16/09/2023
"Mama, ik kan Oehoe niet vinden." Het is rond 4 uur en versuft open ik mijn ogen. Zonder te veel na te denken stap ik uit mijn warme bed. Onze kleine meid heeft me duidelijk nodig. Richting haar kamer lopend vraag ik me af welke knuffel ze 'Oehoe' genoemd zou hebben. Eenmaal daar aangekomen tilt ze haar deken op. Hieronder ligt een uitgestreken papieren zakdoekje. "Dat is de dansvloer!", zegt ze enthousiast. "En wat ben je kwijt?", vraag ik? "OEHOE!", schreeuwt ze van verdriet. "Wie is Oehoe?", vraag ik onwetend? "Mijn uiltje!". Tussen de tranen door maak ik op dat Oehoe waarschijnlijk ook een zakdoekje of een ander papiertje zal zijn geweest. De andere proppen zakdoek naast haar bed worden duidelijk uitgesloten. Als een serieuze vermissing wordt tet bed onderste boven gehaald, maar geen Oehoe te vinden. Even schiet het door mijn hoofd dat ik doodmoe midden in de nacht op zoek ben naar een propje papier. Maar aan haar verdriet is af te lezen dat Oehoe in de afgelopen minuten een heel belangrijk deel van haar leven is geworden. "Ik weet nog hoe hij er uit ziet mama", snikt ze, "met hier aan de ene kant haar en de andere kant niet. En hier zijn snavel en zijn oogjes". De tranen stoppen niet. "Zullen we samen Oehoe bedanken voor het fijne spelen, waar hij ook is?", stel ik voor. Dat vindt ze goed en als een waardig afscheid we spreken onze dank uit, waarna ze nog een tijdje in mijn armen door huilt. Intussen is het voorbij 6 uur. Tijd om naar onder te gaan. Het wordt al een beetje licht. Terwijl mijn meisje beduust achter me aan loopt en met momenten weer in tranen uit barst zeg ik troostend: "kijk moppie, het wordt al licht. Misschien is Oehoe weg gevlogen om ergens te gaan slapen". "Nee mama, papiertjes kunnen niet vliegen". Tijd voor koffie. ☕️✌️