22/12/2024
Gister deed ik mee aan de nachtwake voor Gaza, na de uitnodiging daartoe van Ton van der Kroon. Ik maakte de volgende afstemming.
Wanneer ik me afstem op de zielen van de kinderen die stierven in Gaza voel ik – onverwacht – blijdschap. Ik zie ze ronddartelen, als vlinders zo vrolijk en licht. Wanneer ik ze vraag waarom, vertellen ze me dat het is omdat ze nu vrij zijn, blij dat ze niet langer gevangen zitten in die alsmaar draaiende cirkel van ellende en geweld. Ik vraag ze hoe ze zichzelf nu zien, en hun toekomst. Dan worden de gezichtjes iets ernstiger en ik zie hier en daar een vastberaden frons tussen de wenkbrauwen. ‘Weet je’, zeggen ze, ‘het is net als hoe dat ene indianen opperhoofd het zei: wij komen terug en dan zullen we onze waarheid spreken. Dan zullen we voorleven hoe ieder levend wezen een plek heeft op deze aarde. Dat de één niet beter is dan de ander. Maar vooral – dat we diep in ons hart allemáál van de vrede houden. En dat zal ons pad worden. Ons sterven gaf ons de kracht om dit te beseffen. Om te staan voor onze ware kracht. Die van geweldloosheid. Vanaf onze plek, waar we nu zijn, sturen we liefde en kracht naar onze familie die nog achter is gebleven. We zeggen ‘Hou vol. Wij moesten weg om ons te kunnen verzoenen met vrede. En ja, die gaan wij komen brengen’’. Geroerd bedank ik ze voor hun boodschap en hun moed.
