Communicatie vanuit het hart - Coaching&Training

31/07/2025

20/07/2025

Je bent genoeg.

Je hoeft niet eerst iets te bereiken.
Je hoeft niet eerst iets te beheersen.
Je hoeft niet eerst te voldoen
aan een of ander maatschappelijk verantwoord beeld.
Je bent genoeg.

Natuurlijk, je mag aan jezelf werken.
Liever worden.
Of zachter, avontuurlijker, eerlijker, vrijer,
meer oog voor de ander.
Dat mag.
Maar het hoeft niet.
Je bent genoeg.

Geloof me,
je bent genoeg.
Er hoeft niets bij.
Er hoeft niets af.

Voel je verdriet van je streven,
van je strijd te willen voldoen aan een geschapen beeld,
dat je nooit zal halen.
Hou ervan.
Hou het vast. In je armen.

Het is niet jouw beeld.

En het is zo lief van je dat je wil groeien.
En dapper!
Ik neem mijn hoed voor jouw proberen goed te doen.
Goed te zijn.
Je bent zo lief.

Maar je bent genoeg.
Val maar terug in je natuurlijke staat van zijn.
Ontspan daarin.
Je bent genoeg.

Als je het nog niet kan geloven,
geloof mij dan.
Pak voor even mijn hand
en laat je meedrijven in de strevenloze zee.
Ik spreek uit betrouwbare bron
van verre en dichtbij
van ervaring en weten
en met een hart van oceanische liefde.

Het is goed zo.
Je bent genoeg.
Je bent genoeg.

Je bent.
Dat is genoeg.

~ Niels Zwakhals

19/07/2025

19/07/2025

My mom did not sleep. She felt exhausted. She was irritable, grumpy, and bitter. She was always sick until one day, suddenly, she changed.
One day my dad said to her:
- I've been looking for a job for three months and I haven't found anything, I'm going to have a few beers with friends.
My mom replied:
- It's okay.
My brother said to her:
- Mom, I'm doing poorly in all subjects at the University.
My mom replied:
- Okay, you will recover, and if you don't, well, you repeat the semester, but you pay the tuition.
My sister said to her:
- Mom, I smashed the car.
My mom replied:
- Okay daughter, take it to the car shop & find out how to pay and while they fix it, get around by bus or subway.
Her daughter-in-law said to her:
- Mother-in-law, I came to spend a few months with you.
My mom replied:
- Okay, settle in the living room couch and look for some blankets in the closet.
All of us gathered worried to see these reactions coming from Mom.
We suspected that she had gone to the doctor and that she was prescribed some pills called "I don't give a damn”... Perhaps she was overdosing on these!
We then proposed to do an "intervention" w/my mother to remove her from any possible addiction she had to some anti-tantrum medication.
But then ... she gathered us around her and my mom explained:
"It took me a long time to realize that each person is responsible for their life. It took me years to discover that my anguish, anxiety, my depression, my courage, insomnia & my stress, does not solve your problems but aggravate mine.
I am not responsible for the actions of anyone & it’s not my job to provide happiness but I am responsible for the reactions I express to that.
Therefore, I came to the conclusion that my duty to myself is to remain calm and let each one of you solve what corresponds to you.
I have taken courses in yoga, meditation, miracles, human development, mental hygiene, vibration, and neurolinguistic programming, and in all of them, I found a common denominator in them all...
I can only control myself, you have all the necessary resources to solve your own problems despite how hard they may be. My job is to pray for you, love on you, and encourage you but it’s up to YOU to solve them & find your happiness.
I can only give you my advice if you ask me & it depends on you to follow it or not. There are consequences, good or bad, to your decisions and YOU have to live them.
So from now on, I cease to be the receptacle of your responsibilities, the sack of your guilt, the laundress of your remorse, the advocate of your faults, the wall of your lamentations, the depositary of your duties, who should solve your problems or spare a tire every time to fulfill your responsibilities.
From now on, I declare all independent and self-sufficient adults.
Everyone at my mom's house was speechless.
From that day on, the family began to function better because everyone in the house knew exactly what it is that they needed to do.
For some of us, this is hard because we've grown up being the caregivers and feeling responsible for others. As moms & wives, we are fixers of all things. We never want our loved ones to go through difficult things or to struggle. We want everyone to be happy.
But, the sooner we take that responsibility off of our shoulders & on to each loved one, the better we are preparing them to be MEsponsible.
We are not here on earth to be everything to everyone. Stop putting that pressure on yourself.
Much Love;
Charlyn
Via The Soul Journey with Sarah Moussa

13/07/2025

Gisteravond had ik per ongeluk een waterfles open laten staan ​​en tegen de ochtend zag ik dat er tientallen mieren in waren gevallen.

