25/04/2025
U mag het weggooien, meneer.
Alsof ik net vroeg wat ik met een lege pizzadoos moest doen.
Nee hoor. Ik had het over zeven volle pakken incontinentiemateriaal. Gloednieuw. Dicht. Niet nat, niet opengescheurd, niet gebruikt als keukenschort, surfplank of geïmproviseerd bootje bij overstroming.
Gewoon verkeerd geleverd.
Verkeerde maat, verkeerde soort... Zonde, maar oké, kan gebeuren.Dus ik denk: ik bel even. Vragen of het terug kan.
Ik ben de moeilijkste niet, ik wil het netjes oplossen.
En dan krijg ik ‘m. Zo’n zin die je alleen in de zorg hoort:
“U mag het weggooien.” Zelf een verkeerd geleverd van Ali Express willen ze nog terug gestuurd hebben....
Ik geloof dat ik op dat moment heel even niet sprak, wat op zich al vrij uniek is. Want hoe dan? Wat zeg je op zoiets?
Ik zit met zeven pakken van die dure dingen die je in sommige landen nog net niet onder politiebegeleiding krijgt uitgedeeld en dan zegt zo’n stem aan de andere kant van de lijn: "Gooi maar weg."
Ik herhaal nog even vriendelijk je weet wel, dat semi-passief-agressieve vriendelijk dat we allemaal beheersen in de zorg: “Zeker dat het niet retour kan? Het zit nog in de originele verpakking, hoor. Niet geopend. Niet besnuffeld. Niet misbruikt.”
Antwoord?
“Nee, is beleid. Mag niet.”
“Maar ik heb het net pas ontvangen.”
“Ja... dan kunt u het weggooien.”
Weg. Gooien.
Alsof ik een leeg colablikje in m’n handen heb.
Alsof dit geen €343 aan zorgmiddelen is waar iemand anders ook gewoon op zit te wachten.
En weet je wat het mooiste is?
Ze sturen gewoon het goede nog een keer op.
Met een vriendelijk mailtje erbij, alsof ze me een bloemetje sturen omdat ik m’n teen heb gestoten.
“Komt goed hoor, mevrouw.”
Tuurlijk. En de zorgkosten? Ach joh. Is toch niet van echt geld, hè.
Ik heb serieus overwogen om Fleur Agema even een selfie te sturen. Met een volle container. Doos boven m’n hoofd. Tekst erbij: “Hoi Fleur. Nieuwe portefeuille? Mag dit mee op je opruimlijstje?”
Want serieus. Het gebeurt overal. Niet één keer. Niet toevallig. Niet uitzonderlijk. Verbandmiddelen, verkeerde maat gazen? Weg. Diabetesmateriaal? Bestelling voor vier maanden, terwijl de cliënt volgende week overstapt op een Freestyle Libre?
Tja, is al besteld, staat zo in het systeem. Leg het maar ergens neer, tot het over datum is of iemand toevallig nét hetzelfde nodig heeft.
En medicatie? Dure sp***en, antibiotica, volledige startsets.
Alles keurig verpakt. Meneer overleden. En nee, dat mag ook niet retour, “Dat is beleid.”
Beleid.
Boven gezond verstand.
Boven mensen.
Boven logica.
En ondertussen hangen we vrolijk duurzaamheidsposters op.
Milieuvriendelijk dit, circulair dat.
CO2-neutraal werken, graag afval scheiden
Kijk, ik snap echt wel dat je geen geopende dozen terug de keten in wil douwen.
Maar kom op. Dit gaat niet over hygiëne. Dit gaat over gemak.
Over systemen die liever zeggen weggooien, dan nadenken.
En ik?
Ik kijk toe.
En ik zucht.
En ik zie die bak voller worden.
En weet je wat ik dan denk?
Ik werk in een vak dat draait om mensen. Maar ik sta steeds vaker tegenover een systeem dat alleen maar draait om dozen.
Dus ja, minister Agema van Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Als je straks op je stoel zit en tussen de nota’s door een kopje thee drinkt, stel jezelf dan even die vraag:
“Waarom gooien we in de zorg meer weg dan we gebruiken?”
En als het antwoord is: “Ja, dat is nou eenmaal beleid,”
DAN MAG DIE REGEL METEEN BIJ HET RESTAFVAL...
