09/04/2024
Rouw is rauw.
Echt heel rauw!
Je kunt het een klein beetje vergelijken met het ontsmetten van een schaafwond. Je moet dan ook stevig op je tanden bijten om de intense pijn te verduren. Maar je weet dan dat deze pijn hevig is maar snel weer weg trekt.
Maar als je totaal onverwachts de verpletterende boodschap krijgt dat je man is verongelukt, zoals in mijn situatie, heb je het niet over 1 schaafwond, maar lijkt het net of je hele lichaam open ligt.
In eerste instantie is er sprake van ongeloof. Mijn geest kon het gewoon nog niet bevatten en beschermde mij. Het vreselijke nieuws drong niet helemaal tot me door.
Ik geloofde het wel, maar begreep het nog niet. Hoe kon dat nou? 's Morgens had hij nog vrolijk afscheid van ons genomen om parachute te gaan springen. Daar had hij heel veel zin in, nadat hij ons 2 weken verzorgd had en ik gunde hem dat van harte. Maar ik had er geen seconde aan getwijfeld dat hij weer thuis zou komen.
Het voelde als een soort verdoving, maar mijn vader en mijn broer zaten met rood behuilde ogen. En de politieman in burger was ook aanwezig. Het moest dus wel waar zijn, maar ik kon het niet bevatten. Maar heel langzamerhand, omdat hij maar niet thuis kwam, begon ik te beseffen dat het wel eens waar kon zijn. En toen ik hem de volgende dag zag liggen in zijn kist, zakte ik letterlijk door mijn benen. Ik stamelde alleen maar: ja, dit is hem. De realiteit begon langzamer maar zeker tot me door te dringen. Ik kon zijn dood niet meer ontkennen. Er was geen ontkomen meer aan. Het drong door tot in het diepst van mijn hart en mijn lichaam.
Steve was niet meer. Ik stond er vanaf nu af aan alleen voor met een zoontje van 3 weken oud.
Ik was van mijn roze wolk gevallen en die val had een krater in de aarde geslagen.
Alles was rauw en ik voelde alleen maar pijn. Mijn hart en lichaam lagen als het ware open. Alles deed zeer en kwam heftig binnen.
En dan begint het rouwen pas.