21/05/2025
"Als perfectie en planning elkaar ontmoeten..."
Glimlacht zachtjes naar de planningsapp op telefoon.
"Ik had gehoopt deze week in te lopen op mijn achterstand. Dat is zeker niet gelukt." Zucht dramatisch.
Ken je dat? Die innerlijke stem die meteen begint met: "Had je nou maar..." gevolgd door een hele catalogus aan schuldgevoelens? Inmiddels denk ik: "Hartelijk dank voor uw bijdrage, volgende graag!"
In het hoofdkantoor van mijn brein is Afdeling Planning serieus overwerkt. Ze ontwerpen prachtige stappenplannen die rechtstreeks naar mijn ideaalbeeld leiden. Het enige probleem? Ze zijn totaal onhaalbaar. 🙃
Ik ben wat ze noemen "een uitstellende perfectionist". Ik begin prima aan dingen, maar blijf vaak steken in die eerste fase. Het moet namelijk meteen goed voélen. En als dat niet lukt? "Laat maar, want ik kan het toch niet goed genoeg."
Maar kijk, hier ben ik, lerende dat mijn planning vooral realistisch mag zijn. Kleine stapjes zijn écht oké. Deze week was een oefening in "blijven proberen terwijl ik vastloop". Ik heb nu geleerd om het een dag weg te leggen en weer opnieuw te beginnen. Resultaat? Drie mails uitgewerkt en de vierde is onderweg!
Ik vergelijk het met een brug naar mijn ideaal. Op die brug mag ik gewoon even op een bankje zitten. En het allermooiste: ik hoef niet meteen van die brug af te springen en mijn hele plan op te doeken omdat het niet meteen perfect gaat.
Mijn relatie met planning blijft... ingewikkeld. Er zal altijd wrijving zijn tussen die perfectionistische drang en wat realistisch is. En weet je? Dat is oké. Soms zit in stilstand de grootste groei.
Ik leer oefenen met het ongemak dat het niet volgens plan loopt. En dat is misschien wel de meest perfecte les van allemaal.
PS: Heeft jouw innerlijke perfectionist ook zo'n luide stem? Laat het me weten in de comments! ✨
