Communicatie vanuit het hart - Coaching&Training

24/09/2025

19/09/2025

Wat een prachtig verhaal…
Zo simpel kan t zijn
❤️

"My name’s Kevin. I’m 66. Live alone on the third floor of a brick apartment building in Seattle.

Rain’s been falling for weeks straight, just gray and dripping, like the world forgot how to be sunny. Before I retired from fixing printers, my days had noise, machines humming, people chatting. Now? Just the radiator clicking and my own thoughts.

After my divorce 10 years back, I kept to myself. Neighbors said "hi" in the hall, but their eyes stayed distant. We were all just... passing through.

Downstairs, the lobby had this old bulletin board. Yellowed flyers for lost cats, garage sales, and "EVICTED NOTICE" papers. It felt like a graveyard for sad things.

One Tuesday, soaked from the rain, I stared at it. Nobody puts up happy news, I thought. So I dug an index card from my pocket, scribbled in shaky letters,

"Write one good thing that happened today. No names. Just one sentence."

I taped it to the board and walked away, heart pounding. Stupid, I told myself. People’ll think I’m lonely. Or worse crazy.

For three days, nothing. Just my card flapping in the draft from the front door. Mrs. Gable from 2B, who walks with a cane, gave it a confused look. Young couple from 4A snickered. I almost ripped it down.

Then, on Thursday, a new note appeared beside mine. Blue pen, rushed writing,
"My son called. He’s staying sober."

I read it five times. My throat got tight. Someone else was hurting.... but also hoping.

The next morning, two more,
"Found $20 in my coat pocket. Feels like a gift."
"My neighbor brought me soup. I didn’t ask."

People started stopping by the board. Not smiling, just... pausing. Reading. Sometimes adding their own.

A nurse wrote, "Patient held my hand. Said ‘thank you’ like she meant it."

A teenager, "Mom didn’t yell when I burned dinner." One rainy Friday, a single line "I didn’t cry in the shower today."

It wasn’t grand. No heroes. Just tiny lights in the gray. But something shifted. In the elevator, people didn’t just stare at the floor numbers. Mrs. Gable nodded at me.

The young couple said "rough weather" instead of nothing. I even brought her a spare umbrella when I saw her struggling with her groceries.

Then Mr. Henderson, the building manager, tore my card down. "Rules, Kevin," he said, not unkindly. "No postings without permission. Landlord’s orders." The board went back to lost cats and eviction notices. The light faded. People stopped pausing. The hallway felt colder.

I was putting my recycling out when I saw it. Taped to my door, a sticky note. "Your umbrella saved me. -5C" Below it, another, "My chemo wasn’t so bad today."

The next day, notes were everywhere. On mailbox doors. Taped to elevator buttons. Slipped under car wipers in the parking lot. Someone even wrote on the back of an eviction notice, "Got a job interview tomorrow. Fingers crossed."

Mr. Henderson found me. "Kevin.... this is against the rules," he mumbled, but he wasn’t looking at me.

He was reading a note stuck to his clipboard, "Thanks for fixing my sink, Mr. H. It meant a lot." His eyes got shiny. He cleared his throat. "

Landlord says.... as long as it’s not damaging, maybe.... just this board?" He pointed to the bulletin board. "But only this board. And no names."

Now? That board’s alive. Rain or shine, people add their line. "My plants didn’t die!" "Made it through the grocery line without panic." "Saw a robin. Spring’s coming."

I don’t feel alone in the hallways anymore. We don’t hug or throw parties. But when it’s pouring, and Mrs. Gable’s cane slips, three hands reach out at once. When the young couple argues, someone leaves a bag of cookies at their door. We’re not fixing the whole world. Just this building. Just today.

Last week, a new note appeared. Different handwriting, shaky like mine,
"I was going to end it today. Then I read this board. Thank you."

We never found who wrote it. But the next day, two more notes were added,
"You matter."
"We’re here."

That’s all. Just words on paper. But sometimes, that’s enough to hold someone up. Sometimes, the bravest thing isn’t a big speech, it’s admitting you’re not "fine," and trusting someone else might be not-fine too. You don’t need a park bench or a fancy project. Just a little space to say, "This was good today."

