Het Duivelskind

05/07/2025

Ik ben zo ontzettend blij, ja ik heb goed nieuws gehad. Mijn manuscript ingestuurd naar de uitgever en wat is dat spannend. Al ben ik ervan overtuigd, dat wil niet zeggen dat een uitgever dat ook is. Gisteren kreeg ik het verlossende woord. Boek 3 gaat er komen! Ik heb een hele rondedans door mijn huiskamer gemaakt. Wat ben ik trots op mezelf dat het wederom gelukt is.

In dit boek staat verward / onbegrepen gedrag geheel centraal. Elke week staat er wel iets over in de krant. Met grote regelmaat gaat het erover in talkshows. Maar hoe is het als jij zelf de verwarde persoon bent? Wat gebeurt er in mijn hoofd? Wat is de oorzaak? Hoe kom je hier weer uit? Minstens drie keer per week door de of naar huis gebracht worden. En dan zeggen ze tegen je: dit is het dan je wordt niet meer beter. En wat dan?
Nu gaat het harde werken beginnen om alles tot in de puntjes te verzorgen, medio volgend jaar zal het dan zover zijn. Mijn boek in de boekhandels, ik kan niet wachten. Ga jij hem lezen?

05/02/2025

“Het is midden in de nacht, het is bitterkoud buiten en de sneeuw dwarrelt naar beneden. Er ligt al een laagje sneeuw op de grond, wat blijft liggen. Op straat loopt een eenzame vrouw. Ze heeft alleen een joggingbroek en een T-shirt aan. Op blote voeten, met een knuffel in haar handen geklemd stiefelt ze over de straat. Haar ogen staren in het niets. De kou dringt niet tot haar door, ze voelt het niet eens. In haar hoofd is ze een meisje van 8 dat dood en doodsbang is. Dat denkt dat ze vandaag nog misbruikt is door haar vader. Maar dat klopt niet, vanavond zat ze nog aan tafel te genieten van het avondeten. Samen met haar echtgenoot met wie ze al jaren samen is.”.

Een kleine sneak peak, ja ik ben weer druk bezig met mijn derde boek. Meer geef ik nog even niet prijs, dat blijft allemaal nog even geheim. Het is weer een heftig proces om alles weer eens in mijn hoofd toe te laten. Dat doe ik gedoseerd om mezelf te beschermen. Soms komt er te veel tegelijk en moet ik even stoppen om er geen chaos van te maken. Maar het krijgt vorm elke dag een beetje meer…….

17/10/2024

Herstel
Je herstelverhaal vertellen, daar hoor je ervaringsdeskundigen vaak over. Maar wat is nu herstel? Ik heb lang gedacht dat herstel niet mogelijk is, dat dit betekend dat je geen last meer hebt van je verleden, dat het verleden geen invloed meer heeft. En dat is natuurlijk een streven die nooit waargemaakt kan worden. Mijn verleden, 25 jaar lang misbruikt, mishandeld, vernederd, verwaarloosd heeft, ik zou zeggen uiteraard, gevolgen. Het heeft zeker invloed op wie ik nu ben, mede gemaakt wie ik nu ben. Het maakt niet uit hoe je opgroeit, veilig of onveilig het heeft altijd grote invloed op wie je later wordt, op je zijn. Je verleden zit altijd in je systeem verankert. En eerlijk? Ondanks mijn jongere jaren ben ik best een leuk mens geworden, in zoverre als je dat van jezelf kunt zeggen.

In de loop der jaren is de betekenis van herstel voor mij heel anders geworden. Het betekent nu voor mij dat ik kan leven met wat me allemaal is aangedaan. Dat ik een manier heb gevonden om de pijn, het verdriet, de woede een plekje te geven dat past in mijn leven. Ik heb aanvaard dat mijn verleden er is en mag zijn net als de pijn en alles eromheen. Laten we het benoemen mijn verleden is een k*t verleden. Met alles wat me is aangedaan heb ik ook het recht om me daar heel verdrietig bij te voelen, boos te zijn, letterlijke pijn te hebben. Maar dat zijn tegenwoordig momenten. Geen uren meer, geen dagen meer, geen weken meer.

