Wenz Uitvaart Epe

19/09/2025

Bijdehandje....

𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘬𝘳𝘰𝘮𝘱𝘦𝘯. 𝘛𝘪𝘫𝘥 𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘦𝘧𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳 𝘤𝘦𝘯𝘵𝘪𝘮𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘴𝘯𝘰𝘦𝘱𝘵. 𝘋𝘦 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘪𝘴 𝘻𝘦 𝘻𝘰 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘯𝘰𝘨 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘒𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳, 𝘵𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘭 𝘻𝘦 𝘣𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘶𝘪𝘵𝘴𝘵𝘦𝘦𝘨.

Bij de voordeur begroet ze me met een zachte lach. ‘Fijn dat je er bent’ klinkt in ons beider oren een beetje gek. Alles is zo dubbel als je het afscheid van je man moet regelen. Dan is de uitvaartleidster welkom én had je haar nog lang niet willen ontmoeten.

Aan de keukentafel zit de naaste familie. Een dochter maakt koffie, een schoonzoon is bezig met de adressenlijst. Haar kleindochter is direct gekomen en een andere dochter is onderweg.

Een gewoon gezin met warme banden en veel ruimte voor anderen aan de tafel. Een kerngezin zoals ze dat noemen. Maar nu eentje waar de kern plotseling is weggenomen. Waar het zoeken naar houvast automatisch op háár schouders terecht is gekomen. Zo snel als de dood verscheen werd zij hoofd van dit gezin.

Ze troost haar kleindochter, bemiddelt tussen de dochters, doet zichtbaar haar best om iedereen de ruimte te geven. Ze is adrem, maakt af en toe zelfs een grapje en weet wat er moet gebeuren. Ze luistert en vertelt, lacht en raakt af en toe overmand. Duurt maar even, dan heeft ze zich weer in de hand.

Na de uitvaart en de koffie, als de gasten zijn vertrokken en het gewone leven alweer dringt, tref ik haar in de gang. Ze wil me bedanken en pakt mijn hand. Over hoe fijn het was, hoe goed het ging, en wat is er mooi gesproken. Mijn hand blijft in de hare. Iedereen is al buiten. Ze is alleen en ineens kwetsbaar.

Achtergebleven. Waar is de uitgang? Waar moet ik naartoe?
Met haar kleine handje nog in de mijne lopen we samen op het licht van de buitendeur af. De gang is lang en niet lang genoeg.

De zon schittert in een verdwaalde traan. Nu moet ze gaan. Aarzelend laat ze me los. Het zal haar wel lukken om haar richting weer te vinden. Daar vertrouw ik op.

Maar soms, in mijn herinnering, voel ik dat handje nóg.

Met liefs, Wenz Uitvaart ❤️

16/08/2025

𝐎𝐟 𝐢𝐤 𝐦𝐞𝐞 𝐧𝐚𝐚𝐫 𝐛𝐨𝐯𝐞𝐧 𝐰𝐢𝐥? ‘𝐃𝐚𝐧 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐰𝐞 𝐣𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐥𝐚𝐭𝐞𝐧 𝐳𝐢𝐞𝐧 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫𝐬 𝐠𝐞𝐥𝐨𝐨𝐟 𝐣𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭.’
Ze hebben gelijk, er is een verschil tussen vertellen en met eigen ogen zien. Twee volwassen broers, zonen van hun overleden vader, hebben me vol enthousiasme verteld over de verzameling blikken en blikjes van hun vader. Hoe die boven allemaal netjes uitgestald staan in de slaapkamers. ‘Heel veel, nee maar echt, heel veel’. Of ik er niet even naar wil kijken?

Achter de mannen aan klim ik de trap van dit kleine huisje op. Boven zijn drie slaapkamers en alle drie staan ze nokvol blikken en blikjes, uitgestald op stellingkasten. Gesorteerd op kleur, maat en merk. Hele kleintjes van ooit kon dat nog sigaretten, wat grotere van huishoudproducten voor de plastic overname.