And maybe.... that’s how we rebuild the world. One honest sentence at a time."
Let this story reach more hearts...✨❤️

Please follow us: Astonishing
By Mary Nelson

19/09/2025

❤️

"My name’s Kevin. I’m 66. Live alone on the third floor of a brick apartment building in Seattle. Rain’s been falling for weeks straight, just gray and dripping, like the world forgot how to be sunny. Before I retired from fixing printers, my days had noise, machines humming, people chatting. Now? Just the radiator clicking and my own thoughts. After my divorce 10 years back, I kept to myself. Neighbors said "hi" in the hall, but their eyes stayed distant. We were all just... passing through.

Downstairs, the lobby had this old bulletin board. Yellowed flyers for lost cats, garage sales, and "EVICTED NOTICE" papers. It felt like a graveyard for sad things. One Tuesday, soaked from the rain, I stared at it. Nobody puts up happy news, I thought. So I dug an index card from my pocket, scribbled in shaky letters, "Write one good thing that happened today. No names. Just one sentence." I taped it to the board and walked away, heart pounding. Stupid, I told myself. People’ll think I’m lonely. Or worse crazy.

For three days, nothing. Just my card flapping in the draft from the front door. Mrs. Gable from 2B, who walks with a cane, gave it a confused look. Young couple from 4A snickered. I almost ripped it down.

Then, on Thursday, a new note appeared beside mine. Blue pen, rushed writing,
"My son called. He’s staying sober."

I read it five times. My throat got tight. Someone else was hurting.... but also hoping.

The next morning, two more,
"Found $20 in my coat pocket. Feels like a gift."
"My neighbor brought me soup. I didn’t ask."

People started stopping by the board. Not smiling, just... pausing. Reading. Sometimes adding their own. A nurse wrote, "Patient held my hand. Said ‘thank you’ like she meant it." A teenager, "Mom didn’t yell when I burned dinner." One rainy Friday, a single line "I didn’t cry in the shower today."

It wasn’t grand. No heroes. Just tiny lights in the gray. But something shifted. In the elevator, people didn’t just stare at the floor numbers. Mrs. Gable nodded at me. The young couple said "rough weather" instead of nothing. I even brought her a spare umbrella when I saw her struggling with her groceries.

Then Mr. Henderson, the building manager, tore my card down. "Rules, Kevin," he said, not unkindly. "No postings without permission. Landlord’s orders." The board went back to lost cats and eviction notices. The light faded. People stopped pausing. The hallway felt colder.

I was putting my recycling out when I saw it. Taped to my door, a sticky note. "Your umbrella saved me. -5C" Below it, another, "My chemo wasn’t so bad today."

The next day, notes were everywhere. On mailbox doors. Taped to elevator buttons. Slipped under car wipers in the parking lot. Someone even wrote on the back of an eviction notice, "Got a job interview tomorrow. Fingers crossed."

Mr. Henderson found me. "Kevin.... this is against the rules," he mumbled, but he wasn’t looking at me. He was reading a note stuck to his clipboard, "Thanks for fixing my sink, Mr. H. It meant a lot." His eyes got shiny. He cleared his throat. "Landlord says.... as long as it’s not damaging, maybe.... just this board?" He pointed to the bulletin board. "But only this board. And no names."

Now? That board’s alive. Rain or shine, people add their line. "My plants didn’t die!" "Made it through the grocery line without panic." "Saw a robin. Spring’s coming."

I don’t feel alone in the hallways anymore. We don’t hug or throw parties. But when it’s pouring, and Mrs. Gable’s cane slips, three hands reach out at once. When the young couple argues, someone leaves a bag of cookies at their door. We’re not fixing the whole world. Just this building. Just today.

Last week, a new note appeared. Different handwriting, shaky like mine,
"I was going to end it today. Then I read this board. Thank you."

We never found who wrote it. But the next day, two more notes were added,
"You matter."
"We’re here."

That’s all. Just words on paper. But sometimes, that’s enough to hold someone up. Sometimes, the bravest thing isn’t a big speech, it’s admitting you’re not "fine," and trusting someone else might be not-fine too. You don’t need a park bench or a fancy project. Just a little space to say, "This was good today."

