Manon Snoeker Uitvaartbegeleiding

03/09/2025

Vlinders

Stuur je mij een teken mam, als je kunt? Die vraag stelde één van de dochters aan haar moeder, vlak voordat die overleed. Haar moeder beloofde dat te doen, als ze dat zou kunnen.

Dat was één van de dingen die het gezin mij vertelde, toen we na het overlijden van hun moeder Nel met elkaar rondom de tafel zaten. Nel was thuis opgebaard, mijn collega’s hadden samen met een dochter en een kleindochter de laatste zorg gegeven. Nu was er wat meer rust en gingen we met elkaar in gesprek over hoe de week en de dag van afscheid eruit mocht zien.

Misschien stuurt ze een vlinder, zei een kleinzoon, oma had iets met vlinders. Hij wees naar een muur waar een aantal tekeningen en schilderijtjes van kleurige vlinders hingen. Zo werd de vlinder de rode draad bij dit afscheid. Vlinders “vlogen” over de kaart die vertelde van haar overlijden en er was een klein kaartje in de vorm van een vlinder waarop mensen een herinnering konden schrijven.

De kleinkinderen schilderden vlinders op de uitvaartkist en met waxstiften tekenden zij vlinders op de kaarsen die aangestoken werden bij de herdenking. De familie verzamelde foto’s en video’s en de filmmaker ging aan de slag. Ik geef hem altijd zoveel mogelijk informatie en dus verwerkte hij ook vlinders in de film. Voor bij de koffie na afloop, bestelden we allerlei zoetigheden, waaronder chocolaatjes in de vorm van vlinders.

Toen de kaarten klaar waren ging ik naar de familie en met elkaar staken we de kaarten in de enveloppen. Een kleine witte vlinder vloog rond en streek neer op een kaart. We keken elkaar aan, niemand zei iets. Het zou wel toeval zijn.

“De vlinder wordt geassocieerd met schoonheid, vreugde en liefde. En met troost.”

Steeds als wij iets bespraken waarin de familie een knoop moest doorhakken, vloog er een witte vlinder rond. En de familie putte daar zeker troost uit; soms was het lastig een keuze te maken en de aanwezigheid van de vlinder voelde voor hen als een bevestiging dat zij het goed deden.

Op de dag van afscheid droeg de familie hun moeder en oma uit huis. Terwijl we luisterden naar de muziek van Robert Long: Vanmorgen vloog ze nog. Twee witte vlinders vlogen rondom de kist.
Na de dienst wandelden we naar de begraafplaats, de loopkoets droeg Nel en alle vele bloemen die er speciaal voor haar waren. Rondom de bloemen vlogen vlinders, misschien niet verrassend, vlinders bij bloemen…

Bij het graf stak het gezin ieder een prachtige vlinder van glas op een metalen pen in de grond, rondom het graf. Deze vlinders zouden Nel voor altijd omringen, in al hun schoonheid.

Na de begrafenis wandelden we terug naar het uitvaartcentrum. Vijf witte vlinders dansten door de lucht, rondom het gezin.

Toeval of niet? Het bood troost, het was een symbool van de liefde. Liefde van en voor Nel.

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 | 24/7 bereikbaar bij overlijden

06/08/2025

Kinderen en afscheid nemen

Nemen wij onze kinderen mee naar de uitvaart? En vraag die families vaak bezighoudt en die ze ook aan mij voorleggen. Persoonlijk, ben ik er een voorstander van om de kinderen bij de uitvaart te betrekken. Dood hoort bij het leven. Vertellen wat er is, open zijn, het verdriet met elkaar delen, hun vragen beantwoorden; in mijn beleving helpt dat kinderen bij de verwerking.

Deze familie neemt afscheid van hun moeder en oma. De uitvaartkist staat midden in de woonkamer en een paar kleinkinderen zitten er op krukjes en stoeltjes omheen. Ze hebben allemaal verfschorten aan en met hun tong uit hun mond maken ze hun mooiste tekening voor oma. Op de kist.

De deur gaat open en een klein meisje komt binnen. Een beertje in haar arm geklemd. Ze gaat op haar tenen bij de kist staan en aait over haar oma’s wang. “Oma slaapt” zegt ze. Haar moeder staat naast haar en zegt “Nee, oma slaapt niet. Als je slaapt word je weer wakker. Oma is dood. Maar in jouw hartje is zij altijd bij je…” Het meisje neemt het voor kennisgeving aan en legt heel voorzichtig het beertje naast haar oma. Daarna komt ze naar de tafel waar de rest van de familie zit en vraagt of ze een koekje mag. Het is zo mooi om te zien hoe ongedwongen leven en dood hier naast elkaar bestaan.

