Wenz Uitvaart Epe

23/01/2025

16/01/2025

Waarom doe je wat je doet? Martine van der Snel , uitvaartleidster bij Wenz Uitvaart, vertelt waarom zij doet wat ze doet. ❤️

🌗🌘🌑🌒🌓

Midden in de dood zit het leven. In het verliezen valt er iets te winnen. Voor wie het ziet.
Nergens staat er zo’n vergrootglas op het leven dan wanneer de dood zich gemeld heeft. Soms aangekondigd, soms totaal onverwacht. Vraagt het van familie en nabestaanden altijd om verbinding, herinnering en veerkracht. En die is niet vanzelfsprekend.

Ik zie het als uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart steeds opnieuw gebeuren. Als de dood voor de deur staat worden er handen vastgepakt en de liefde vaak hardop uitgesproken. Overlijden is intiem. Meteen daarna mag ik als uitvaartleidster tussen de tranen van gemis en mooie herinneringen aan de keukentafel meedoen in het vormgeven van die allerlaatste. De laatste herinnering. Zij laten mij binnen in hun huis maar ook in hun leven, zorgen en verdriet. En dat beschouw ik niet als vanzelfsprekend.

Soms moet er iemand huilen. Soms is er wat bemiddeling nodig. Soms weten ze precies ‘hoe’. Vaker is er behoefte aan meedenken, meevoelen, mee zorgen. Samen op zoek naar wie hij of zij was vóórdat… De aanwijzingen zitten in de verhalen, de blikken en de spullen. In het werk, de hobby en de grapjes. Welke kleding, welk vervoer, welk gedicht? Niets is vanzelfsprekend, niets ligt vast. Behalve dat het moet kloppen, helder en zuiver, met wie de overledene was.

Ik ken de leegte van verlies van dichtbij. Verlies van familie, gezinseenheid, mezelf. Ik ken de moeite die het kost om in de mist van de herinnering ook jezelf weer te vinden. Ik ken de meerwaarde van iemand die in dat donker het licht even voor je aandoet totdat je het zelf weer kunt.

Het zal daarom zijn. Dat is denk ik waarom ik doe wat ik doe. Als uitvaartleidster is het mijn wens om de overledene weer aan zichzelf en de familie terug te geven. Dat ik dan voor je zorg en het licht aandoe. En zij, soms een beetje op de tast, tijd hebben om elkaar te vinden. In hun verdriet zich het mooie of grappige te herinneringen. Ruimte te vinden voor rouw maar ook een glimlach.

Dan rij ik na afloop van de uitvaart terug naar huis met een eigen ontroerde glimlach. Omdat het goed was en zij nu verder kunnen. Terwijl ze hebben moeten loslaten zal de herinnering aan deze dag een verbindende zijn.
En dat is niet vanzelfsprekend.

Maar voor mij wel.
Ik ben Martine van der Snel, vanzelfsprekend uitvaartleidster voor Wenz Uitvaart in Epe.

13/01/2025

Utevaart.
Klinkt als … en klinkt bekend niet waar?

Of je nou in Apeldoorn, Eerbeek of Epe woont, of waar dan ook in Nederland, je herkent er al gauw het woord uitvaart in. Iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met een uitvaart. Soms wat verder weg, soms van dichterbij. Dus nee, dit is geen spellingsfoutje.

Vroeger, in 1278 werd er al melding gemaakt van een ‘utevaart’. Dit Middelnederlandse woord is een vertaling van het Latijnse exsequiae.

Exsequiae is afgeleid van exequi wat voltrekken (denk ook aan het woord executie) en “tot het einde volgen” betekent. Met een uitvaart volgen de nabestaanden de overledene tot aan zijn laatste rustplaats.

Dat er in de Nederlandse vertaling gebruik gemaakt wordt van het werkwoord 'varen' heeft overigens niks met boten te maken. Varen betekende in de tijd dat dit woord ontstond zoiets als ‘gaan/lopen’.

Door de ontwikkelingen in het vervoer heeft varen in onze taal steeds meer de associatie met boten en varen over water gekregen. Oorspronkelijk was dit dus niet zo. Rond 1278 was de gebruikelijke manier van vervoeren te voet of met paard en wagen. Vandaar dat we dit woord nog steeds voor het ritueel gebruiken waarbij we ‘de overledene tot het einde volgen’.

* Op de foto uitvaartleidster Elselien Klein tijdens het begeleiden van een uitvaart in Dieren, Gelderland.

19/10/2024

19/10/2024

16/10/2024

Ik zou er nooit naartoe gegaan zijn. Een open dag in een uitvaartcentrum? Echt niet. 😬

Ik ga al niet voor mijn lol naar een uitvaart, maar ja, dan moet je. Het is dan zo verdrietig, zwaar en kil. Het gaat zo over de dood, en de dood daar moet ik niks van hebben. Nee, nee, mij niet gezien.

Herkenbaar?

En dan kom ik in contact met Wenz Uitvaart. Loop ik rond in de Huizen van Herinnering in Eerbeek, Holten en Epe. Warme kleuren, een fijne sfeer, mensen die echte mensen zijn. Hier is geen kilte, hier wordt het leven herinnerd. Hier voel ik me thuis. Best bijzonder voor iemand die haar hele leven al bang is voor de dood. Maar de dood hoort bij het leven, leuk of niet. Warmte en verbinding hoort bij levende mensen, de overlevende mensen, en dat kan hier.

Dus ik zou gaan en ik zou mijn kinderen meenemen. Ervaren dat ook de moeilijkste momenten van het leven, met warmte en liefde kunnen worden omgeven. Hier is geen eng, geen spannend, geen brrr. Hier kun je spelen, jezelf zijn, verbinden en herinneren.

Open dag Huis van Herinnering in Epe.

Zaterdag 19 oktober 10:00 tot 14:00, Stationsstraat 29 Epe

Ik ga. Kom jij ook?

Wat heb jij nodig van een uitvaartcentrum ❓