Deze momenten horen bij mij net als mijn humor, mijn vrolijkheid, mijn sympathie, mijn koppigheid, mijn eigenwijs zijn bij me hoort. Het is een onderdeel van mij als compleet mens. Zelf zeg ik ook altijd, ik kom mijn verhaal vertellen. Mijn herstelverhaal zeg ik eigenlijk nooit omdat het verwachtingen schept. Ik geniet nu elke dag weer van het leven, maar dat verleden hoort daar ook bij en heeft gevolgen gehad zowel geestelijk als lichamelijk. Als er tegen je gezegd (zoals tegen mij) vergeet je verleden, luister er niet naar. Natuurlijk hoef je jouw verleden, hoe dat ook was, nooit te vergeten. Het hoort bij jou maar het kan en zal een leefbaar plekje in je leven worden, blijf daarin geloven en ervoor werken! Ik ben nu compleet en sta volledig in mijn kracht!!

10/10/2024

Hier zijn Jazz en ik samen aan het werk. We zijn vorige week naar de Meander groep in Landgraaf geweest waar we voor een volle zaal mijn verhaal vertelde. Er vloeide tranen, omdat mensen zichzelf herkende of ontroerd waren. Er werd gelachen omdat ik in een zo zwaar verhaal ook een stukje humor belangrijk vind. Dat haalt even de zwaarte er vanaf.

Altijd weer bijzonder om je verhaal voor een grote groep te mogen vertellen, altijd weer dankbaar voor de kans. Te horen achteraf dat mensen erover nadenken en naar zichzelf durven kijken maakt dat ik dit met veel liefde en passie doe. Als we de cijfers zien is het niet gek dat er altijd wel iemand in een zaal zichzelf herkent in mijn verhaal of delen herkent. Ik hoop aan deze mensen een stukje erkenning en hoop mee te geven.

Jazz is daarbij voor mij een enorme steun, een Hulphond maakt het voor mij mogelijk dit werk met een diepgaande passie te doen en te blijven doen. Dank aan iedereen die al naar me geluisterd heeft en dank aan wie in de toekomst naar me zal luisteren.

17/09/2024

Deze ochtend kijk ik naar RTL Nieuws, het gaat over een man uit Barendrecht die verdacht wordt van het seksueel misbruik van meerdere kinderen. De burgemeester is aan het woord en verteld geschokt te zijn, dat verwacht je niet in Barendrecht zegt hij. Buurtbewoners geven ook aan dat ze niet verwacht hadden dat zoiets juist bij hen gebeurt. En dat de burgemeester dit zegt schokt mij meer dan het feit dat iemand kinderen misbruikt heeft. Hoe naïef ben je dan? We snappen het nog steeds niet. Seksueel misbruik komt in alle lagen van de bevolking voor. In de meeste zaken is de dader een bekende van het kind. In elke klas zitten minimaal 1 en vaak wel 2 kinderen die er ooit mee te maken hebben gehad. Met de nadruk op elke klas in Nederland.

Het is zo belangrijk dat we ons bewust daarvan worden. Dat we met open ogen rondkijken, en alert zijn. De uitspraak van deze burgemeester geeft al aan dat we dat niet zijn. Uiteraard schuilt er niet op elke hoek een dader. Laten we kinderen vooral niet verstikken en ze laten spelen. Maar denk nooit bij ons gebeurt dat niet. Zo vaak als blijkt dat een kind misbruikt is, hoor je iedereen zeggen hoe kan dat nu, het is zo’n aardige man of vrouw. En ook daar zit de clou. Er is geen profiel van de misbruiker, er is geen typisch uiterlijk, typisch gedrag. Het kan die leuke vriend zijn die al jaren bij jullie over de vloer komt. Het kan de coach zijn van de sportclub. Die leuke buurman waar je gezellig mee klets elke dag. En waar we al helemaal niet aan moeten denken, het kan je eigen familielid zijn, iemand die je al je hele leven kent.

