19/05/2025
Kinderen hebben geen verdriet
In april ontvingen wij een berichtje van Caro Verhaar. Zij vertelde dat haar moeder ongeveer 20 jaar geleden in Kajan is overleden. Zij heeft een boek geschreven, dit boek gaat deels ook over Kajan. Op 12 april 2025 is de boekpresentatie gegeven en de opbrengst van het boek is gedoneerd aan Hospice Kajan.
Inmiddels het boek gelezen. Het boek gaat over veel meer dan de tijd in het hospice. Het gaat over onmogelijke keuzes, erkenning, altijd flink zijn en niet rouwen. Over afscheid nemen, afgesneden zijn en generatie op generatie te vroeg volwassen worden.
“Nog nooit van mijn leven ben ik in een hospice geweest. Een plek waar je als je terminaal bent, heen gaat om te sterven. Of waar je, zoals in mijn geval, als toekomstige nabestaande, iemand onherroepelijk gaat verliezen. Van buiten ziet het er aantrekkelijk uit. Bij binnenkomst gaan we eerst naar de woonkamer voor een kopje koffie. Hier eten de bewoners met elkaar. Familieleden kunnen blijven mee-eten. Bewoners? Ze spreken hier blijkbaar niet van patiënten. Alles lijkt hier nadrukkelijk doodgewoon.”
“'Wat is er? Waarom huil je?' vraagt mijn moeder. 'Ik heb verdriet.' Door zijn rollende 'r' klinkt het als vurdurriet. Mariëtte moet erom lachen. Ik vind hem zielig. Mijn moeder kijkt hem gepikeerd aan. 'Verdriet?... Verdriet? Dat bestaat niet. Verdriet is voor grote mensen.”
Het verhaal van kinderen hebben geen verdriet heeft mij geraakt. Mooi geschreven, in één adem uitgelezen. Een aanrader. Dank Caro voor het prachtig verwoorden van jouw verhaal en de donatie aan Hospice Kajan.
Wil je het boek ook lezen? Deze is verkrijgbaar via de website van Caro:
Kinderen hebben geen verdriet van Caro Verhaar is een persoonlijk verhaal verweven met de littekens van een doodgezwegen oorlogserfenis. Over familie, verlies, generaties en de moed om te doorbreken wat jarenlang verzwegen is. Een aangrijpend én luchtig boek over intergenerationeel trauma voor en o...