Iriscopie Joke Anders

03/05/2025

23/03/2025

Je laat je moeder toch niet in de steek?

“Waarom kwets je mij altijd zo?” Dat is de zin die mijn moeder vaak tegen me zegt, zowel direct als indirect.

Mijn moeder heeft een pittig leven gehad en is verraden door haar eigen moeder in een vreselijke incestsituatie. Mede hierdoor voel ik altijd een diepere zorg voor haar, een soort verantwoordelijkheid die als kind zwaar op mijn schouders rust. Ondanks de diepe band die ik voel, is er als dochter altijd dat rotgevoel. Het lijkt wel alsof ik steevast iets verkeerd doe of dat ik haar pijn doe. En dat leidt tot breuken in ons contact.

Door de liefde en loyaliteit die ik voor mijn moeder heb, leerde ik onbewust te leven naar wat ik nu noem "de mindf**ks".
Als mijn moeder zegt: “Nee, je hoeft niet langs te komen, ik ben echt ziek en wil graag rusten,” dan was er altijd die angst dat ik te veel eis. Maar de volgende dag krijg ik te horen: “Schandalig dat niemand even langskwam, ik was zo ziek, jij bent altijd te druk, ik voel me zo eenzaam.” Dit is het soort communicatie dat me in een vicieuze cirkel houdt.

Naarmate ik ouder word en zelf dochters krijg, begin ik wat afstand te nemen. Adviezen van "professionals" zoals “je laat je toch niet zo behandelen?” schieten door mijn hoofd, maar termen als ‘narcistische moeder’ en ‘mishandeling’ komen ook voorbij. Ik bevind me steeds meer in een aantrekken-en-afstoten-spel, niet alleen met mijn moeder, maar ook in mijn werk en in mijn relatie met mijn partner. Het is alsof ik een rol speel in een toneelstuk waarin ik de enige ben die de tekst niet kent.

Pas op mijn 39e, na jarenlang vechten en proberen te begrijpen wat er aan de hand is, begin ik het patroon te doorzien. En dit keer door een ervaringsdeskundige die het voor mij heel simpel maakte.

Het is mindblowing als ik besef dat ik de controle heb over hoe ik hiermee omga, hoe simpel het ook klinkt, tot dat moment weet ik niet eens dat ik in dit patroon gevangen zit!!

Het is een van de meest kwetsbare en naakte momenten in mijn leven wanneer ik het besluit maak om in tegenstelling tot de vrouwen in mijn familielijn mijn moeder niet in de steek te laten, terwijl alles in mijn gezonde verstand zegt dat ik dat juist wel moet doen, mijn hart zegt me dat ik vrij wil blijven van dezelfde verbittering als zij heeft gekozen.

Licht trillend typ ik een mail naar haar waarin ik schrijf: “Lieve moeder, ik hou van je precies zoals je bent, ik snap waarom je doet zoals je doet en ik blijf in contact met je op mijn manier.”

In dat moment realiseer ik me dat ik als dochter de kracht heb om een heel oud patroon te doorbreken. Dit betekent niet dat mijn moeder gaat veranderen, maar het betekent voor mij een einde aan het spel, het doorbreken van het patroon dat ik in mezelf heb opgebouwd.

En daar is waar het vaak mis gaat!!
Mensen hebben zichzelf zo vaak aangepast om een verandering in de ander teweeg te willen brengen, maar daar ligt het hele probleem dus niet. Het zit in jezelf....

Het voelt alsof een zware last van de schouders valt. En bizar genoeg, na dat moment verandert er zoveel; de wereld begint opnieuw te vormen.

Heb jij ook geregeld het gevoel dat je vastzit in een patroon en kan je jouw vinger er niet op leggen?
Het zou zomaar kunnen zijn dat je in een familielijn verstrikt zit en een rol speelt die jou geen recht aan doet.

16/12/2024

De Kracht van Kwetsbaarheid in Relaties

Onlangs deelde ik een blog over mijn ervaringen binnen relaties, waarin ik openhartig sprak over de kwetsbare momenten die ik soms tegenkom. De focus lag op het belang van eigen verantwoordelijkheid en het vinden van authenticiteit, evenals de balans in het ondersteunen van elkaar. Tot mijn verbazing ontving ik veel reacties, waarbij sommige lezers de conclusie trokken dat ik ongelukkig zou zijn. Dit heeft me aan het denken gezet, wat ik altijd erg inspirerend vind....

