Alles over leven met dementie

17/08/2025

Laatst deelde ik het verhaal van Poes, onze robot kat. Dat ze zoveelbetekend voor onze bewoners. Hele gesprekken worden gevoerd met haar. Zij is een vertrouweling voor een ieder die op dat moment haar aandacht geeft. Een dochter van een mevrouw die bij ons heeft gewoond las mijn verhaal. Ze reageerde met een ontzettend lief bericht. ‘Ik heb nog zo'n robot poes liggen.....was van mijn moeder💖....
Als jullie willen kom ik hem een keer afgeven......als dank voor de lieve zorg van mijn moeder’.
Vandaag hadden we afgesproken. We liepen over de gang richting huiskamer. Een mevrouw zat op de gang. Ze reageert meteen op de robot kat. Ik leg de kat bij haar op schoot. ‘Daar doe ik het voor’ zegt de dochter. We nemen een kop koffie en nemen plaats aan een tafel. Samen praten we over haar vader, hoe het met hem gaat nu zonder zijn vrouw. Ondertussen is de robotkat weer in de huiskamer beland. Ik sta op en leg de kat voor een andere mevrouw op tafel. Ze aait de kat en meneer die ook bij haar aan tafel zit wil de kat ook aaien. Een ferme tik op zijn hand volgt. Mevrouw wil niet. ‘Nee’ zegt ze. Ze kijkt blij naar de kat. ‘Nu nog een mooie naam’ zeg ik. ‘Mag ik iets verzinnen?’ zegt de dochter. ‘Kokke, mijn moeders naam is Corrie, en mijn vader noemde haar altijd liefkozend Kokke’. Dus nu hebben we naast Poes onze rode kat, ook Kokke, onze grijze kat.
Dankjewel familie voor deze mooie gift.

16/08/2025

17-08-2021

Mijn telefoon trilt, een watts app bericht. ‘Zouden jullie bewoners graag de Katholieke illustraties lezen?’ Een vriend van ons heeft een collectie van veel jaargangen uit een nalatenschap en wil ze een goede bestemming geven. Ik reageer : ja super leuk! Gisteren avond heeft mijn echtgenoot ze opgehaald. En vandaag afgeleverd in het Verpleeghuis.
Ik heb ook op Somatiek gevraagd of daar interesse voor is. Daar zijn ze ook enthousiast ontvangen. De 4 huiskamers ook voorzien van boeken. Het waren er veel.
Ik leg er 1 voor mevrouw op tafel. ‘Oooow dat is leuk! Het boek van mijn vader’ zegt mevrouw. Ze opent het boek en voor haar verschijnt een artikel van Anton Philips. ‘Hee die ken ik’ zegt ze. Ze leest aandachtig het artikel over Philips. Herkenning!
De boeken zijn per jaar gebundeld, sommigen jaren in meerdere boeken. Hier kunnen we weer een tijd mee vooruit.
Het is fijn dat anderen ook aan ons denken. Dankjewel!

15/08/2025

16-08-2019

Ik open de agenda in het electronisch zorg dossier. Owja een afspraak met de psycholoog. Ik mocht meneer wel verzorgen maar belangrijk is dat hij op bed blijft. Dit om bij meneer samen op zoek kunnen gaan naar de triggers en zij aan de slag kan gaan met de EMDR. Dit i.v.m. een trauma uit de jeugd van meneer. Dit speelt nu op tijdens de ADL iedere dag.
Spannend vind ik het wel, ik ben zo benieuwd naar wat EMDR kan betekenen voor iemand met dementie. Meneer is goed wakker en wil geholpen worden. De ADL gaat boven verwachting goed. Weinig stress voor meneer en we lachen samen om opmerkingen die ik maak. Meneer had het koud en ik heb zijn overhemd en trui aangedaan en hij lacht. “Heb je zin om te eten?” Vraag ik. Zijn ogen beginnen te glimmen. “Ik haal je ontbijt” zeg ik. Zo gezegd zo gedaan. Ik schuif een stoel naast zijn bed. Meneer zit er klaar voor. Ik help hem met zijn warme pap. En hij kijkt me met glimmende ogen aan. Ik moet erom lachen, hij trekt gekke be**en en heeft de grootste lol. De pap is op en daarna nog koffie. Meneer legt zijn hoofd op zijn kussen en ik zet het hoofdeind wat lager. Ik geef hem mijn hand en hij pakt hem stevig vast. Hij zucht en doet zijn ogen dicht. Meneer ontspant en valt in slaap. Ik wacht nog even en dan besluit ik om meneer maar even te laten slapen en nog wat anders te gaan doen tot de psycholoog er is. Ik kom haar op de gang tegen. Ze zegt “ik ga wel even bij hem kijken en ik wacht op jou”. Na een kwartier sluit ik weer aan maar meneer slaapt nog nu met haar hand in zijn hand. We praten wat en vertellen wat ervaringen aan elkaar. Tot we een besluit nemen dat het vandaag niet gaat lukken met EMDR. Zonde om meneer te storen. Ik zal nog even moeten wachten om te weten wat de behandeling inhoud. Maar wat fijn om meneer zo te zien.