Ze trilden op het oppervlak, zich vastklampend aan het leven.

Op het eerste gezicht leek het alsof ze elkaar naar beneden duwden om te overleven.

Dat beeld verontrustte me en ik liep weg.

Maar een paar uur later keek ik opnieuw – en wat ik zag verbijsterde me.

Ze leefden nog steeds.

De mieren hadden een levende piramide gebouwd: de mieren beneden hielden de mieren boven.

En na een tijdje wisselden ze rustig van plaats. Geen paniek.

Geen chaos.

Niemand probeerde zichzelf als eerste te redden.

Elke mier koos ervoor om te gaan waar het het moeilijkst was: om anderen op te tillen.

Ik was diep ontroerd door deze stille samenwerking.

Ik pakte een lepel en liet die voorzichtig in de fles zakken.

Een voor een klommen de mieren erop en ontsnapten.

Toen, net toen er een eruit wilde komen, gleed hij uit en viel achterover.

Wat er toen gebeurde, schokte me meer dan welke film dan ook ooit zou kunnen:

De laatste mier – al veilig – draaide zich om, dook terug het water in en omhelsde degene die gevallen was.

Samen, met mijn hulp, klommen ze eruit – levend. Samen.

Ik stond daar, nederig. Zelfs beschaamd.

Omdat wij, als mensen, zo vaak vergeten te helpen.

Zo zelden teruggaan voor degenen die achterblijven.

Echte kracht zit niet in alleen klimmen.

Het zit in eenheid.

In het niemand achterlaten.

En als we ooit vergeten hoe we met waardigheid moeten leven,
is het misschien tijd dat we van de mier leren.

Via Inge de Bruin 🥰

07/07/2025

When Noah was born, doctors told his young father, Ben, who had Down syndrome, that he wouldn’t be able to raise a child.
That he wouldn’t understand feeding schedules.
That he wouldn’t know how to comfort a crying baby.
That he wouldn’t be enough.

But Ben didn’t listen.

He held his newborn close, kissed his forehead, and whispered,

“I may not know everything… but I know how to love you.”

And love him he did.

Ben fed him with shaking hands, learned lullabies by humming, and rocked him every night until the sun rose. He worked part-time folding napkins at a local diner — saving every penny for Noah’s future.

There were stares. Whispers.
Other parents asked, “Is he… the father?”
Ben would just smile and nod proudly.

“He’s my son. My best friend.”

Noah grew. Ben aged.

Years passed like pages in a quiet book.

Noah became a man. Strong, kind, successful. People would say,

“You turned out so well.”

He’d reply,

“Because I was raised by someone who only saw the world with love.”

As Ben got older, his memory began to fade. He’d forget where he put things. Then names. Then Noah’s.

And one day, he looked into Noah’s eyes and asked,

“Are you my friend?”

Noah held his hand and whispered,

“I’m your boy. The one you raised. The one you gave everything to.”

Now, Noah feeds him. Helps him walk. Hums lullabies when Ben can’t sleep.

He’s not just caring for his father.

He’s repaying the man who raised him… twice.

And when they take pictures now, Noah smiles wide.

Because the world sees an old man with Down syndrome and his adult son.

But he sees his hero.
His teacher.
His heart.

09/06/2025

❤️

20/12/2024

Als ik aan jou dit lichtje geef
geef jij het dan door?
Aan iemand bij wie het donker is
die zichzelf een beetje verloor

Als jij iemand dit licht geeft
wees dan de warmte in de kou
Het licht in de duisternis
zoals een ander dat was bij jou

Als iedereen dit lichtje geeft
aan iemand bij wie het donker is
Dan zal het leven lichter zijn
en verslaan we samen de duisternis

🕯️💛

Via en Praktijk Hyacintenlaan Hilversum - energetische Regenesis en Access Bars

02/12/2024

An underwater photographer captured the exact moment when a female seahorse transfers her eggs to the male, who will incubate them until they hatch.

Seahorses are monogamous and among the animals that show love for their partner in the most tender ways. At sunrise, they are so happy to see each other that they dance for over five minutes. With their tails intertwined, they greet each other with a "good morning," changing their colors to more vibrant shades. Throughout the day, they swim side by side, exchange affectionate gestures, blush, and make up after quarrels. They love enjoying life and good food: they can eat more than three thousand shrimp a day. They are the only species in which the male gives birth after incubating the eggs that the female lays in his pouch. They love each other forever.

More details/photos: https://bit.ly/3CMuxh3