Overal waar ik kijk zie ik de levenslang verzamelde schatten van deze meneer, hun vader. Ze zijn er trots op. Ze weten ook niet zo goed wat ze ermee aan moeten. Het huis is een huurhuis en moet zo snel mogelijk leeg. Weggooien voelt zonde maar wie doe je hier een plezier mee. Ze overwegen een museum, in het slechtste geval naar Het Goed. Er zit ongemerkt een vermogen in deze verzameling maar het zal lastig zijn om die te gelde te maken.

Als uitvaartleider komen we bij allerlei mensen over de vloer en soms zelfs op zolder. Het is een prachtig inkijkje in hun leven en de dingen waar ze waarde aan hechtten toen ze er nog waren. Ansichtkaarten van vroeger die ze spaarden. Planken vol zelf geknutselde vliegtuigjes op schaal. Boeken van een bepaalde schrijver. En troep. Troep zien we ook.

Een achtertuin vol puin. Een keuken waar door de spullen niet meer gekookt kan worden. Een zolder of een kelder waar al dertig jaar steeds iets ingeschoven wordt. Een overweldigende klus voor de achterblijvers om het onderscheid te maken. Wat is van waarde? Voor hen of voor het overleden familielid.

In Zweden doen ze aan Döstädning ofwel death cleaning. Dit is een Zweeds gebruik waarbij je al jouw materiële bezittingen tegen het einde van je leven bewust ordent. Zelf dus. Niet overlaten aan jouw dierbaren. Soms zelfs alvast weggeven of vastleggen voor wie iets is. Zodat jouw nabestaanden straks niet voor een enorme en onoverzichtelijke klus staan.

Gelukkig kiezen steeds meer mensen voor een voorgesprek over hun uitvaart. Nabestaanden hoeven dan niet, midden in hun verdriet, zien te achterhalen wat de wensen zouden zijn geweest. Dat scheelt enorm.

Döstädning is net zoiets. Een voor-opruiming zou je kunnen zeggen.
Een manier om bij leven nog te kunnen doorgeven: Ik wens je rust in je verdriet.
Mooi.
Lief.

Vandaag zet ik alvast één ding in de doos voor Het Goed in de schuur.

En jij?

23/01/2025

16/01/2025

Waarom doe je wat je doet? Martine van der Snel , uitvaartleidster bij Wenz Uitvaart, vertelt waarom zij doet wat ze doet. ❤️

🌗🌘🌑🌒🌓

Midden in de dood zit het leven. In het verliezen valt er iets te winnen. Voor wie het ziet.
Nergens staat er zo’n vergrootglas op het leven dan wanneer de dood zich gemeld heeft. Soms aangekondigd, soms totaal onverwacht. Vraagt het van familie en nabestaanden altijd om verbinding, herinnering en veerkracht. En die is niet vanzelfsprekend.

Ik zie het als uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart steeds opnieuw gebeuren. Als de dood voor de deur staat worden er handen vastgepakt en de liefde vaak hardop uitgesproken. Overlijden is intiem. Meteen daarna mag ik als uitvaartleidster tussen de tranen van gemis en mooie herinneringen aan de keukentafel meedoen in het vormgeven van die allerlaatste. De laatste herinnering. Zij laten mij binnen in hun huis maar ook in hun leven, zorgen en verdriet. En dat beschouw ik niet als vanzelfsprekend.

Soms moet er iemand huilen. Soms is er wat bemiddeling nodig. Soms weten ze precies ‘hoe’. Vaker is er behoefte aan meedenken, meevoelen, mee zorgen. Samen op zoek naar wie hij of zij was vóórdat… De aanwijzingen zitten in de verhalen, de blikken en de spullen. In het werk, de hobby en de grapjes. Welke kleding, welk vervoer, welk gedicht? Niets is vanzelfsprekend, niets ligt vast. Behalve dat het moet kloppen, helder en zuiver, met wie de overledene was.

Ik ken de leegte van verlies van dichtbij. Verlies van familie, gezinseenheid, mezelf. Ik ken de moeite die het kost om in de mist van de herinnering ook jezelf weer te vinden. Ik ken de meerwaarde van iemand die in dat donker het licht even voor je aandoet totdat je het zelf weer kunt.

