05/11/2025
Soms geef je een kind meer door iets níet te geven dan door iets wél te geven.
Een stevige zin om mee te beginnen. Misschien zet hij je meteen op scherp. Voor mij raakt hij iets fundamenteels: kinderen hebben recht op liefde, op gezien en gehoord worden, op serieus genomen worden altijd en overal.
Ik kan alleen spreken vanuit mijn eigen ervaring. Al op jonge leeftijd leerde ik dat het leven rigoureus kan zijn. Mijn moeder werd ernstig ziek en mijn vader werkte zeven dagen per week. Dat liet sporen na; ieder ging daar anders mee om.
Ik probeerde te zorgen, lief te zijn, de harmonie te bewaren. Ik keek goed naar wat iedereen nodig had en dacht dat ik zo ons gezin kon redden, of in elk geval kon overleven. Maar zo raakte ik steeds verder verwijderd van mezelf.
Mijn moeder voelde zich schuldig dat ze er emotioneel niet voor ons kon zijn en probeerde dat goed te maken door ons te beschermen en altijd klaar te staan.
Rond mijn tweeëntwintigste liep ik vast. Ik huilde veel, had angsten, hyperventilatie en een onrust die niet meer te bedwingen was. Mijn moeder luisterde en leerde me dat ik me voor niemand hoefde te schamen, maar hield me tegelijk onder haar vleugels.
Op een dag besefte ik dat ze me moest loslaten. Ik belde haar en zei: “Mama, als ik huilend bel, zeg dan: je weet wat je moet doen, Els, en leg daarna de telefoon neer.”
Ik had mijn eigen weg te vinden. En dat wílde ik ook.
Ik leerde over angst, eenzaamheid, woede, onmacht en verdriet. Dat het leven meedogenloos kan zijn en dat sommige dingen niet goedkomen. Maar ik leerde ook vertrouwen op mezelf, op wie ik ben. Pas toen ik onder de vleugels van mijn moeder vandaan kwam, begon ik het leven echt te leren kennen.
Voor mij is grenzen stellen óók een vorm van liefde. Zeggen: “Ik vertrouw op jou, op wat je kunt en op wie je bent. Ga het leven maar ontdekken. Ik ben er om te luisteren als het moeilijk is, maar ik weet dat jij het redt ook zonder mij.”
Liefs,
Els