15/08/2025

Pestkoppen

Toen mam nog maar pas in het verpleeghuis woonde had ze een bijzondere huiskamergenote. Mevrouw Schipper was niet bepaald haar vriendin. Mijn moeder is van nature behoorlijk assertief en recht voor z’n raap, maar deze dame overtrof haar hierin op alle fronten. Als mijn moeder zei dat ze graag naar haar vader en moeder wilde, antwoordde Schipper bits dat ze niet zo stom moest kletsen. “Mens, je bent zelf in de tachtig, je ouders zijn al lang dood.” En als mam voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertelde, dan liet zij dit overduidelijk aan haar weten. Kortom, de twee botsten nogal eens met elkaar, en dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Op een ochtend word ik gebeld door één van de verzorgenden. Mijn moeder is gevallen en heeft een blauw oog. “Ze heeft er geen last van”, vertelt ze, “maar we vinden het wel belangrijk dit even door te geven aan de familie.”
“Och”, zeg ik, “is ze ergens tegenaan gevallen?”
“Nou, het ligt iets ingewikkelder”, is het voorzichtige antwoord. “Jouw moeder zag vanuit de huiskamer dat mevrouw Schipper haar kamer binnenliep. Ze is er toen naar toe gegaan en vroeg wat ze te zoeken had in haar kamer. Daarna ontstond een kleine schermutseling en voor we konden ingrijpen lagen ze allebei op de grond. Ze hebben er gelukkig alleen een paar blauwe plekken aan overgehouden, er zijn geen ernstige verwondingen. Maar we gaan de dames nu wel wat beter in de gaten houden.”

Als ik de hoorn heb neergelegd, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Het is natuurlijk vervelend dat ze zijn gevallen, ze hadden immers van alles kunnen breken, maar nu ik weet dat alles goed is afgelopen, moet ik er toch een beetje om lachen. Ik zie de beelden al voor me: twee eigengereide oude dames die elkaar in de haren vliegen en rollebollend op de grond belanden.

Ik ken mevrouw Schipper inmiddels een beetje en kan me heel goed voorstellen dat haar ‘betweterige’ houding het slechtste in mam naar boven brengt. Ze heeft al zoveel privacy in moeten leveren, niet zo gek dat ze dat laatste stukje – haar kamer – letterlijk met hand en tand verdedigt.

[Morgen het vervolg van dit verhaal]

☆▪︎☆▪︎☆▪︎☆▪︎☆▪︎☆

Dit is een fragment van het hoofdstuk 'Pestkoppen' uit mijn tweede boek 'Kusje voor Popje' 💋. Nu samen deel 1 'Mam raakt kwijt' 📕 verkrijgbaar voor de setprijs van € 2️⃣0️⃣,-
Belangstelling?
Stuur dan een e-mail naar: riatuenter@gmail.com. Je ontvangt dan z.s.m. de bestelinfo.

15/08/2025

Een topper is het, zo liefdevol!

"M'n lieverd is vandaag jarig. ❤️🥳 Nu mijn oma in het verzorgingshuis woont, probeer ik elke dag langs te gaan. Ik wil dan toch even kijken hoe het met haar gaat. Ze is altijd enorm enthousiast om me te zien, hoewel ze me soms verwart met m’n vader of m’n broertjes. Maar dat maakt niet uit. Het blijft hartverwarmend om te zien hoe blij ze wordt."

Chris Bauer vertelt over zijn oma, de moeder van zijn vader Frans Bauer: "Vandaag is ze jarig. Ze wordt 79. We vieren haar verjaardag gezellig met een taartje en een etentje, omdat we weten dat ze daar zelf ook van geniet. Elke keer als we zeggen dat ze jarig is, wordt ze heel blij. De emotie die je dan ziet, is heel puur. Even later is ze het weer kwijt. Maar we zien haar genieten.

Lieve oma, gefeliciteerd met uw 79ste verjaardag. Hopelijk kunnen we nog vele jaren genieten van de mooie momenten en heerlijke taartjes!” 🥳

15/08/2025

Ze trad in het klooster. Ze heeft er wat jaartjes doorgebracht en buiten de veilige muren van het klooster ontmoette ze haar grote liefde. Ze trouwden alsnog. Ze hadden het goed samen. Hij zorgde liefdevol voor haar en zij voor hem. Tot hij overleed en ze alleen achter bleef. Bij haar familie kon ze altijd terecht. Voor advies of een luisterend oor. Kinderen hadden ze niet. Maar neven en nichten genoeg. Ze werd hulpbehoevend en haar familie regelde een plek in een verzorgingshuis. Langzaam aan liet haar geheugen haar in de steek en vereenzaamde ze in haar appartement. En zo kwam ze op onze afdeling wonen. Ze vond het niet altijd leuk. “Ik had het nooit moeten doen” zei ze. En toch genoot ze van de activiteiten. En van de aandacht die wij haar gaven. En dan ineens heeft ze een longontsteking. Door een delier valt ze. Een breuk in haar heup als gevolg. Met een longontsteking opereren ze de breuk niet. Dus ze ligt nu met pijn medicatie en een kuur tegen de longontsteking op bed. De arts heeft het met haar besproken . “Uw hart is slecht en heeft het zwaar, u krijgt een kuur tegen de ontsteking. We moeten afwachten wat uw lichaam gaat doen”. Mevrouw knikt en zucht. Hoe zal de weegschaal uitslaan? Gaat ze het infect bestrijden en alsnog een operatie doorstaan. Niemand kan het vertellen.

