30/07/2025
Bij iedere blije foto die ik hier deel voel ik iets van ongemak, schaamte zelfs...
Want wat is het moeilijk om te zien wat er in andere delen van de wereld gebeurt. Nu op dit moment, terwijl ik naar mijn kinderen kijk die zich vermaken met zand en water. Die zometeen weer achter hun bordje patat zitten en morgen twijfelen of ze een croissant of chocoladebroodje nemen als ontbijt.
Op die momenten denk ik aan de moeders en vaders die moeten toekijken hoe hun kinderen langzaam verhongeren. Die hun leven wagen voor een zak meel...
Het enige verschil tussen die kinderen en onze kinderen is de plek waar toevallig je wieg staat. Ook deze ouders willen gewoon hun leven leiden en hun kinderen gelukkig zien.
Wat kunnen we doen? Ik weet het niet maar probeer toch iets. Ja, vanaf mijn comfortabele handdoek op het strand...
Ik teken petities, doneer aan organisaties waarvan ik denk dat ze iets kunnen doen zoals .eenolijfboom
En met deze post spreek ik me uit. Dat is buiten mijn comfortzone want ik geef niet graag een politieke mening. Voel geen duidelijk zwart of wit, zie de nuance en verschillende standpunten.
Maar dit gaat niet meer over politiek. Dit gaat over mensen zoals jij en ik, kinderen zoals onze kinderen. Die worden uitgehongerd... en daar moet ik iets mee.
Ik weet niet of wat ik doe helpt, maar het is iets.
Laat het weten als je ideeën hebt over wat ik/we meer kan/kunnen doen. Welke organisaties aan te doneren, welke acties te ondernemen...
Ondertussen koester ik de momenten hier nog meer, voel ik me nog dankbaarder. Voor onze vrijheid en veiligheid. Want als ik me ook maar 1 moment voorstel wat de mensen in Gaza op dit moment doormaken en hoe het zou zijn als mijn kinderen in die situatie zouden zitten, dan breekt mijn hart in 1000 stukjes 💔
