28/01/2021
Toen ben ik dus de deur uit gelopen!
Boos en kwetsbaar zit ze voor me.
“Weet je waar ik een expert in ben? In Wachten!”
“Ik moet wachten op een plekje bij een gezin. Wachten tot de voogd tijd heeft voor overleg. Wachten tot mn moeder de formulieren heeft ingevuld. Wachten op een plek in de klas. Wachten tot de indicatie rond is voor therapie.
Het is alsof ik mijn hele leven moet wáchten!”
“Het klinkt alsof je verdriet voelt omdat je denkt dat mensen het idee hebben dat jij niet belangrijk bent.”
“Dat ís toch ook zo?!” Een grote traan welt op die ze direct wegveegt.
“En toen je naar de EMDR ging werd het je teveel?”
“Ja, het liep al 15 minuten uit en ik werd boos. Ik liep naar de balie en vroeg of ze wist hoe lang het nog zou duren.
Toen zei ze:” er zijn hier nog meer mensen, mevrouw Wanders heeft het druk, je zult toch nog even moeten wachten.”
Inmiddels stromen de tranen over haar wangen.
Toen zei ik: ‘ach rotwijf, val toch dood’ en ben ik weggerend. En ik ga ook niet meer terug!
Stilte.
Ik adem diep in. Mijn hart breekt een beetje.
“Och och meiske toch, wat zul jij je ellendig hebben gevoeld. Het is al zo spannend om al die pijn aan te kijken. Dan moet je alwéér wachten, en krijg je ook nog te maken met iemand met weinig begrip.”
Ja, het zal wel aan mijn borderline liggen ofzo.
Huh? Ik schud mijn hoofd in verbazing.
“Wacht even. Jij moet al je hele leven wachten op allerlei hulpverleners. Jij hebt al 5 keer moeten verhuizen. Jij gaat in plaats van lekker tiktok kijken naar emdr om aan jezelf te werken. Dan moet je zomaar 15 minuten wachten en krijg je te horen dat je nog langer moet wachten en dan is het JOUW schuld?”
“Kun je me helpen begrijpen hoe dat kan?’
Ze haalt diep adem, veegt een laatste traan weg en zegt zacht, klein bijna: “nee”
(C) Plotwending / Trisha Berends van Loenen
(NB. namen zijn gefingeerd, verhaal is samengevoegd)