28/07/2025
🌿 Thuiskomen in stilte
Stilte.
Rust.
Geen woorden. Geen geluid. Geen afleiding. Geen moeten.
Voor een gezond zenuwstelsel voelt dat als thuiskomen.
Maar als je een leven lang hebt overleefd in overdrive, voelt stilte niet als bedding. Het voelt als een val.
Een grenzeloos ravijn waarin alles wat je ooit hebt weggestopt, plotseling begint te bewegen.
Want zodra de wereld om je heen tot stilstand komt, begint je lichaam te spreken.
Of beter gezegd: te schreeuwen.
Je hart bonkt in je keel, zonder duidelijke reden. Je adem stokt. Je handen tintelen. Je be**en spant zich aan. Je maag draait zich om. Je kaken verkrampen.
Je weet niet waarom. Maar je voelt: dit is oud. Ouder dan woorden. Ouder dan ik.
Je zenuwstelsel probeert je te beschermen tegen iets wat al lang voorbij is, maar in je lichaam nog altijd voelt alsof het nú gebeurt.
En dus… ontwijk je de stilte.
Je grijpt naar je telefoon. Je zegt dat je druk bent. Je vult ieder moment met prikkels, gesprekken, verplichtingen.
Je zegt dat je niet stil kunt zitten.
Maar diep vanbinnen weet je: het is niet de stilte die je vreest,
maar wat de stilte zichtbaar maakt.
In die ruimte hoor je het.
De echo van alles wat je hebt ingeslikt.
De woorden die je nooit hebt durven uitspreken.
De angsten die je hebt onderdrukt om door te kunnen.
De vermoeidheid die je niet alleen fysiek voelt, maar existentieel.
De leegte die je zo lang hebt gevuld met “doorgaan”.
En dan besef je:
Je bent niet moe van wat je doet.
Je bent moe van wat je hebt genegeerd.
Je pijn is nooit verdwenen.
Je hebt haar alleen overschreeuwd. Weggeorganiseerd. Weggerationaliseerd.
Totdat ze zich begon te tonen in andere vormen:
Slapeloosheid. Paniek. Onrust. Darmproblemen. Spierspanning. Overprikkeling. Vervreemding van jezelf.
Je dacht dat je kapot was. Maar je voelde eigenlijk wat je ooit hebt moeten dragen.
Je zenuwstelsel raakte overbelast lang voordat jij wist wat het woord trauma betekende.
Lang voordat je grenzen kon voelen.
Lang voordat je begreep dat je lichaam geen vijand is, maar een archief.
En nu, als het stil wordt, gaan die archieven open. Niet omdat je faalt.
Maar omdat je eindelijk sterk genoeg bent om te luisteren.
En ja — dat breekt je open.
Je voelt het verdriet van vergeten worden.
De angst van een kind dat alleen bleef met haar emoties.
De woede over wat je hebt geslikt om te kunnen overleven.
De rouw om wie je moest worden.
Je lichaam herinnert zich alles.
Elke trilling. Elke verkramping. Elke traan die nooit mocht stromen.
En toch… onder dat alles…
Onder die spanning, onder het vechten, onder de paniek… leeft iets anders.
Een diepe, dragende stilte.
Niet de stilte die bedreigt,
maar de stilte die draagt.
Die ademt. Die rust geeft.
Die langzaam een bedding wordt waarin jij mag zakken.
Maar om daar te komen,
moet je eerst door het vuur.
Door het beven. Door het breken.
Door de rouw van wat je ooit niet kon voelen.
Daarom vraagt rust moed.
Daarom voelt stilstaan soms als sterven.
Want in zekere zin is het dat ook:
Het sterven van oude overlevingsdelen.
Van strategieën die je ooit veilig hielden.
Van controle, van rennen, van hard zijn voor jezelf.
Maar jij breekt nu niet.
Je voelt.
En dat is iets anders.
Wat je nu ervaart is geen zwakte.
Het is ontwaken.
Het is je lichaam dat zich uitstrekt na jaren van bevriezing.
Het is je zenuwstelsel dat voorzichtig vraagt:
“Mag ik nu ook thuiskomen?”
Dus…
Als je in stilte onrust voelt — luister.
Als je in rust spanning voelt — adem.
Als je verdriet voelt opkomen — laat het toe.
Niet alles wat pijn doet, is verkeerd.
Sommige dingen doen pijn omdat ze eindelijk helen.
Jij bent niet je paniek. Niet je vermoeidheid. Niet je spanning.
Jij bent degene die dit durft te voelen.
Jij bent degene die kiest om te luisteren.
En dat… maakt je niet zwak.
Dat maakt je radicaal levend.
Met liefde Saskia