And maybe.... that’s how we rebuild the world. One honest sentence at a time."
Let this story reach more hearts...
Please follow us: Astonishing
By Mary Nelson

06/09/2025

Volle maan en maansverduistering
7 september 2025
22:05 uur

De volle maan in het waterteken Vissen maakt gevoelig, alsof je vloeibaar bent en je overal mee kunt verbinden of overal in kunt opgaan. Het kan fijn zijn om je energie heel groot te maken en te dromen, of mee te voelen met iemand of wat ergens speelt, zelfs af te stemmen op een planeet of ster, enz.

Maar als je energieveld heel groot is, ga je op in de wereld om je heen, word je als het ware minder zichtbaar en kan het lastig zijn te weten wie jij bent en waar jij staat. Uitdijen én dan weer bewust je veld kleiner maken, helpt je om ‘compacter’ te zijn en jouw grenzen aan te geven.

Je bent niet je ego, maar je ego helpt je wel om jezelf te ontwikkelen, te weten wat jij hier en nu wilt of komt doen en daarop actie te ondernemen.�
De Maan staat alleen in verbinding met Venus, weliswaar een onharmonische verbinding waardoor het makkelijker is om te voelen wat geen voldoening geeft dan wat wel vervulling geeft. Dit kan je emotioneel labiel en snel ontevreden maken. Mocht je afgunst voelen, ga dan na waarop je jaloers bent én of die kwaliteiten, mogelijkheden of manieren van expressie van de ander een onderdrukt deel van jou zijn. Zo ontdek je in de buitenwereld wat jij wenst en ook kunt, maar nog niet naleeft. Daarna kun je beslissen wat je ermee doet…

Tijdens de volle maan vindt een totale maansverduistering plaats. Als de Maan onzichtbaar is vanaf de Aarde, staat dit symbool voor gevoelens en emoties die ongrijpbaar of onverklaarbaar zijn.

Wat voel je die dag? Welke behoefte komt op? Welke emotie speelt een rol en waarom? Een verduistering is als een kruispunt waarop je kunt bepalen welke kant jouw levenspad opgaat. Een totale verduistering kan wel een jaar doorwerken. De astrologische standen van die dag zullen dus langere tijd invloed hebben.

Naast de Maan spelen twee belangrijke aspecten door:
• De grote driehoek tussen Jupiter, de Zwarte Maan en de Noordknoop laat zien dat je je grootste dromen kunt waarmaken de komende tijd, mits die zijn verbonden met je ziel(sverlangen).

Het hoort zelfs bij je levensmissie daarvoor te gaan! (H)erken wat er speelt in je verlangens, welke zielenroerselen er zijn. Filosofeer erover en maak je wereld groter – zie mogelijkheden en maak voor jezelf duidelijk wat jouw geliefde pad is (nu!) en ook welke stappen er te maken zijn.
�• Er zijn duizenden asteroïden (vele met mythologische namen) die tussen Mars en Jupiter bewegen. Asteroïden zijn als een brug tussen het persoonlijke en sociale of grotere weten. Intuïtief koos ik asteroïde 55555 met de naam DNA. Deze asteroïde staat momenteel op precies dezelfde graad als Pluto! DNA heeft te maken met de genetische codes die in ons liggen. Niet alleen van (voor)ouders, ook uit andere levens neem je ‘imprints’ of herinneringen mee die een rol spelen in jouw ont-wikkelingen in dit leven.

Veel van ons DNA is niet actief en kan bijvoorbeeld galactische informatie bevatten, onsterfelijkheidscodes, (unieke) multidimensionale kwaliteiten, enz. DNA staat nu samen met Pluto, wat verborgen zaken in je DNA aan het licht kan brengen.

Pluto transformeert, haalt de onderste steen boven, helpt je trouw te zijn aan je ziel en kan daardoor een (grote) verandering teweegbrengen. Wees je bewust van jouw aannames. Welke overtuiging helpt je, welke beperkt je? Onderschat niet de invloed van jouw geloofsovertuigingen, want daarmee programmeer je jezelf. Dit is een goede tijd om een beperkend patroon te doorbreken en je wereld vrijer en groter te maken.

Waarvan word je afgeleid? Is er een obsessie die jou afleidt van iets wat juist vervulling zal geven?

