
09/06/2021
Naast het werk in mijn praktijk werk ik ook voor home instead. Hier geef ik metgezelschap aan ouderen met veelal in meer of mindere mate dementieklachten.
Vanmorgen was ik bij een meneer van 97!
Meestal is hij goed te spreken en herhaalt hij alleen vaak dezelfde dingen.
Vandaag was hij echter écht in de war. Hij begreep niet dat hij alleen in huis was en dat zijn familie er niet was. Hoewel zijn zoon iedere avond eten komt brengen en zijn dochter 2 keer per week langskomt was hij ervan overtuigd dat ze niet meer langs kwamen. Hij was er niet blij mee zei hij. Hij voelde zich erg eenzaam en down kon hij aangeven.
Hoe vaak ik ook aangaf dat zijn zoon er iedere avond is, het wilde niet landen in hem.
Hij vroeg mij zijn kinderen te bellen. Ik stuurde zijn dochter een berichtje en zij belde direct naar haar vader.
Ook haar woorden kwamen niet bij hem binnen.
Ik kon in mijzelf het ongemak voelen. Ik kon voelen dat ik iets in zijn down voelen wilde opbeuren en ik merkte dat dit niet lukte.
Ik merkte dat mijn gedachten op volle toeren draaiden en manieren bedachten om het hem aangenamer te maken.
Hij wilde niks, was bozig en vond dat ik net zo goed weg kon gaan.
Ik antwoordde dat ik niet weg ging en tot 13.00 uur bleef.
Midden in al mijn gedachtes kon ik voelen dat ik hem even mocht laten en dat ik tegelijkertijd heel dicht bij mij mocht blijven. Ik nam even bewust de tijd om helemaal in mijn lichaam en in mijn midden te zijn.
Ik gaf zijn plantjes water en vertelde hem ondertussen dat ik veel van hem geleerd heb de afgelopen weken. Geleerd over planten (hij was kweker) over vogels en ook over zijn houding in het leven. Hoe hij duidelijk kan aangeven dat hij iets niet fijn vindt (bijvoorbeeld herrie), maar dat hij dan ook altijd de situatie aanvaardt hoe deze is. Dat hij dus heel mooi kan zijn met was is. Verder was ik aanwezig en stil.
Na mijn in eerste instantie willen 'oplossen' voor hem, kon ik later zijn met wat was. En juist daar reageerde hij op. Van daaruit maakte hij weer contact, klaarde hij op.
'S middags had ik een oudere cliënte op mijn behandeltafel liggen. Nu de tumult van groot verlies, jarenlange mantelzorg en het overlijden van haar partner wat gezakt is vertelt haar lijf enorm luid en duidelijk onder welke spanning ze langdurig heeft gestaan. Vooral haar hoofd is enorm pijnlijk aanwezig. Ze wil dit alles niet, het maakt haar bang. Ze voelt zich angstig en neerslachtig.
Ze praat veel en blijft herhalen hoe naar ze het vindt.
Vanmorgen nog vers in mijn geheugen, ga ik ook hier extra bewust naar binnen in mij. Laat ik het stil worden in mij.
Dan wordt het al snel ook stil in haar en na afloop staat ze wat 'lichter' van de tafel op.
Dat wat ik zelf steeds weer en meer mag leren, het stil worden in mij, het in mijn midden blijven, bij mij aanwezig zijn en van daaruit bij de ander zijn zonder te willen fixen, dat mocht ik vandaag ook een beetje 'leren' of helpen her-inneren aan deze twee oudere mensen 💗.