27/04/2025
Lange tijd wilde ik niets weten van hooggevoeligheid. Iedereen leek ineens gevoelig, ik vond het een modewoord. En ergens wilde ik ook niet anders zijn. Ik wilde gewoon meedoen. Sterk zijn. Volhouden zoals iedereen.
Maar vanbinnen was het anders. De prikkels, de emoties, de drukte, ze kwamen veel harder binnen dan ik wilde toegeven. Mijn lijf stond continu “aan”. Mijn hoofd draaide overuren. En ik had nauwelijks door hoeveel spanning ik met me meedroeg.
Eten werd voor mij een manier om dat niet te voelen. Om even te verdoven. Om de onrust te sussen die ik niet goed kon plaatsen. Niet omdat ik zwak was, maar omdat mijn systeem zo vol was dat ik manieren zocht om het dragelijk te maken.
Pas tijdens mijn herstel kwam het inzicht: Mijn verstoorde relatie met eten ging niet alleen over eten. Het ging over hoe ik mezelf kwijt was geraakt in een wereld die harder en sneller ging dan ik aankon. En hoe ik niet had geleerd om mijn hooggevoeligheid te begrijpen en te respecteren.
Dat inzicht bracht ook andere pijn omhoog:
Ik realiseerde me waarom sommige vriendschappen veranderd of verwaterd waren. Niet omdat ik niet wilde. Niet omdat ik minder gaf om die mensen. Maar omdat mijn behoeftes anders werden. Waar ik eerder overal ja op zei, moest ik nu kiezen voor rust, herstel en mezelf. En niet iedereen begreep dat. Soms voelde ik me daardoor anders, buitengesloten, of “niet gezellig genoeg”. Dat was verdrietig en confronterend.
Maar ik begrijp het nu beter. Ik weet dat het geen afwijzing is, maar een verschuiving. Ik hoef niet overal bij te horen om trouw te zijn aan mezelf.
En die keuzes geven mij uiteindelijk meer verbinding, met mezelf én met de mensen die me echt zien.
Mijn gevoeligheid is geen probleem meer dat ik moet verbergen. Het is een deel van mij dat respect verdient. Niet door harder te worden, maar door zachter te durven zijn.
Misschien sta jij ook op een punt waarop je voelt: ik wil anders omgaan met mezelf. Als je erover wilt delen, ik luister graag. 🌱💖