DNA staat in Waterman, wat visionair maakt, out of the box inzichten geeft en bijvoorbeeld DNA-upgrades activeert. Samen met Pluto kan het herinneringen opwekken aan zowel de grote wijsheid als de ondergang van Atlantis. Wat zouden wij anders moeten doen om gelijksoortige rampen (tijden van verduisteringen) te voorkomen? Wat zijn gevaren van radioactieve interventies en welke alternatieven zijn er? Werp licht op erfelijke lasten (zowel van voorouders als uit andere levens) en hoe je die kunt doorbreken.

Wij dragen oneindige mogelijkheden in ons! Her-inner je, activeer, doorbreek en creëer meer vrijheid op je pad.

In Nederland en België is de eclips zichtbaar vanaf de maximale maansverduistering (20:12 uur) tot het einde (22:57 uur).

Mijn artikelen graag alleen delen mvv deze website www.petrastam.nl

02/09/2025

"Ik heet Morris. Ik ben 78 jaar. Ik woon alleen sinds mijn Edna vijf jaar geleden is heengegaan. Elke dinsdag neem ik de bus van 10:15 naar de bibliotheek. Altijd dezelfde stoel. Altijd dezelfde route. Jarenlang — alleen stilte. Alleen ik, de duiven en dat oude groene bankje bij de halte op Oak Street.

Afgelopen winter begon ik de kinderen op te merken. Ze speelden niet. Ze lachten niet. Ze zaten er gewoon. Met gebogen hoofden, vingers razendsnel over hun telefoons. Zelfs in de regen. Op een dinsdag ging een meisje met een paarse rugzak zitten, ineengedoken, schouders trillend. Ze huilde niet. Ze leek gewoon leeg. Alsof het bankje haar had opgeslokt. Mijn borst trok samen. Ik dacht aan mijn kleinzoon Liam, voor zijn studiebeurs. Dezelfde blik. Alsof de wereld hem vergeten was.

Onrustig ging ik naar huis. Edna zei altijd: „Morris, jij repareert wat gebroken is.” Maar wat was hier gebroken? De telefoons? Nee. De harten.

De volgende dag haalde ik de oude tablet van mijn kleinzoon tevoorschijn. Ik worstelde drie uur om te leren hoe je QR-codes maakt. Ik printte eenvoudige borden:

SCAN MIJ. VERTEL MIJ JE VERHAAL.
IK LUISTER.

Ik plakte ze op het bankje. De eerste week? Niets. De kinderen liepen erlangs alsof het afval was. Mevrouw Gable van nummer 42 grinnikte: „Wat een onzin, Morris. Ze willen schermen, geen oude mannen.” Misschien had ze gelijk.

Maar toen gebeurde er een wonder. Een jongen, misschien twaalf jaar oud, scande de code. Hij zat twintig minuten te typen. Later keek ik in het gedeelde Google-document (ja, ik had er een gemaakt!). Er stond:

„Mijn vader is ziek. Mijn moeder werkt ’s nachts. Ik ben bang. Maar ik heb een draak getekend die glitter spuugt. Hij zit in mijn zak.”

Mijn handen trilden. Ik kocht glitterlijm en liet het onder het bankje achter met een briefje: „Voor de drakenkunstenaar. Blijf schitteren. — Morris, de vriend van het bankje.”

De volgende dag landde er een papieren vliegtuigje naast me. Binnenin: een glinsterende draak en de woorden: „Dank je. Papa glimlachte vandaag.”

Het nieuws verspreidde zich. Kinderen kwamen eerder, scanden, schreven. Een meisje schreef: „Ze noemen me robot omdat ik van programmeren hou. Maar robots horen toch niet verdrietig te zijn, toch?” Ik liet een boek voor haar achter: Ada Lovelace, het meisje dat in code droomde. De week erna bracht ze koekjes: „Robots eten ook suiker.”

Het was niet perfect. Regen verpestte de borden. Sommigen negeerden ze. Maar beetje bij beetje veranderde het bankje. Kinderen gingen er samen zitten. Ze praatten. Een tiener schreef: „Ik zak voor wiskunde. Te beschaamd om hulp te vragen.” Twee meisjes antwoordden: „We helpen je. Ontmoet ons hier zaterdag.” Ze kwamen. Nu geven ze elke week bijles aan drie kinderen.

