05/10/2025
𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐡𝐨𝐨𝐟𝐝 𝐳𝐞𝐠𝐭 ‘𝐝𝐨𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭’
🌧️ De regendruppels op mijn gezicht.
De wind die door mijn haren blaast.
De koude, vochtige herfstlucht die mijn wangen raakt.
De kleuren van de bomen, zo levendig, zo veranderlijk, brengen me terug in het nu.
Daar, midden in de natuur, voel ik ruimte ontstaan in mijn hoofd.
Vanmorgen werd ik wakker en nog voordat ik goed en wel mijn ogen open had, ging mijn hoofd alweer aan.
Gedachten over mijn praktijk, over alles wat ik nog wil doen, nieuwe inspiratie, manieren om mijn cliënten nog beter te kunnen helpen.
Maar ook: de stem van angst.
Want ik heb onlangs bij mijn werkgever aangegeven dat ik mijn uren wil gaan minderen.
Minder werken daar, betekent ook minder inkomen.
En eerlijk? Dat vind ik doodeng.
Want ja, ook wij hebben vaste lasten, grote projecten aan ons huis en een verbouwing op de planning.
Mijn hoofd schiet dan alle kanten op.
“Moet ik dit wel doen?”
“Wat als het niet lukt?”
“Wat als mensen mij niet goed genoeg vinden?”
Ik voel hoe mijn hart zich samenknijpt en mijn vertrouwen even onder mijn voeten verdwijnt.
Om mijn hoofd tot rust te brengen, ben ik gaan wandelen.
De natuur helpt me altijd om weer te zakken in het moment.
En daar, terwijl ik liep tussen het ruisen van de bladeren, realiseerde ik me iets eenvoudigs maar groots:
het leven is voortdurend in beweging.
Alles is steeds opnieuw een begin.
Een cyclus van komen en gaan, vasthouden en loslaten.
En juist in dat voortdurende bewegen ligt de uitnodiging om te vertrouwen. 🌿
Ik herinnerde me waarom ik dit pad ben gaan lopen.
Waarom ik mijn praktijk begon.
Niet om zekerheid te zoeken, maar om vrijheid te creëren.
Vrijheid om meer tijd te hebben met mijn dierbaren.
Vrijheid om te kunnen bijdragen aan dat wat mijn hart het diepst raakt mijn grote wens om ooit financieel hulp te kunnen bieden aan projecten die (zwerf)honden een tweede kans geven.
Omdat ik geloof dat elk wezen dat liefde en veiligheid heeft gekend, ook weer kan helen.
Dat verlangen herinnert me eraan waarom ik doe wat ik doe.
En ja, de angst is er nog vaak.
Maar mijn vertrouwen groeit ook.
Ik weet inmiddels dat het mijn ego is die die angst voedt het deel van mij dat me veilig wil houden, binnen mijn comfortzone.
Het wil me beschermen, maar het houdt me ook klein.
En juist daarom kies ik, elke keer opnieuw, om te luisteren naar dat andere stemmetje.
Dat stille weten dat zegt: vertrouw maar, je bent op weg.
💛 De angst mag er zijn, maar ze stuurt me niet meer.
Want elke stap die ik zet, hoe spannend ook, brengt me dichter bij het leven dat ik diep vanbinnen al voor me zie.
En misschien herken jij dat ook wel.
Dat punt waarop je hoofd zegt “doe het niet”,
maar je hart zachtjes fluistert: “ga maar.”
