18/08/2024
Ik heb er velen gekend en zal er nog veel ontmoeten maar mijn grootse leermeester is toch wel m’n moeder.
Vroeger spiegelde ze me in alles wat ik niet wilde zien, enkel door naar haar te kijken. Nu leert ze me wie ik het liefst wil zijn, puur door naar mezelf te kijken.
Als kind voelde ik me nietig in de grotemensenwereld toen bleek dat ik amper kon voldoen aan verwachtingen die anderen van me hadden. Goed je best doen op school, uitblinken in sport, je ouders gehoorzamen, bidden voor het eten, niet opvallen, gevoelens wegslikken, aardig en onderdanig zijn, voor mij was het allemaal paplepelkost. Het fysieke uitblinken kreeg ik niet onder de knie terwijl ik een kei bleek in het onderdanig en onzichtbaar zijn. Deze toxische combi maakte dat ik me steeds kleiner ging voelen dus zocht ik steun bij mijn moeder. Ik hoopte, of nee, ik verwachtte van haar dat ze met een fietspomp aan kwam zetten om me groot te blazen maar in plaats daarvan peuterde ze aan mijn ventiel waardoor er nog meer lucht ontsnapte en ik nog verder leeg liep. Ik rekende haar snoeihard af op het feit dat ze me teveel pamperde in plaats van me te steunen zoals ik dat wilde zonder dat ik door had dat ze zelf te hevig gepokt en gemazeld was door ingepeperde vrijheidsberovende verwachtingen uit haar eigen verleden.
Als twee druppels water leek ik op haar maar die gelijkenis kon me gestolen worden.
De band met mijn moeder voelde als die met Sinterklaas. Ik verwachtte bouwdozen van lego en po**en die konden praten maar moest het doen met suikermuizen in mijn schoen. Ontelbare snoerende veters en neusplettende deksels waren nodig eer ik inzag dat mijn moeder me de wereld gunde maar dat ze simpelweg niet wist waar ze de wereldwinkel vinden kon. Ik ontdekte dat, als ik iets van haar wilde, ik haar eerst moest tonen waar ze datgene kon vinden. Ik begon met knuffelen toen ik daar zelf behoefte aan had en wachtte niet langer met een “Ik hou van jou” tot ze zelf die brug gevonden had. Door verantwoording voor mijn eigen leven te nemen en niet meer afhankelijk te zijn, braken verwachtingsmuren af. Het maakte dat ik voorbij haar onzeker- en onvolmaaktheden leerde kijken en eindelijk kon zien hoe mooi, sterk, humoristisch, liefdevol en puur mijn moeder is.
Als twee druppels water lijk ik op haar en dat maakt me inmiddels apetrots.
Ik hou niet langer van haar omdat ze mijn moeder is en lichtelijk ook mijn evenbeeld. Ik hou van haar omdat we elkaar als yin en yang aanvoelenvullen en ik haar, inclusief al onze plussen en minnen, simpelweg de hemel vind. ♥