Toen kwam de winter. Ik gleed uit op het ijs en brak mijn heup. Twee weken in het ziekenhuis. Ik voelde me nutteloos.

De dag dat ik terugkwam, liep ik naar de halte… en bevroor. Het bankje was niet bedekt met afval, maar met woorden, tekeningen en geschenken. Een gehaakt onderzettertje („Voor je thee!”). Een Lego-robot („Van de codeclub!”). Een foto: kinderen die een spandoek vasthouden „HET BANKJE VAN MORRIS: WE ZIEN JE.”

Nu zijn er in de stad twaalf van zulke „luisterbankjes”. Beheerd door tieners, gepensioneerden, zelfs de norse postbode. Geen apps. Geen donaties. Gewoon een plek om gehoord te worden.

Gisteren hielp de jongen met de glitterdraak (nu 14 jaar) me om goudsbloemen te planten bij het bankje. „Je hebt ons geleerd,” zei hij, „dat het enige wat echt gerepareerd moet worden, eenzaamheid is.”

Ik denk aan Edna. Ze zou zeggen: „Je hebt het bankje gerepareerd.” Maar de waarheid? Die kinderen hebben mij gerepareerd. Ze herinnerden me eraan dat gebroken harten geen grote gebaren nodig hebben. Alleen een veilige plek om te fluisteren: „Ik ben er.” En iemand die antwoordt: „Ik hoor je.”

We wachten niet meer alleen op bussen. We wachten op elkaar. En daardoor wordt de wereld warmer. Verhaal na verhaal.”
"

29/08/2025

27/08/2025

27/08/2025

23/08/2025

🪻One month before her 95th birthday, Patricia Routledge wrote something that still gently echoes:*

**“I’ll be turning 95 this coming Monday. In my younger years, I was often filled with worry — worry that I wasn’t quite good enough, that no one would cast me again, that I wouldn’t live up to my mother’s hopes. But these days begin in peace, and end in gratitude.”**

My life didn’t quite take shape until my forties. I had worked steadily — on provincial stages, in radio plays, in West End productions — but I often felt adrift, as though I was searching for a home within myself that I hadn’t quite found.

At 50, I accepted a television role that many would later associate me with — Hyacinth Bucket, of Keeping Up Appearances. I thought it would be a small part in a little series. I never imagined that it would take me into people’s living rooms and hearts around the world. And truthfully, that role taught me to accept my own quirks. It healed something in me.

At 60, I began learning Italian — not for work, but so I could sing opera in its native language. I also learned how to live alone without feeling lonely. I read poetry aloud each evening, not to perfect my diction, but to quiet my soul.

At 70, I returned to the Shakespearean stage — something I once believed I had aged out of. But this time, I had nothing to prove. I stood on those boards with stillness, and audiences felt that. I was no longer performing. I was simply being.

At 80, I took up watercolor painting. I painted flowers from my garden, old hats from my youth, and faces I remembered from the London Underground. Each painting was a quiet memory made visible.

Now, at 95, I write letters by hand. I’m learning to bake rye bread. I still breathe deeply every morning. I still adore laughter — though I no longer try to make anyone laugh. I love the quiet more than ever.

**I’m writing this to tell you something simple:**

**Growing older is not the closing act. It can be the most exquisite chapter — if you let yourself bloom again.**

Let these years ahead be your *treasure years*.
You don’t need to be famous. You don’t need to be flawless.
You only need to show up — fully — for the life that is still yours.

*With love and gentleness,*
— Patricia Routledge

20/12/2024

Als ik aan jou dit lichtje geef
geef jij het dan door?
Aan iemand bij wie het donker is
die zichzelf een beetje verloor

Als jij iemand dit licht geeft
wees dan de warmte in de kou
Het licht in de duisternis
zoals een ander dat was bij jou

Als iedereen dit lichtje geeft
aan iemand bij wie het donker is
Dan zal het leven lichter zijn
en verslaan we samen de duisternis

🕯️💛

Via en Praktijk Hyacintenlaan Hilversum - energetische Regenesis en Access Bars