14/08/2025

"Als Hanneke ’s ochtends naast me wakker wordt, vraagt ze: ‘Wie ben jij? Ben je mijn broer?’ Ik zeg nee. ‘Ben je mijn vader?’ Weer zeg ik nee. Dan stel ik haar de vraag: ‘Vind je me aardig?’
‘Ja!’ antwoordt ze. ‘Ik vind je aardig.’
‘Dan doet het er toch niet toe wat ik van je ben?’"

Schrijver Hans Korteweg vertelt in De Verwondering over zijn vrouw Hanneke, die de ziekte van Alzheimer kreeg. Hij deelt hoe hun leven veranderde. Over verdriet, maar vooral over wat bleef: de kern van hun liefde. "Schil na schil breekt af. Steeds zoek je weer contact met de essentie."

Voor het 10-jarig bestaan van De Verwondering worden de mooiste gesprekken opnieuw uitgezonden. Het gesprek met Hans is er één om niet te missen.

📺 Kijk hier terug: https://npo.nl/start/serie/de-verwondering/seizoen-7_1/hans-korteweg/afspelen

14/08/2025

Een mail van een dochter. Hier wordt je toch warm van

“Het bezoek vorige week in haar kamer was een ongelooflijke verrassing!
Ze was meer helder en alert dan ik me van 1 1/2 jaar herinner! Ze volgde met haar ogen alles was ik aanwees, en glimlachte / lachte zelfs verheugd naar fotootjes, de bloemen, het kacheltje wat ik even aanzette.
En toen mijn zus op de dvd verscheen en ik wees kijk, keek ze ernaar, zei wat (onverstaanbaar uiteraard) en glimlachte en zwaaide zowaar!

Het was een bijzonder moment en ik kon bijna geen afscheid nemen, dat begrijp je wel”

Foto : welkom voor het bezoek.

14/08/2025

Vandaag een prima bezetting, daar profiteren onze bewoners dan ook van. Maar wij ook. Wat heerlijk om extra tijd te hebben. Ik liep bij meneer binnen en hij was al wakker. “Hallo, wil je al opstaan?” Vroeg ik. Meneer keek me helder aan. “Ja” zei hij. “Zou je willen douchen?” vroeg ik. Ik had het idee dat hij me niet begreep. Omdat hij zo goed wakker was besloot ik het erop te wagen. Meneer wordt eigenlijk niet meer gedoucht. Dit omdat hij het vaak niet fijn vind. Meestal wassen we meneer dan geheel op bed. Eenmaal op de douchestoel snapte hij de bedoeling. Ik gaf hem een washand en sproeide zijn benen nat. Als vanzelf begon hij zich te wassen. Ik heb hem mee geholpen en daarna nog een tijdje de sproeier over zijn rug laten lopen. Het afdrogen en aankleden hebben we ook op ons gemak gedaan. Daarna naar de huiskamer aan tafel gevraagd of hij wat wilde eten. Hij had wel zin in zijn pap zei hij. Ik heb ook nog zijn ontbijt gemaakt. Wat is het fijn wanneer je tijd genoeg hebt. Lang geleden dat ik dat gevoel heb gehad. Dankjewel meneer voor dit fijne zorg moment.

13/08/2025

Aanrader om deze boekjes te lezen, heel herkenbaar en het geeft een goed beeld hoe om te gaan met je naaste dementie 🙏
Mam raakt kwijt

12/08/2025

Een paar dames zitten bij elkaar aan de tafel. Er is een hoop rumoer over een meneer. 1 mevrouw is erg gefocust op hem en sleept de anderen mee in haar beleving. Zij ziet iets herkenbaars in hem wat geen prettige gedachte is. Ze reageert boos en afwijzend. Meneer is zich van geen kwaad bewust. Ik besluit om meneer even mee te nemen. Ik draai zijn rolstoel de gang op. Meteen zegt hij ‘wat een heksen hè? Ze blijven aan het kijven’. Je zal maar met hen getrouwd zijn’. ‘Gelukkig is dat niet zo meneer, tja vrouwvolk hè’ zeg ik. Hij moet erom lachen. Toch is het vervelend. Dit is niet de 1e keer. Ik heb de psycholoog gevraagd om eens in deze casus te duiken.

11/08/2025

Dit zijn van die belachelijke regeltjes. Ik mag toch hopen dat niemand dit serieus neemt. Als er collega’s zijn die zich hieraan houden zouden niet werkzaam mogen zijn binnen de zorg.
Men denkt hier tijd mee te winnen terwijl dat niet zo is. Domme domme domme managers!