Denk ook niet, mijn kind zou me dat meteen vertellen, wij kunnen over alles praten. Daders zijn erg slim in manieren te bedenken waardoor kinderen het geheim houden. Hoezeer ze ook van hun ouders houden, de angst voor de gevolgen is vaak groter, of de schaamte, daders weten het soms zo te draaien dat een kind de schuld bij zichzelf zoekt. Het is vreselijk dat er ook deze keer, weer meerdere kinderen slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik, wanhopige ouders en getraumatiseerde kinderen. Maar het is ook vreselijk dat we nog steeds zo naïef zijn te denken, bij ons gebeurt dat niet. Laten we allemaal onze ogen en mind openhouden alleen samen zijn we sterk.

11/09/2024

Gisteren weer een hele mooie middag gehad. Mijn lezing gegeven en in gesprek gegaan met leerplichtambtenaren in ‘s-Hertogenbosch. Een hele mooie doelgroep. Ze luisterde ademloos naar mijn verhaal. Wat ik er heel mooi aan vond is dat het gesprek hiermee geopend kon worden. We hebben het gehad over het onderbuikgevoel. Over het gesprek met een jongere durven aangaan. Buiten de lijntjes durven kleuren. We hebben het erover gehad om je onderbuikgevoel bespreekbaar te maken met je leiding gevende of een collega.

Het blijft natuurlijk heel ingewikkeld hoe je dit doet als je vaak jongeren spreekt met de ouders erbij. De groep voelde zich heel betrokken bij jongeren en bij kindermishandeling en misbruik. Ze hebben afgesproken deze middag te laten bezinken en dan nog een keer samen erover in gesprek te gaan over wat kunnen wij doen in ons vakgebied. Met een warm gevoel ging ik weer naar huis, juist omdat ze het gesprek aangaan samen en durven kijken naar hun eigen rol, hoe mooi is dat? Wat heb ik toch mooi werk. Samen met Hulphond Jazz het verschil maken wat voelt dat als rijkdom.

30/08/2024

Het verhaal van dit kleine meisje is verschrikkelijk, het raakt me diep. Wat heeft ze onvoorstelbaar veel meegemaakt en hoe intens groot is de schade, ze wordt nooit meer de oude. Dat maakt me tegelijkertijd dankbaar. Ook ik werd van boven naar beneden van de trap gegooid, mijn vader heeft ook een nichtje van mij zo van de trap gegooid. Behalve een flinke bult die er nog zit hield ik er niks aan over. Een engeltje op mijn schouder al die jaren. Als kind kwam ik nauwelijks bij de huisarts. Ik herken zoveel van wat dit meisje moest meemaken. Intens verdrietig word ik erdoor. Haar is de kans ontnomen om later alsnog een mooi leven op te bouwen. Haar hersenletsel is dusdanig ernstig dat ze nooit meer helemaal zal herstellen.

Ze werd aan jeugdzorg toevertrouwd om een veilige omgeving te geven aan dit meisje. Het werd de hel waarin ze terecht kwam. Enorm dapper probeerde ze op allerlei manieren om hulp in te schakelen. Iets wat al heel uitzonderlijk is, de meeste kinderen doen dat niet. Zij wel in al haar wanhoop. En wat leverde het haar op? Niets, sterker nog ze is zwaargewond uit haar onmogelijke strijd gekomen. Een lotgenoot zei het al eens “wie gelooft er nu een kind”. Dit kind werd weggezet als een pathologische leugenaar. En de mensen die haar wel geloofde liepen tegen een muur van onwil aan.

