14/10/2023
🤍🖤💜 𝗗𝗮𝗴 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗽𝗮𝗹𝗹𝗶𝗮𝘁𝗶𝗲𝘃𝗲 𝘇𝗼𝗿𝗴 💜🖤🤍
Ondanks de palliatieve fase is het ‘het leven’ wat de kamer vult, niet het verdriet.
Als ik in de gezellige huiskamer binnen stap galmt het gelach. Al snel word ik opgemerkt door de jonge blonde vrouw midden in de kamer en ik wordt mee gezogen in de gespreksstof van het gezelschap. Ondertussen is ze een paar weken in zorg voor verschillende drains en medicatie over de pomp. In korte tijd leer ik deze prachtige, vol in het leven staande, jonge vrouw en haar familie en vrienden goed kennen.
Ondanks dat het ontzettend gezellig is moet er toch ook gewerkt worden en de familie en vrienden vertrekken naar de keuken. Glimlachend blijft ze mij aan kijken. ‘Ik ben blij dat je er weer bent!’ Ik glimlach terug en vraag haar hoe het gaat vandaag. Enthousiast vertelt ze over alle mooie momenten die ze heeft beleefd de afgelopen dagen. Over alle kleurrijke herinneringen die haar leven zo mooi gemaakt hebben als dat hij nu is.
‘Ik maak mij niet meer druk om de dingen die er niet toe doen!’
Sinds ze ziek is en in de palliatieve fase is gekomen zegt ze nog meer te leven dan dat ze dat altijd heeft gedaan. ‘Ik maakte mij druk over prestaties, of mensen mij wel lief vonden of over hoe ik er uit zag. Maar eigenlijk is alles wat we nodig hebben elkaar en de liefde voor elkaar’.
Ik heb zo ontzettend veel respect voor haar manier van kijken naar het leven. ‘Liefde voor het leven en liefde voor elkaar, niets meer en niets minder’. Herhaalt ze met een grote glimlach en samen geknepen ogen van tevredenheid.
Het raakt mij nog vaak dat mensen nog maar zo kort te leven hebben, helemaal als ze nog zo jong zijn zoals deze vrouw. Maar het grote deel van de mensen die wij mogen ontmoeten in deze fase, aan het begin of aan het einde, die leven vaak juist nog zo intens nu ze weten dat ze nog maar kort te leven hebben.
Het werk met deze mensen die in deze levensfase zitten is voor mij soms intens maar bovenal het mooiste wat er is.
We mogen met elkaar lachen, troosten, praten, luisteren, dankbaar, boos en ook verdrietig zijn.
Geen randzaken, alleen het leven in al zijn puurheid. Dat leert mij dan ook weer over het leven, over dat je het moet vieren en over het waarderen van al wat klein. ‘Want voor je het weet, kan het zo de laatste zijn.’