeurd, wat als er brand uitbreekt , wat als er iemand in breekt.
Achteraf weet ik erg extreem rare dingen om te denken maar op dat moment waren ze zo waar. Dus iedereen moest gaan kijken of alles goed was, steeds weer. Maar genoeg was het niet, uiteindelijk die dag of een dag later dat weet ik niet meer zeker. Heeft een collega van Christine je in de avond verhuist naar een ander gebouw, want ik wist het zeker veilig was je daar niet 😩.
Ode aan Christine, ze heeft hemel en aarde voor me bewogen. Ik heb me als een gek gedragen als ik nu terug kijk maar niet 1 keer heeft zij mij laten voelen dat ik gek deed.

Familie komt naar je kijken, je grote zus ontmoet jou. “ baby slapen” uitleggen heeft geen zin ze is pas anderhalf.

Je moet terug naar Nijmegen voor de obductie. Misselijk ben ik geweest die hele dage, snijden in je kleine lichaam. Je “ pijn” doen. Dat ging tegen alles in. Toen je in de avond terug kwam gingen we meteen kijken, je zag er anders uit, maar je was nog steeds jij.

Ik weet nog dat er iemand naar je kwam kijken en ik zal geen namen noemen, maar ze wierp een blik in je mandje en zei “ oh het lijkt net een echte baby”. Echt ik zou een boek kunnen schrijven met DOMME dingen die mensen tegen me hebben gezegd.

De dag van je afscheid is bijna daar, met obsessie alles geregeld, gedichten gemaakt, ballonnen, muziek, eten voor na je afscheid, de lieve kraamverzorgster van je grote zus komt foto’s maken.

Alles is klaar, behalve ik…

Morgen moeten we afscheid nemen.

17/05/2023

Julian💫 13-09-2013

12-09-2012….21:00 medicatie innemen om mijn baarmoedermond te verweken.. zodat morgen de bevalling op gang gebracht kan worden.

Ik heb nog nooit zolang naar pillen zitten staren, zoveel moeite gehad iets door te slikken.
Ik wil jou niet kwijt, bevallen betekent dat ik afscheid moet nemen.

De weg naar Nijmegen is nog nooit zo snel gegaan, ik loop het ziekenhuis in met lood in mijn schoenen. Ik neem plaats in het bed, de verpleegkundigen zijn allemaal zo lief.

Maar ik wil geen lief, ik wil niet praten, ik wil niet denken , ik wil niet voelen.

Het Infuus word aangesloten, ik krijg snel weeen, weeen die 100 keer meer pijn doen dan normaal.
Ik wil geen weeen ik wil geen bevalling ik wil niks.
Ik heb de vader van Julian gevraagd of hij asjeblieft mijn moeder wilde bellen want ik wilde alleen mijn moeder. De dag vordert, de ontsluiting absoluut niet.
Het doet pijn zoveel pijn, er worden enorm veel geruststellende woorden uitgesproken maar ze bereiken me niet. Ik ben bang bang voor wat er komen gaat bang voor hoe je eruit zou zien bang voor een lege buik.

Om 22:00 is het tijd ik moet gaan persen, ik houdt de handen van de vader van Julian* en van mijn moeder vast, ik knijp ze kapot. Persen is moeilijk als je niet wil wat er gaat komen. Een dood kindje werkt niet mee..
Ik pers alsof mijn leven er vanaf hangt, maar het lukt niet. Ze zien een beentje, s**t! Je zit vast je beentjes zijn eruit , je onder lichaam en 1 armpje ook maar je nek en je andere armpje komt niet, net alsof jij je net zo hard aan mij vasthoudt als ik aan jou. Dit duurt even, de paniek breekt los maar daar ben je dan, 23:22.

Ze leggen je op mn borst en het is stil , zo ontzettend luidruchtig stil. De stilte is voelbaar, je bent geboren maar je leeft niet. Ik vraag de verpleegkundige of ze je asjeblieft weg wil halen, je bent blauw en ik vind het eng. Mijn moeder neemt je over.

Iedereen is bij jou bezig en ik zie het aan… ik weet niet hoe in woorden onder te brengen hoe dat voelde. Mijn hart deed letterlijk pijn. Ik voelde letterlijk een deel van mezelf doodgaan. Vanaf dat moment was ik voor altijd anders. Ze maken afdrukjes ze kleden je aan. Ik kijk toe, ik ben bang. Na die dag is een deel van mij versteend, onherstelbaar hard… omdat het gewoonweg te pijnlijk is om te voelen wat ik voel.

