25/08/2025
Karen’s woorden raken de kern❤️
NABIJ ZIJN EN BLIJVEN
Wekelijkse post voor Dementie Anders Beleven.
Het gewicht van onvervulde zorg
Soms zit het zwaar. Niet als een steen, maar als een nevel die zich om mijn hart vouwt, terwijl ik naar haar kijk. Haar ogen vragen wat geen woorden kunnen vormen, haar handen tasten naar iets wat ik niet kan geven.
We hebben alles geprobeerd.
Niet één nacht protocol, maar tien.
Niet één troostende leugen (“Morgen wordt beter”), maar honderd.
Niet één keer de hand vastgehouden, maar duizend keer.
Toch blijft het daar: die onrust die zich nestelt in de plooien van haar pyjama, die zich vastklampt aan haar ademhaling, die mijn pogingen tot rust weerspiegelt als een vijver die geen steen meer wil accepteren.
Ik vraag me af:
Waarom voelt ‘alles doen’ soms als ‘niets doen'?
Waarom weegt ‘je best doen’ soms zwaarder dan ‘niet genoeg’?
Misschien omdat zorg geen wiskunde is.
Omdat sommige dingen… hoe graag we ook willen
niet op te lossen zijn met warmte, medicijnen of geduld.
Omdat de ziel soms onrustig is,
en geen mens daar een antwoord op heeft.
En toch.
Toch blijf ik.
Niet omdat ik denk dat mijn aanwezigheid de onrust wegneemt,
maar omdat afwezigheid erger is.
Niet omdat ik alles kan dragen,
maar omdat niets dragen geen optie is.
Er is een soort liefde die niet vraagt om resultaat.
Die niet zegt: “Ik ben hier omdat het werkt,”
maar: "Ik ben hier, ook als het niet werkt.”
Misschien is dát het diepste wat we kunnen geven:
niet de garantie van comfort,
maar de toewijding om samen in het ongemak te staan.
Niet de belofte dat het overgaat,
maar de moed om te blijven, zelfs als het nooit overgaat.
En soms, heel soms,
is dat genoeg.
Niet voor haar.
Niet voor mij.
Maar voor ons.
Omdat we samen mens zijn in wat niet te fixen is.
© Karen - Omzien in zorg
