
28/04/2025
Wat als je niet hoeft te wachten?
“Wat als het niet je ziekte is die je klein houdt…
maar je overtuiging dat je eerst beter moet zijn om weer te mogen leven?”
Deze zin raakt me steeds weer.
Want zoveel vrouwen wachten.
Ze wachten tot het beter gaat.
Tot hun lijf weer meewerkt.
Tot ze ‘genoeg energie’ hebben.
En natuurlijk: je lichaam doet ertoe.
Grenzen zijn écht.
Maar…
wat als je ondertussen jezelf kwijtraakt?
Wat als je verlangen zachtjes verdwijnt,
niet omdat je niks wilt,
maar omdat je bent gaan geloven dat je nu geen recht hebt om te dromen?
Ik heb daar gezeten.
In die pauzestand.
Ik hield mezelf klein uit voorzichtigheid.
Uit angst om over mijn grenzen te gaan.
Maar eerlijk?
Stil blijven staan was óók over mijn grens.
Ik leerde:
Je hoeft niet te wachten op perfecte omstandigheden.
Je hoeft niet eerst ‘hersteld’ te zijn.
Je mag vandaag al kiezen voor iets dat je voedt.
Leven met een chronische ziekte betekent niet stoppen met leven.
Het betekent leven op jouw voorwaarden.
En misschien begint het niet met grote stappen…
Maar met één keuze.
De keuze om jezelf weer te voelen.
Om weer te verlangen.
Om langzaam in beweging te komen.