Het zal daarom zijn. Dat is denk ik waarom ik doe wat ik doe. Als uitvaartleidster is het mijn wens om de overledene weer aan zichzelf en de familie terug te geven. Dat ik dan voor je zorg en het licht aandoe. En zij, soms een beetje op de tast, tijd hebben om elkaar te vinden. In hun verdriet zich het mooie of grappige te herinneringen. Ruimte te vinden voor rouw maar ook een glimlach.

Dan rij ik na afloop van de uitvaart terug naar huis met een eigen ontroerde glimlach. Omdat het goed was en zij nu verder kunnen. Terwijl ze hebben moeten loslaten zal de herinnering aan deze dag een verbindende zijn.
En dat is niet vanzelfsprekend.

Maar voor mij wel.
Ik ben Martine van der Snel, vanzelfsprekend uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart in Epe.

13/01/2025

Utevaart.
Klinkt als … en klinkt bekend niet waar?

Of je nou in Apeldoorn, Eerbeek of Epe woont, of waar dan ook in Nederland, je herkent er al gauw het woord uitvaart in. Iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met een uitvaart. Soms wat verder weg, soms van dichterbij. Dus nee, dit is geen spellingsfoutje.

Vroeger, in 1278 werd er al melding gemaakt van een ‘utevaart’. Dit Middelnederlandse woord is een vertaling van het Latijnse exsequiae.

Exsequiae is afgeleid van exequi wat voltrekken (denk ook aan het woord executie) en “tot het einde volgen” betekent. Met een uitvaart volgen de nabestaanden de overledene tot aan zijn laatste rustplaats.

Dat er in de Nederlandse vertaling gebruik gemaakt wordt van het werkwoord 'varen' heeft overigens niks met boten te maken. Varen betekende in de tijd dat dit woord ontstond zoiets als ‘gaan/lopen’.

Door de ontwikkelingen in het vervoer heeft varen in onze taal steeds meer de associatie met boten en varen over water gekregen. Oorspronkelijk was dit dus niet zo. Rond 1278 was de gebruikelijke manier van vervoeren te voet of met paard en wagen. Vandaar dat we dit woord nog steeds voor het ritueel gebruiken waarbij we ‘de overledene tot het einde volgen’.

* Op de foto uitvaartleidster Elselien Klein tijdens het begeleiden van een uitvaart in Dieren, Gelderland.

19/10/2024

19/10/2024

16/10/2024

Ik zou er nooit naartoe gegaan zijn. Een open dag in een uitvaartcentrum? Echt niet. 😬

Ik ga al niet voor mijn lol naar een uitvaart, maar ja, dan moet je. Het is dan zo verdrietig, zwaar en kil. Het gaat zo over de dood, en de dood daar moet ik niks van hebben. Nee, nee, mij niet gezien.

Herkenbaar?

En dan kom ik in contact met Wenz Uitvaart. Loop ik rond in de Huizen van Herinnering in Eerbeek, Holten en Epe. Warme kleuren, een fijne sfeer, mensen die echte mensen zijn. Hier is geen kilte, hier wordt het leven herinnerd. Hier voel ik me thuis. Best bijzonder voor iemand die haar hele leven al bang is voor de dood. Maar de dood hoort bij het leven, leuk of niet. Warmte en verbinding hoort bij levende mensen, de overlevende mensen, en dat kan hier.

Dus ik zou gaan en ik zou mijn kinderen meenemen. Ervaren dat ook de moeilijkste momenten van het leven, met warmte en liefde kunnen worden omgeven. Hier is geen eng, geen spannend, geen brrr. Hier kun je spelen, jezelf zijn, verbinden en herinneren.

Open dag Huis van Herinnering in Epe.

Zaterdag 19 oktober 10:00 tot 14:00, Stationsstraat 29 Epe

Ik ga. Kom jij ook?

Wat heb jij nodig van een uitvaartcentrum ❓