07/11/2025
Hoe narcisme mij groot en sterk heeft gemaakt: een kwantumvisie.
In de kwantumrealiteit bestaat geen scheiding tussen waarnemer en waargenomene. Alles wat verschijnt in jouw veld is een holografische projectie van bewustzijn dat zich wil herkennen. Wanneer je dus een narcist in je leven ontmoet, ontmoet je niet zomaar een ander mens: je ontmoet een frequentie die resoneert met een deel van jou dat nog onbewust is.
De narcist representeert in dat veld de spiegel van kracht die jij zelf niet volledig durft te belichamen. Het is niet zijn kwaadwilligheid die de ervaring creëert, maar jouw onbewuste toestemming om via deze spiegel jouw eigen licht te leren terugnemen. In het kwantumveld is niets toevallig: elke interactie is een resonantie-overeenkomst tussen zielsaspecten die elkaar precies vinden op de frequentie van hun wederzijdse ontkenning.
De dramadriehoek van dader, slachtoffer en redder is in feite een energetische triniteit, een matrix van polariteiten waarin bewustzijn zichzelf ervaart in drie posities van afgescheidenheid. Maar alle drie zijn hologrammen van hetzelfde veld, één bewustzijn dat zichzelf in drie perspectieven bekijkt. De dader projecteert zijn schuld, het slachtoffer zijn onmacht, de redder zijn behoefte aan erkenning. Kwantumtechnisch zijn dit slechts verschillende observatiepunten binnen dezelfde golfbeweging van energie.
Wanneer je deze driehoek overstijgt, collaps je het veld. De golf van dualiteit stort in tot één enkel punt van bewustzijn: de waarnemer die weet dat alles uit hemzelf voortkomt. Daar valt de projectie weg, en zie je dat de narcist in wezen niet buiten je staat, maar een manifestatie is van jouw weigering om jouw eigen kracht en creativiteit volledig in te zetten, voor jezelf, op de eerste plaats.
De narcist gebruikt jouw licht om zichzelf te voeden, zolang jij dat licht niet in eigendom neemt. Op het moment dat jij jouw kracht herinnert, verschuift de frequentie en verdwijnt de resonantie. Je hoeft niets te bevechten, enkel te erkennen dat ook de narcist een prachtige ziel is die een rol speelde in jouw ontwaken. Zijn gedrag was de katalysator die jou liet voelen waar jij jezelf nog verliet.
In kwantumtermen: de interactie tussen jullie twee was een veld van coherentie waarin disbalans zichtbaar werd, zodat jij opnieuw kon kiezen voor zelfcoherentie.
De narcist is geen fout in jouw werkelijkheid, maar een portaal. Een poortwachter van je eigen kracht.
De spiegel van de narcist.
Wat we buiten onszelf zien als “boze narcisten” die onze energie leegzuigen, is in wezen een trilling die ook nog in onszelf aanwezig is. Zolang je dat deel in jezelf afwijst, zal het zich buiten je blijven tonen in de vorm van mensen die jouw grenzen overschrijden.
Pas wanneer je jouw eigen duister kent, en het bestaansrecht hebt gegeven, verdwijnen de narcisten uit je leven. Zolang je nog boos bent op hen, is er nog werk te doen in jezelf.
Het duister in jou is geen fout, maar een kracht die wacht om erkend te worden. Zodra je die kracht omarmt, verdwijnt het oordeel, zowel over jezelf als over de ander. Als je denkt in fout, dan denk je duaal en zit je vast in de dramadriehoek.
Veel mensen zeggen dat narcisme een stoornis is: een overlevingsstrategie waarbij iemand anderen klein maakt of subtiel manipuleert om zichzelf te beschermen. Maar onder die strategie schuilt dezelfde pijn die ook het slachtoffer draagt, de pijn van afwijzing.
Een slachtoffer kan niet bestaan zonder een dader, en een dader niet zonder slachtoffer. Ze zijn twee polen van éénzelfde energie, twee spiegels van dezelfde innerlijke wonde. In het domein van energie zoekt het gelijkgestemde steeds het gelijkgestemde op.
Wanneer je dit werkelijk doorziet, valt de strijd weg. Wat overblijft is inzicht, rust, en de vrijheid om niet langer de spiegel, maar de lichtbron zelf te zijn.
Narcisme en codependency: twee polen van één trilling.
In het kwantumveld bestaan geen tegenstellingen, alleen polariteiten van éénzelfde energie. Narcisme en codependency zijn twee uitdrukkingen van dezelfde frequentie van tekort, twee uitersten van dezelfde golfbeweging. Waar de narcist zijn angst compenseert door te nemen, compenseert de co-afhankelijke door te geven. Beiden draaien rond éénzelfde trilling: de angst om niet bemind te zijn zoals men werkelijk is.
De empathische mens, vaak hooggevoelig en spiritueel ontwaakt, voelt zich aangetrokken tot de narcist niet uit zwakte, maar uit resonantie. Het veld herkent in de ander precies datgene wat in zichzelf nog niet volledig belichaamd is. De narcist spiegelt de afgescheiden kracht; de codependent spiegelt het vergeten zelfrespect. In de wisselwerking tussen beiden ontstaat een kwantumdans van projectie en herkenning, totdat één van beiden de cyclus doorziet en het veld collaps laat worden in bewustzijn.
Een narcist heeft wél een Ziel. De disconnectie die je voelt, die koude energie, is slechts de verdichting van angst in de hogere chakra’s, een defensie tegen het voelen. Kijk naar hun foto als kind, en je ziet het pure Licht dat er nog altijd is. Dat Licht is niet verdwenen, het is enkel overschaduwd door overlevingsprogramma’s die ooit nodig waren.
Ook ik heb dit van dichtbij meegemaakt. Mijn ex-partner, mijn tweelingvlam, droeg een zware trilling van narcisme en psychopathie. En toch, in haar zag ik datzelfde goddelijke Licht. Een narcist leert je niet om van hem te houden, maar om van jezelf te houden. Hij is de spiegel waarin de empath leert zijn eigen grens te eren, zijn energie bij zichzelf te houden en zijn liefde in zichzelf te centreren.
Narcisme is geen kwaadaardigheid, het is bevroren angst. Een overlevingsmechanisme dat ooit bescherming bood, maar nu afgesneden blijft van de bron. Boos worden op een narcist is als boos zijn op ijs omdat het niet stroomt. Warmte, niet veroordeling, doet het weer smelten.
Wanneer je het duister niet langer als vijand ziet, maar als verdichte vorm van liefde die zijn weg naar huis is kwijtgeraakt, gebeurt er iets wonderlijks: het veld verandert, de resonantie verschuift, en de narcist verdwijnt uit jouw werkelijkheid. Niet omdat hij verdwijnt als mens, maar omdat jij niet langer op die frequentie trilt. Zo transformeert de pijn in kracht, de wond in wijsheid, en de projectie in zelfliefde.
Zowel de narcist als het slachtoffer handelen onder invloed van trauma, elk vanuit hun eigen overlevingsmechanismen. Hun gedrag verschilt, maar hun kern is dezelfde: een diep onvervulde behoefte aan verbinding. Dat het gedrag van de narcist sociaal vaak minder aanvaardbaar lijkt dan dat van de “pleaser”, maakt het niet wezenlijk anders in oorsprong.
Geen van beiden is hun gedrag. Ze doen zo onder de gevolgen van hun verwonding. En het is fijn, en zeldzaam, om mensen te ontmoeten die daar met begrip doorheen kunnen kijken.
Daniel Derweduwe