We spreken over het leven van de overledene. Wat voor moeder was zij voor haar dochters, hoe was zij als oma? Al pratend krijg ik een mooi beeld van deze vrouw, van hoe haar leven geweest is en wat zij betekend heeft voor haar dierbaren. Zo geven we de herdenking van haar leven vorm. Woorden, beelden, muziek en symboliek als een vloeiende eerbetoon aan deze vrouw, moeder en oma.

Op de dag van de uitvaart dragen beide schoonzonen en de oudere kleinkinderen met elkaar de kist. Na de woorden van welkom steken de kleinkinderen de kaarsen aan. Daarna staan ze naast elkaar en om beurten vertellen ze iets over hun oma, waar oma van hield of wat zij altijd met hen deed. Allemaal leggen zij dan een roos op de kist. Daarna klinkt “Oma’s aan de top” van K3.

Dan komt de bijdrage van de dochters. Samen staan zij achter het spreekgestoelte en als één van hen moet huilen komt het kleine meisje bij haar moeder staan, om haar te troosten. Aansluitend ontroert de film over het leven. Trotse tranen en een lach wisselen elkaar af.

Als tot slot de belangstellenden langs de baar gaan voor een laatste groet, staan de kleindochters met een mandje rozenblaadjes zodat iedereen een handje op de kist kan strooien. De familie blijft als laatste in de aula. Met elkaar in een kring om moeder en oma heen. Dan klinkt er een klein, hoog stemmetje: “Oma is voor altijd in mijn hartje…”

www.manonsnoeker.nl 24/7 bereikbaar bij overlijden 06 29 58 69 67

10/07/2025

Wade

Zij was altijd fit en energiek, zij was nooit ziek, zij klaagde nooit en beschouwde zichzelf als een gelukkig en gezegend mens.
Dat veranderde niet toen zij plotseling ziek werd. Alvleesklierkanker was de diagnose. In korte tijd veranderde het hele leven van haar en haar gezin; opeens moesten zij met elkaar onder ogen zien dat zij op korte termijn zou sterven.

Haar glas bleef halfvol want zó was deze vrouw.
Zij wilde graag thuis sterven en thuis blijven tot de dag van afscheid. Zij had al een aanzet gegeven tot haar afscheid, alles om het haar gezin makkelijker te maken als het moment daar was.
Helaas verliep niet alles volgens plan en overleed zij in het ziekenhuis. Een diep bedroefde dochter belde mij op. Haar moeder was overleden en hoe moest het nu verder… haar moeder had zo graag thuis willen zijn.

Ik condoleerde haar, stelde wat vragen en vertelde haar dat mijn collega’s die de verzorging doen, haar moeder nog dezelfde dag thuis zouden brengen. Ik hoorde de opluchting in de stem van de dochter.

Mevrouw wilde opgebaard worden op een opbaarplank met een mooie eenvoudige wade van ongebleekt katoen. De stof nodigt uit tot aanraken, de uitstraling is warm en toegankelijk.

Mijn collega’s brachten mevrouw thuis en samen met de dochters gaven zij mevrouw de laatste zorg. De dochters dekten hun moeder een klein stukje toe met de wade en plukten bloemen uit de tuin; de bloementuin was de trots van deze dame. Kleurrijke bloemen werden tussen de wade gestoken. Een airco als aanvulling op de koeling, zorgde dat de kamer goed gekoeld bleef.

In de dagen tot de uitvaart zetten we stappen om een prachtig en warm afscheid te organiseren. We luisterden muziek, het gezin zocht beelden uit en de herinneringen die verteld werden zorgden naast tranen voor een glimlach én een schaterlach.

Dagelijks vouwden we met elkaar de wade een stukje verder dicht; liefdevol dekte het gezin hun vrouw en moeder toe. Iedere dag werden verse bloemen in de wade gestoken, naast de eerdere bloemen die verwelkten of indroogden. Leven en dood bestaan naast elkaar…

Het waden door een poel van rouw en verdriet is zwaar, het is een weg die je moet gaan en die ieder op zijn of haar eigen manier aflegt.

Zo sloten zij met liefde, stap voor stap en dag na dag.
Op de dag van afscheid plukten zij bossen vol vergeet-me-nietjes en staken die tussen de wade. Zij dekten het laatste stukje toe, lieten los en vergeten nooit.