Ondertussen komt Dianne van earlybirds binnen om foto’s te maken. Achteraf gezien het meest waardevolle wat we van jou hebben.
De verpleegkundige komt naar me toe met Julian* “ Elke kijk naar hem, kijk naar zijn vingertjes , zijn teentjes, z’n hoofdje. Neem hem in je op” Ik hou je vast, wat hou ik veel van jou mannetje en wat ben je perfect. Je vader houdt je vast voor foto’s en ook mijn moeder.
We leggen je in je mandje, ik wil alleen maar naar je kijken en ik wil dat ik het niet eng vind maar dat vond ik wel. Iedere dag denk ik nog ‘Elke waarom voelde je je zo. Maar op dat moment was het wat ik voelde.

Ik had alles tot in de puntjes uitgezocht, je kleertjes , je mandje , een knuffeltje.. 1 voor jou en 1 voor je grote zus. Op de dag van de begrafenis zouden we deze omwisselen. Zodat jij altijd iets van haar had en zij altijd iets van jou.

Mijn buik voelt zo leeg, mijn hart doet pijn, mijn borsten voelen vol…
Ik wil niet dat je dood bent, ik wil mijn kind huilend , mooi roze in mijn armen.

We brengen de nacht door en morgen nemen we je mee naar huis.

Daarover de volgende keer meer.. een vreselijke kraamverzorgster, een begrafenis te plannen.. paniek over of je wel veilig bent want ja moeder instinct doet rare dingen… en de dag van je afscheid komt steeds dichter bij.

Hel.. letterlijke hel.

16/05/2023

Het leed dat het leven na het verlies van een kindje in de zwangerschap heet.💫

De donkerste dag van je leven, het moment dat je je kindje in je armen hebt. In een ruimte zo stil dat de stilte hoorbaar is.
Een moment dat het gelukkigste moment in je leven hoort te zijn, is nu het moment dat je letterlijk een stukje van je hart voelt afsterven, een pijn die met woorden niet uit te drukken is.

In je armen heb je je kindje, af, perfect , compleet maar zo stil. Als je geluk hebt krijg je op dat moment de juiste handvaten om herinneringen te maken. Hand & voet afdrukjes, foto’s , een knuffeltjes 1 voor je kindje en 1 voor jezelf. Er zijn mogelijkheden tegenwoordig en ik hoop ten volste dat die overal worden benut.

Je dagen worden geleefd, iedereen staat daar om je te helpen. Mensen komen je bezoeken, bieden je hulp aan & huilen met je mee. Je krijgt misschien kraamzorg, als je geluk hebt is het er een die dit vaker heeft gedaan en heb je steun. Je hebt de dienst, de begrafenis of het moment waar jij afhankelijk van de termijn je afscheid neemt.
De volgende weken word je regelmatig gevraagd hoe het met je is, of ze iets voor je kunnen doen.
Met geluk heb je nog andere druktemakers rond lopen, want dat is een reden een motivatie om door te gaan. Anders lig je misschien wel ( terecht) met je hoofd onder de deken in een diep zwart g*t.

Daarna gaat het leven verder, althans het leven om je heen.
Ook jou leven gaat door, de minuten, uren & dagen tikken weg, de datum veranderd en de maanden vliegen voorbij.

Jij bent echter nooit meer hetzelfde, een stukje van jou is doodgegaan met jou kindje.
Het gouden randje is voor altijd van je leven.
Een kind verliezen is een enorm eenzaam verdriet. Jij voelt het. Het is voor vele andere niet voor te stellen. Na een tijdje word het bijna “ vergeten”. Met geluk heb je een partner met wie je het kan delen, en verwerken jullie het op dezelfde manier.

Misschien rouw je meteen, misschien stop je het ergens weg.. omdat het simpel weg te veel pijn doet. Om steeds te moeten herleven hoe dat moment voelde, hoe de stilte hoorbaar was & hoeveel jij de kleine mensje mist. Hoe je zou willen dat je kindje nog hier bij je was.

Weken, maanden, jaren verder is jou kindje nog steeds altijd aanwezig, in jouw hoofd.
Op leuke momenten omdat je die zo graag had willen delen, op minder leuke momenten omdat dan vaak het verdriet weer opkomt. Ze zeggen wel eens, geen kind zo aanwezig als een kind dat word gemist.

Maar het is onzichtbaar, want ondertussen verwacht de buiten wereld dat ook jij gewoon doorgaat, volledig functioneert & het allemaal een plekje hebt gegeven.

Mensen kunnen onbeschoft zijn, niet begrijpen dat jij voor altijd anders bent.

Ik ben Elke ,34 jaar, moeder van 5. Sophia (10) Julian💫(9) Sofian💫(5) Fay (3) & Damian (1)
Sinds een jaar werk ik aan mijn “uitgestelde rouw” en heb ik nu besloten mijn verhalen te gaan delen. Want hoe anders zullen mensen echt begrijpen wat het is, als jij het niet verteld!

Zolang je word benoemd, besta je ❤️