05/10/2025
Wat een bijzonder persoon...
Een maand voordat ze 95 werd schreef Patricia Routledge dit, ze stierf eergisteren op 96 jarige leeftijd.
“Ik word komende maandag 95 jaar. Toen ik jonger was, maakte ik me vaak zorgen dat ik niet goed genoeg was - dat ik nooit meer gecast zou worden, dat ik mijn moeder zou teleurstellen. Maar deze dagen beginnen in vrede en eindigen in dankbaarheid. ”
In mijn veertiger jaren begon mijn leven eindelijk logisch te worden. Daarvoor had ik gestaag opgetreden - provinciale podia, radio's, West End producties - maar voelde me een beetje verloren. Ik zocht naar iets in mezelf, een thuis dat ik nog niet had gevonden.
Op mijn 50e nam ik een tv-rol die velen van jullie me later zouden kennen door: Hyacinth Bucket van Keeping Up Appearances. Ik dacht dat het maar een kleine rol zou zijn, een kort moment. Ik had nooit verwacht dat het over de hele wereld geliefd zou worden. Dat personage leerde me om mijn eigenaardigheden te omarmen en rustig iets diep in me te genezen.
Op mijn 60e begon ik Italiaans te leren - niet voor mijn carrière, maar gewoon om opera in zijn moedertaal te kunnen zingen. Ik leerde de zachte kunst om alleen te leven zonder eenzaamheid, elke avond hardop poëzie voor te lezen - niet om perfecte dictie, maar om mijn geest te kalmeren.
Op mijn 70e keerde ik terug naar het Shakespeareaans theater, een plek waarvan ik ooit dacht ouder te worden. Deze keer was er niets te bewijzen. Met kalmte stapte ik op die legendarische planken. Het publiek voelde die rust. Ik was gestopt met optreden; ik was gewoon.
Op mijn 80e ontdekte ik aquarelschilderij. Ik schilderde bloemen uit mijn tuin, nostalgische hoeden uit mijn jeugd, en gezichten die op de Londense ondergrond stonden - elk schilderij was een stille herinnering die tastbaar werd gemaakt.
Nu, op mijn 95e, schrijf ik brieven met de hand. Ik leer het simpele plezier van het bakken van roggebrood. Ik adem nog steeds elke ochtend diep in. Lachen blijft kostbaar, al voel ik niet langer de behoefte om anderen aan het lachen te maken. Stilte is zoeter dan ooit.
Ik schrijf dit vandaag om iets eenvoudigs en waar te delen:
Ouder worden is geen laatste daad - het kan het meest voortreffelijke hoofdstuk van het leven zijn als je jezelf weer laat bloeien.
Laat de komende jaren je schatjaren zijn.
Je hoeft niet perfect, beroemd of aanbeden te zijn.
Je hoeft alleen aanwezig te zijn - volledig - voor het leven dat van jou is.
Met warmte en zachte liefde,
Patricia Routledge