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67
24/7 bereikbaar bij overlijden

11/06/2025

Rituelen

Een vader is overleden. Een vader en opa van 93 jaar.
Ik kom binnen in zijn huis waar ik in gesprek mag gaan met zijn dochter. Haar man is ook aanwezig. Hij gaat door met het regelen van de vele zaken die een overlijden nu eenmaal met zich meebrengt. Hij brengt zijn vrouw en mij een kopje koffie en dan begint zij te vertellen.

Zij vertelt over haar ouders, haar moeder is twee jaar geleden overleden, over haar jeugd en over haar vader die zij nu al zo verschrikkelijk mist. Haar moeder was Joods en dus is zij ook Joods. Dat heeft een enorme impact gehad op hun beider leven. De Joodse achtergrond van moeder drukte heel zwaar op het gezin. Gedurende ons gesprek rijst bij mij de vraag “Is de oorlog ooit voorbij?”

Ik heb met deze vrouw te doen. Wij praten heel lang over alles wat haar zo hoog zit, pas daarna komen wij toe aan de uitvaart van haar vader.

De uitvaart van haar moeder, nog maar zo kort geleden, zat vol rituelen. Het was een prachtige uitvaart. De dame die toen als ceremoniespreker de familie bijstond is nu niet beschikbaar. Het gedicht dat toen gebruikt is wil zij ook niet ter beschikking stellen, het hoorde bij moeder, zo vindt zij. Ik voel een enorme uitdaging hier.

Ik stel deze lieve dochter gerust, ook al was haar vader niet Joods, waarom zouden wij geen kaarsen branden? Waarom geen prachtig gedicht kiezen? Ik vertel haar, dat wij voor haar vader een uniek en waardig afscheid gaan verzorgen. We laten los wat was en kijken naar wat nu is, wat past bij vader? We spreken af dat ik ook het levensverhaal zal vertellen en zij ontspant zichtbaar.

Onder het genot van nog maar een kop koffie stel ik haar vragen en zij vertelt. Met mijn vragen probeer ik haar op het spoor van fijne herinneringen te zetten. Om zo los te komen van de druk die zij voelt, het plichtsbesef en zelfs schuld.

Deze lieve dochter heeft zoveel van haar ouders gehouden en zo goed voor hen gezorgd. Eerst voor moeder, later voor vader. Uit alles wat zij vertelt maak ik op dat de band warm was en dat haar vader haar waardeerde om wie zij was, om wat zij deed. Hij hield van zijn dochter. Vanwaar toch die onzekerheid bij haar?

Thuis werk ik aan de toespraak. Ik doe een paar suggesties voor een gedicht en met elkaar maken wij een keuze. De familie kiest muziek en in een paar dagen tijd groeit hier iets moois.

En dan is daar de dag van de uitvaart. Van tevoren wens ik de familie sterkte en zij vragen mij of ik, wanneer één van hen ooit zal overlijden, ook naar hun kant van Nederland wil afreizen om de uitvaart te regelen. Het vertrouwen dat uit deze vraag spreekt stemt mij dankbaar.

Het afscheid is mooi. De muziek, het gedicht, het aansteken van de kaarsen. In de toespraak vraag ik haar of het een troost mag zijn, als je zo intens voor je ouders gezorgd en van je ouders gehouden hebt. De blik die ik krijg is onbetaalbaar. Het afscheid warm, persoonlijk en uniek.

24/7 bereikbaar bij overlijden
www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67

15/05/2025

Zij ging met een hart vol liefde…

Zij hield van het leven en het leven viel haar zwaar. Er brak een moment aan dat zij dat aan zichzelf toe durfde te geven en ging onderzoeken hoe nu verder. Met steun van haar vriendin, bewandelde zij dat pad. Toen zich eenmaal uitgekristalliseerd had wat de toekomst zou brengen, wachtte haar de zware taak om de lieve mensen in haar leven mee te nemen in haar voornemen.

Daarmee brak een zware reis aan, op weg naar afscheid. Een weg die met liefde en de grootst mogelijke zorgvuldigheid werd afgelegd. Samen met haar partner maakte zij een film, een document om haar familie deelgenoot te kunnen laten zijn van haar gedachten, haar ideeën, de stappen die zij zette en de voorbereidingen die zij trof. Zó liefdevol.

Eén van de stappen was het voorbereiden van haar afscheid. Op een avond schoof ik bij haar aan tafel en bespraken wij haar wensen. Ik beantwoordde haar vragen, vertelde over mogelijkheden en benoemde varianten op de dingen die zij zelf al had bedacht, zodat zij goede afwegingen kon maken wat bij haar paste en wat het beste zou zijn voor haar lieve nabestaanden.