Laten we luisteren naar kinderen, laat ze niet alleen staan. Het is een strijd die onmogelijk te winnen is voor een klein kind. Laten we niet wijze naar elkaar maar praten met elkaar. Laten we de enorme fouten niet negeren maar er van leren. Zodat een volgend kind dat zo dapper is om hulp te roepen wel gehoord en gezien zal worden

Het 10-jarige pleegmeisje uit Vlaardingen zou in een zelfgemaakte kooi en bevestigd aan stroomdraden zijn vastgehouden door haar pleegouders John en Daisy van den B.

29/08/2024

Vanmiddag zijn Jazz en ik naar Het huis van de stad gegaan in Gemeente Helmond. We hebben daar een heel mooi gesprek gehad met wethouder van Dijk. Hij heeft zorg en wonen in de portefeuille. Voor mijn derde boek, waar ik nog even niets over wil zeggen, heb ik met hem gesproken. Het was voor beide een verhelderend gesprek. Ik heb het als heel mooi en bijzonder ervaren. Hij en zijn medewerkster gaven aan dat ook zij veel geleerd hebben in ons gesprek. Jazz en ik voelden ons erg welkom en dat was mooi.

De komende tijd staan er weer veel lezingen op het programma, dus het schrijven gaat een beetje langzamer, maar dat geeft niks, goed werk heeft tijd nodig hé. En de missie gaat natuurlijk altijd door. Dit jaar ga ik voor de laatste keer naar Amersfoort, de hogeschool Utrecht. Zo ver reizen dat is te zwaar geworden. Ik heb dit een aantal jaren met zeer veel plezier gedaan en ga het zeker missen. Gelukkig staat er nog heel veel op het programma wat wel haalbaar is voor me, Eindhoven, Geldrop, Vierlingsbeek, Den Bosch, Venlo, Brunssum, ik ga me zeker niet vervelen. Ik kijk naar elke lezing weer uit, nieuwe ontmoetingen, mooie gesprekken, ik doe het niet alleen omdat het zo nodig is. Zelf haal ik er telkens weer energie en kracht uit. Het mes snijdt altijd aan twee kanten.

02/08/2024

Mensen met onbegrepen gedrag
Dat is hoe we het voortaan moeten noemen als mensen verward zijn. Omdat dit prettiger zou zijn en omdat het ook geld voor een groep die gedrag vertoont wat niet wenselijk is maar niet verward is. Toch vind ik het maar een lastige nieuwe benaming. Zelf ben ik 20 jaar met periodes meer en minder in de war geweest. Zwierf ik al dissociërend over de straat, me niet bewust van waar ik was, wat ik deed en überhaupt dat ik op de straat ben. Ik was overduidelijk verward, en ik kon dat niet tegengaan, voorkomen of eruit komen. Als je me zou zeggen, jij bent iemand met onbegrepen gedrag, zou dat voor mij impliceren dat ik er iets aan kan doen. Dat ik bewust gedrag vertoon wat niet wenselijk is.

“Wat is onbegrepen gedrag? Gedrag van een cliënt dat door deze cliënt zelf en/of zijn omgeving als moeilijk hanteerbaar wordt ervaren. Voorbeelden van onbegrepen gedrag zijn: agressie, angst, onrust, schelden, vloeken, slaan, schoppen, uitkleden, dwalen, weglopen, depressie, apathie”.

Dat is de beschrijving van onbegrepen gedrag. Maar als je de achtergrond van mensen kent, is veel gedrag niet meer zo onbegrepen, al besef ik wel dat mensen niet je achtergrond kennen. Het is natuurlijk heel ingewikkeld om een term te hanteren die voor iedereen recht doet, dat snap ik. Lastig vind ik het dat we dingen telkens anders moeten noemen, woorden op een schaaltje moeten wegen en de dingen niet meer noemen zoals ze zijn. In de volksmond zal het nog lang verward heten omdat we dit zo al jaren gewend zijn. Voor mij persoonlijk voelde het ook zo, ik was verward. Onbegrepen doet mij meer pijn. Na jarenlang in**st en mishandelingen waarbij niemand me zag en hoorde waren er gevolgen. En dat moet nu onbegrepen heten, snap je waarom dat voor mij juist zo triggerd? Ik werd al jarenlang onbegrepen, ondanks de subtiele aanwijzingen die ik gaf. Van de bovenstaande beschrijving kan ik nogal wat op mijn conto schrijven, angst, onrust, dwalen, weglopen, depressie, apathie. Hoe onbegrepen kun je in deze maatschappij zijn?