Bij het herlezen van mijn blog besefte ik dat mijn beschreven kwetsbaarheid anders begrepen kan worden, afhankelijk van hoe je het leest. Dus ergens snap ik de reacties deels wel.

Iedereen, en ik bedoel echt iedereen, heeft momenten van twijfels – vooral over zichzelf en zijn of haar rol in een relatie. Het is volkomen normaal om deze gevoelens te ervaren en ze zijn een signaal dat je aan persoonlijke groei werkt.

In mijn huidige relatie ervaar ik vooral veel liefde, steun en verbinding. Ondanks de uitdagingen waarmee we soms geconfronteerd worden, ben ik er vast van overtuigd dat deze ons sterker kan maken. Ik zou alles doen om deze relatie te behouden, omdat ik geloof in wat we samen kunnen opbouwen. Relaties bieden ons de unieke kans om te kiezen wie we willen zijn voor de ander. Dit betekent dat we onszelf kunnen blijven ontwikkelen, onze grenzen kunnen verleggen en oplossingen kunnen zoeken die zowel onszelf als onze partner ten goede komen.

Het interessante is dat de dynamiek in een relatie niet zwart-wit is. Je kunt niet simpelweg benoemen of je gelukkig of ongelukkig bent; dit zijn nu eenmaal complexe gevoelens die variëren naargelang de context. Wat ik heb geleerd, is dat je te allen tijde de regie in eigen handen hebt. Je geluk is geen eindpunt, maar een reis waarin je dagelijks keuzes maakt over hoe je met jezelf en je partner omgaat.

Kwetsbaarheid kan een kracht zijn in een relatie. Het opent de deur voor eerlijkheid en versterkt de verbinding. Door te delen wat je voelt, geef je de ander de ruimte om hetzelfde te doen. En dat, denk ik, is de essentie van een partnerschap: elkaar steunen, met veel liefde, zonder een oordeel te vellen over de staat van geluk of ongelukkigheid.

Dus wat mij betreft stoppen we met het invullen over zaken als geluk en ongelukkig zijn. Laten we in plaats daarvan de focus leggen op groei, verbinding en het ontdekken van wie we zijn binnen de relatie. Want uiteindelijk zijn het de keuzes die we maken en de liefde die we delen die het verschil maken.

Hoe ervaren jullie dit?

05/10/2024

De Angst voor de Dood en de Waarde van het leven

Deze week had ik een interessant gesprek met een cliënt over een onderwerp dat ons allemaal raakt, maar waar we vaak de neiging hebben om niet al te diep op in te gaan: de dood. In onze maatschappij wordt de dood vaak als een taboe beschouwd, iets dat we liever vermijden in onze gesprekken. Maar tijdens ons gesprek kwam het idee naar voren dat de angst voor de dood niet alleen een bron van stress en ongemak is, maar ook een onmiskenbare kracht kan zijn die ons gedrag en onze beslissingen in het leven beïnvloedt.

De Dood als Onontkoombare Werkelijkheid

De dood is een onontkoombare werkelijkheid die ons allemaal wacht. Wanneer we ons hier bewust van worden, kan dat verschillende reacties oproepen. Voor sommigen leidt de confrontatie met de dood tot angst, wat kan resulteren in vermijdingsgedrag of zelfs verdoving bij het maken van keuzes. Anderen vinden in deze angst een katalysator om het leven ten volle te leven. Deze paradox roept belangrijke vragen op: Hoe beïnvloedt onze angst voor de dood onze dagelijkse keuzes? En hoe kan deze angst ons misschien zelfs helpen om een diepere waardering voor het leven te ontwikkelen?

Gedrag in Het Licht van de Sterfelijkheid

De angst voor de dood kan ons gedrag op verschillende manieren beïnvloeden. Voor veel mensen kan het een katalysator zijn voor veranderingen in levensstijl. De gedachte aan de eindigheid van het leven kan ons eraan herinneren dat we onze tijd productief willen gebruiken. Dit kan leiden tot het nastreven van passies, het opbouwen van betekenisvolle relaties en het nemen van risico’s die we anders misschien zouden vermijden. De wetenschap onderbouwt dit; studies hebben aangetoond dat mensen die zich bewust zijn van hun eigen sterfelijkheid vaker keuzes maken die gericht zijn op persoonlijke groei en zelfontplooiing.

