14/04/2025
Door m'n tranen heen voelde ik m'n handen vuisten worden en werd m'n keel dik...het moet eruit! "ik wil schreeuwen" zeg ik hardop, bijna wanhopig.
Dat wat representant ligt voor m'n woede in het veld wordt dichterbij gelegd..ik kan er niet meer omheen.. "Go..erdomme"!! schreeuw ik...en daarna zak ik door m'n knieën...ik voel me klein..."
Boosheid, pure woede, ongecontroleerd helemaal toelaten....wanneer was dat voor het laatst? En mocht het er zijn? Explosief en kortdurend? Zo'n woede die je voelde als kind, stampvoetend, vanuit je tenen, dienend aan een diep verlangen, doel, of wens.
Woede, het is een dingetje.
Heus, ik kan wel boos zijn maar meestal uit zich dat door verdrietig te worden, ik zuig m'n woede naar binnen, of het wordt sarcastisch, oordelend en op de ander gericht.
Het is alsof mijn systeem het menu van "woedend zijn" overslaat en gelijk door naar een andere, 'gewenstere' manier gaat om mezelf te uiten. Want iemand die huilt wordt algauw getroost en krijgt wel aandacht én wordt niet zomaar afgewezen of afgekeurd. En sarcasme is gewoon weg een verharding, afstand houdend..zo raakt het me lekker niet, dat denk je dan.
Boosheid stuit vaak op weerstand omdat de omgeving, je opvoeders, docenten, familie, vrienden, niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Je werd er mee op de gang gezet, in de hoek geplaatst, weggestopt, naar je kamer ermee of in het ergste geval de "negeer-stand". Negatief gedrag moet je negeren, positief belonen was lang het devies.
Nee dus... want hoe zou het zijn als je de woede die opkomt, dat die er mag zijn, geuit mag worden in een veilige omgeving met mensen die jou bedding geven.
Die er zijn voor je om dit helemaal te uiten, zonder oordeel, zonder gesus, zonder begrenzing zodat jij opnieuw je grens kan aangeven door je te uiten en door dan ook te voelen dat woede gewoon weer stopt. Het energie in beweging is en eigenlijk alleen maar doorvoeld wil worden. Wat zou er onder die enorme krachtige woede liggen..? Wat als je daar eens naar keek?