Gelukkig ligt dit achter mij en vertoon ik alleen nog sociaal gewenst gedrag. Door te praten, schrijven, niet langer te zwijgen hoop ik dat er een stukje bewustzijn komt en het voor sommige begrepen gedrag wordt, al is dat misschien niet zoals we geacht worden ons te gedragen.

24/07/2024

Seksueel misbruik, in**st is heel ingrijpend. Het meest intieme wat je hebt, is je lijf. Het is je hele zijn, het hoort bij je, is vertrouwd, is van jou alleen. Op het moment dat iemand je, hoe dan ook, dwingt tot seksuele handelingen, dan veranderd dat ingrijpend. Je lijf is geschonden, het voelt ineens vies. Het contact tussen je lijf en hoofd verdwijnt, geeft kortsluiting. Er is bezit van je lijf genomen en daarmee ook van je hele zijn. Je voelt dit van je kruin tot je teen. Alsof je lijf weggelopen is en je hoofd is blijven staan. Je lijf bevriest is tot niets meer in staat. De signalen die je je lijf geeft komen niet meer aan, blijven hangen in het luchtledige. Als dat dan ook nog eens jaar in, jaar uit gebeurt kunnen de gevolgen enorm zijn.

Zelf gebruikte ik jarenlang geen zeep als ik douchte, ik kon het niet, omdat ik dan mijn lijf moest aanraken. Dat lijf dat er was, maar niet meer van mij was. Mijn vader waste me ruw met vaak te heeft water en met schuurmiddel en een schuurspons. Mijn lijf was het niet waard om zacht voor te zijn. En ook in mijn hoofd ontstond vaak kortsluiting als ik het contact met mezelf verloor, dissociëren noemde ze dat. Ik noem het kortsluiting. Zelfs mijn gedachten waren niet meer van mij, door alles wat er in 25 jaar ingeramd was door mijn ouders. Ik heb echt alles als een kind weer moeten leren toen het na 25 jaar stopte de in**st en mishandelingen.

Ik moest leren dat ik weer mocht denken, ik moest zoeken naar hoe ik dacht, wat hoort bij mij en wat was erin geramd. Een heel intense zoektocht naar mijn lijf. Pas 20 jaar later durfde ik het bewust aan te raken. Durfde ik mezelf te wassen met zachte, lekker ruikende doucheschuim. Tegenwoordig ga ik in de avond wel eens voor mijn man op de grond zitten. En hij kriebelt dan heel liefdevol over mijn rug, schouders en gezicht. Dat voel ik nu oprecht en ik geniet daar nu volop van. In het begin kwam dat totaal niet binnen voelde ik een liefdevolle streling niet. Ik moest ook leren wat dan een liefdevolle was en welke een seksuele of dreigende was. Heel erg ingewikkeld allemaal.

Het maakt niet uit of je dit meerdere keren of een keer meemaakt, het is ingrijpend, je lijf is vervreemd. Als een spiegel die op de grond klettert en in vele stukjes breekt, en waar je niet meer doorheen kunt kijken. Die stukjes oprapen en weer bij elkaar laten passen is een helse klus. En als je dan weer door de spiegel kunt kijken merk je dat stukjes op andere plekken zitten, dat er iets in je is veranderd, je neemt het mee voor de rest van je leven als een stukje van die spiegel.