Aan de andere kant kan de angst voor de dood ook leiden tot angstgedreven beslissingen. Mensen kunnen zich vastklampen aan routine en comfort vanwege de vrees voor het onbekende. De grote sprongen in ons leven — zoals het aangaan van een nieuwe relatie of het veranderen van carrière — kunnen door deze angst worden tegengehouden. In dit geval blokkeert de angst ons levenspad in plaats van dat het ons aanzet tot actie.

Een Diepere Waardering van het Leven

Interessant genoeg kan de angst voor de dood paradoxaal genoeg ook een bron van betekenis en waardering zijn. Wanneer we nadenken over de eindigheid van onze tijd, kunnen we een nieuwe waardering ontwikkelen voor de kleine dingen in het leven. Een zonsondergang, een lach van een vriend, de geur van versgebakken brood; deze ogenschijnlijk alledaagse momenten kunnen door de lens van de sterfelijkheid een diepere betekenis krijgen.

27/09/2024

De Interne Strijd tussen Ruwe Onvolwassen en Ervaren Volwassen Vrouwelijke Energie

Als vrouw kan ik soms worstelen met verschillende kanten van mezelf, vooral in momenten van emotionele kwetsbaarheid. Er zijn dagen waarop mijn onvolwassen vrouwelijke energie naar voren komt, en dat leidt tot een interne strijd met mijn meer ervaren, volwassen vrouwelijke kant. Deze strijd manifesteert zich in verschillende situaties in mijn leven, zoals in meningsverschillen met mijn man over het huishouden, momenten van vermoeidheid, of wanneer ik prioriteiten moet stellen in mijn werkzaamheden en opleidingen.

Neem bijvoorbeeld een moment waarop mijn man en ik een meningsverschil hebben over het huishouden. Terwijl hij misschien vraagt of we een bepaalde taak samen kunnen aanpakken, voel ik een golf van frustratie opkomen. De onvolwassen vrouw in mij kan zich dan verzetten, misschien met een passief-agressieve opmerking of een gevoel van slachtofferschap. In zulke momenten komt het verlangen naar goedkeuring en validatie naar boven; ik ben op zoek naar erkenning voor mijn inspanningen. Maar dan, te midden van die emotionele chaos, verschijnt mijn volwassen vrouwelijke energie. Ik herinner mezelf eraan dat communicatie en empathie de sleutel zijn. Dit geeft me de kracht om op een constructieve manier het gesprek aan te gaan en samen tot oplossingen te komen.

Er zijn ook momenten waarop ik me overweldigd voel, vooral als ik moe ben, maar er toch mensen zijn die op me rekenen, zoals mijn dochters en cliënten. De onvolwassen kant roept soms een gevoel van behoeftigheid op; ik wil dat anderen mijn stress begrijpen en me misschien zelfs ontlasten. Maar mijn volwassen energie herinnert me aan mijn roeping, mijn verantwoordelijkheid als moeder en professional. Dit stelt me in staat om mijn grenzen te verkennen, ook al betekent het soms dat ik mezelf moet prioriteren en steun moet vragen. Het vergt moed en kwetsbaarheid om toe te geven dat ik het soms niet alleen kan.

Dan zijn er de momenten waarop ik prioriteiten moet stellen in mijn werkzaamheden en opleidingen. De druk om te presteren en de angst om achter te blijven maken dat de onvolwassen vrouw in mij naar de oppervlakte komt, met gevoelens van onzekerheid en zelfs ontmoediging. Maar mijn volwassen vrouwelijke zelf kan de rust en duidelijkheid vinden om te ademen, te reflecteren en de dingen in perspectief te plaatsen. Het is een proces van zelfvertrouwen opbouwen en de kracht vinden om keuzes te maken die in lijn zijn met mijn doelen en waarden.

Deze interne strijd tussen de ruwe onvolwassen vrouwelijkheid en de ervaren volwassen vrouwelijkheid is een deel van mijn reis. Elke keer dat ik deze tegenovergang met geduld en liefde tegemoet treed, groei ik een beetje meer. En ook al is het soms een uitdagend pad, ik weet dat deze dualiteit mij vormt tot de vrouw die ik ben, en dat maakt elke emotionele golf waard. Door deze confrontaties met mezelf kom ik dichter bij mijn authentieke zelf en vind ik betere manieren om mijn leven te leven met zowel kracht als kwetsbaarheid.