08/08/2024
Interview met Johanna, haar dochter Wilma en Eline in het ED.
Johanna (88) verliest haar man en huis: โIk wil hier niet meer wegโ
GELDROP - Een van de eerste bewoners van Vitalis De Paladijn in Geldrop is Johanna Vorstenbosch (88). Na twee jaar is ze echt blij dat ze haar eigen huis heeft opgegeven en in het wooncomplex voor ouderen met beginnende dementie woont. ,,Hier heb ik vriendinnen.โ
Jazeker, ze heeft het moeilijk gehad de eerste tijd. Ze kreeg ook nogal wat voor haar kiezen, zoโn twee jaar geleden. Vlak na het verlies van haar man Kees, met wie ze 63 jaar getrouwd was, verhuisde ze naar De Paladijn.
Haar dochter Wilma van Nistelrooij (62) kwam er na de dood van haar vader achter dat haar moeder aan beginnende dementie leed. ,,Mijn vader ving haar op, zodat het niet zo opviel. Na zijn dood bleek dat ze niet meer op eigen benen kon staan. Ze vergat het gas uit te zetten en begon aan allerlei taakjes zonder ze af te maken.โ
Wilma trok een week bij haar moeder in. ,,Dat was natuurlijk niet vol te houden. Vroeg of laat moest mam verhuizen en ik besloot: dan maar vroeg.โ En zo verloor Johanna haar man en haar huis en begon aan een nieuw leven in De Paladijn.
Zelf regie houden
Het verlies van haar man blijft een groot verdriet, de tranen schieten in haar ogen als ze over hem praat, maar de verhuizing is een succes geweest. ,,Ik doe een rondje Geldrop met vriendinnen als ik zin heb, we leggen graag een kaartje of eten een ijsje bij Kees. Ik heb een mooie kamer en kan gaan en staan waar ik wil.โ Als Geldropse weet ze de weg in het dorp. ,,Ik zeg het altijd wel als ik weggaโ, vertelt ze.
Dementie is niet tegen te houden, maar we kunnen het wel remmen door te zorgen dat de bewoners geprikkeld blijven.
Eline de Groot, Coรถrdinerend verpleegkundige De Paladijn
Dat vinden de medewerkers prettig, maar het hoeft niet per se. ,,Ze heeft de sleutel van de deur, ze kan gaan wanneer ze wilโ, zegt coรถrdinerend verpleegkundige Eline de Groot. ,,We vinden het hier belangrijk dat bewoners zelf de regie houden. Dementie is niet tegen te houden, maar we kunnen het wel afremmen door te zorgen dat de bewoners geprikkeld blijven. We zijn meer gericht op welzijn dan op zorg.โ
Dat is van het begin af aan de opzet geweest van De Paladijn. Niet het rooster voor de zorgverlening of het activiteitenschema bepalen de dagelijkse gang van zaken, maar de bewoners geven aan waar ze zin in hebben. De medewerkers ruilden vergaderen, rapporteren en schemaโs maken in voor aandacht voor de bewoners.
Het leven is niet afgelopen
Het idee erachter is dat mensen die weten dat er aandacht voor ze is en die merken dat hun leven zoals ze dat kenden niet is afgelopen, ook minder hard achteruitgaan. Voor Johanna heeft deze aanpak in ieder geval gewerkt. ,,Ze is zelfs actiever gewordenโ, stelt haar dochter Wilma. ,,Van achteruitgang is weinig te merken.โ
Maar wat als het erger wordt, moet Johanna dan weg? ,,Dan kunnen we nog een heleboel doenโ, vertelt De Groot. ,,De familie kan bijvoorbeeld een gps-systeem regelen, zodat Johanna zich toch nog vrij kan bewegen. Zolang het veilig voor haar is kan ze blijven. Is dat niet meer zo, want we zijn geen gesloten huis, overleggen we met de familie of deze woonvorm nog de beste is.โ
Voorlopig maakt Johanna nog iedere dag iets van haar leven. Ze helpt graag met opruimen en doet andere klusjes in het huis waar 23 bewoners hun oude dag doorbrengen. ,,Ik wil hier niet meer wegโ, zegt ze. ,,Ik ben hier gelukkig.โ Ze heeft een kaartclubje opgezet en ze heeft een goed contact met de kok. Met de nodige trots: ,,We hebben samen een tweede prijs gewonnen bij een kookwedstrijd.โ
Olga Maria Berger 06-08-24, 18:45 Laatste update: 06-08-24, 21:05 Bron: ED