04/06/2025
Vlieg op!
Terwijl ik achter m’n laptop zit, zie ik buiten de paarden in hun paddock lopen. Bewonderend kijk ik ernaar. Voor het raam zit onze kat Lely, op een hondenmand. Ik denk dat hij zich afvraagt wanneer hij naar binnen mag. Dat snap ik wel, want een flinke bui lijkt eraan te komen. De glazen deur zit dicht, dus Lely zal moeten wachten tot ik de deur openmaak.
Naast me ligt River, een van de andere honden, op een yogamat. Ze kijkt me glazig aan, misschien vertelt ze me zo dat ik ook wat rust mag nemen. Laidback mag doen, net als zij, heerlijk liggend op een m***e. (Al heb ik dan toch liever de bank...)
Best idyllisch, het leven op een boerderij. De ruimte die ik hier heb voor mijzelf, mijn gezin. Voor onze beestenboel: de paarden, de honden, de kat. Wat een rust en vrijheid geeft dit.
Maar op sommige momenten is dat allesbehalve waar. Dit is er een van. Mijn armen en handen schieten alle kanten op, en zodra ik denk dat ik eindelijk weer verder kan, begint de ellende weer. Ik probeer me te concentreren op mijn schrijven, al gaat dat op deze manier vrij lastig. Ze leiden me steeds af, die rotvliegen. Zoveel vliegen.
Menigeen zal denken: had je horren voor de ramen kunnen doen. Maar zover zijn we nog niet met verbouwen. En ik weet dat een vlieg een afvalopruimer is in de natuur en dus een belangrijke functie heeft. Maar in huis zijn vliegen superirritant.
Ze prikken, ze zoemen en ze po**en. Ze zitten op dingen waar ze niet op horen te zitten. En het halfvolle glas water naast me op mijn bureau is ook niet meer veilig voor ze. Nog even en ze geven een zwemfeestje in mijn glas. Walgelijk.
Ik ben een dierenvriend, echt waar. Toch heb ik dagelijks een dilemma én een uitdaging door onze vliegen. Dieren doden gaat tegen mijn principes in, maar deze schijtirritante beestjes maken het me onmogelijk relaxed mijn werk te doen.
Dus sta ik weer op en pak ik de vliegenmepper. Zo meteen heb je je idyllische rust weer terug, zeg ik tegen mezelf en algauw ga ik op in het meppen van de zoemende, prikkende en po**ende schijtvliegen. Het enige wat ik zie, is een blauwe vliegenmepper met een zwart steeltje eraan. En ik vergeet waar ik hiervoor mee bezig was.
Tot de volgende vlieg al zoemend door het kiertje van het raam komt. En landt op mijn laptop. Ik sta klaar voor weer een ronde wapperen en meppen en kijk gefixeerd naar mijn laptop. Kom maar op, vlieg!
Dan besef ik dat ik me behoorlijk laat afleiden, laat wegtrekken uit het schrijven en uit mijn idyllische moment. Ik denk na over maatregelen. Een hor plaatsen, een vliegengordijn hangen of het raam dichthouden? Of Lely binnenlaten, of een van de honden leren vliegen te vangen? Dan kan ik ongestoord in mijn moment zijn en mijn creatieve geest zijn werk laten doen.
Ik haal diep adem en richt mijn aandacht kort weer naar buiten. Met een glimlach op mijn gezicht begin ik opnieuw met schrijven. Fascinerend hoe een paar vliegen me zo van de kaart kunnen brengen.
Hoe is dat voor jou? Wat kom jij tegen waarbij je je aandacht weleens verliest?