Nog weer een tijdje later gingen wij met elkaar kijken in crematorium Zevenberg. Ik liet haar en haar partner alle ruimtes zien en gaf uitleg bij de verschillende mogelijkheden. Samen zaten wij op rij 1 in de aula, zo kon zij de ruimte leren kennen. Ik vroeg me af wat er door haar heen ging en vond het moeilijk; het idee dat er een dag zou aanbreken dat zij daar lag en ik haar uitvaart zou begeleiden. Los daarvan respecteerde ik natuurlijk haar wensen en keuzes. Zij was blij voor mij dat ik niet kon voelen wat zij doormaakte. Zij was een hele warme en moedige vrouw.

Na weer een paar maanden gingen we in gesprek met haar familie erbij. Er werden punten op de i’s gezet, beslissingen genomen, knopen doorgehakt. Stukje bij beetje kwam het afscheid dichterbij. We maakten een kaart en met de grootst mogelijke zorgvuldigheid probeerde ik haar voor te bereiden op het aanschouwen daarvan… dat je het dan zwart op wit ziet, dat is heftig. Maar zij was sterk.

Het moment brak aan dat haar familie met mij in gesprek wilde; de dag kwam dichterbij en zij wilden de laatste dingen met mij bespreken. Ik voelde diepe bewondering voor haar familie die zó liefdevol ruimte maakte om de wens van hun dochter en zus te respecteren.

Ik wist wat mij te doen stond en toen de dag aanbrak was ik in gedachten bij hen.

Het afscheid was groots, was fleurig en kleurig, straalde uit wie zij was, en was een en al liefde. Dierbare woorden, grappige anekdotes, een stuk uit de film die haar partner met haar had gemaakt, persoonlijke muziek en gepersonaliseerde kaarsen, alles vloeide samen tot een liefdevol geheel. Een mooier afscheid had zij niet kunnen krijgen.

In liefde liet haar familie haar los, zij ging met een hart vol liefde…

www.manonsnoeker.nl 24/7 bereikbaar in geval van overlijden
06 29 58 69 67

23/03/2025

Leef!

Een liedje op de radio brengt mij zo maar jaren terug in de tijd. Bij de uitvaart van Michiel. Hij had kind noch kraai, wel een grote vriendengroep. Toen hij ziek werd en de boodschap kreeg dat hij niet lang meer te leven had, ging hij in gesprek met de notaris. Die adviseerde hem om ook met mij in gesprek te gaan.

Op een zonnige winterdag maakten wij kennis. Hij vertelde, ik luisterde. Ik leerde hem kennen, stelde vragen, hij dacht na en maakte keuzes. En zo, stukje bij beetje, gaven wij zijn afscheid vorm.

Met zijn vrienden ging hij regelmatig naar het kleine filmhuis in zijn woonplaats en dat zou de locatie van zijn afscheid worden. We bedachten hoe de kaart eruit zou komen te zien en toen die klaar was, was dat fijn en ook confronterend; daar stond het dan, zwart op wit…

Hij maakte de adressenlijst, dacht na over muziek en over wat hij wilde uitdragen op de dag van zijn afscheid. We gingen in gesprek met de filmmaker en kwamen tot de conclusie dat ze samen op pad zouden gaan.

Dus ging hij terug naar zijn geboortegrond, vertelde over zijn leven, over wat hem bewoog en wat hij belangrijk vond in het leven. Met de filmmaker ging hij langs op zijn werk, bij de voetbalclub, in de kroeg en in het filmhuis. Michiel richtte zich in die film tot zijn vrienden, vertelde hoe belangrijk hun vriendschap voor hem was geweest en bedankte hen daarvoor. Hij maakte ons deelgenoot van zijn gedachten en gevoelens nu hij ziek was en zijn naderende einde onder ogen moest zien en hoopte met die boodschap een cadeau na te laten. En dat lukte!

Hij ondernam wat hij nog graag wilde doen en deelde kostbare tijd met de mensen die belangrijk voor hem waren. Hun vriendschap voelde als een warme familieband.

Door de maanden heen hadden wij regelmatig contact, samen gingen we naar het filmhuis om alles daar door te spreken en toen de film klaar was, bekeken we die samen. Het was ontroerend mooi en hartverscheurend verdrietig.

In het vroege voorjaar overleed Michiel. Ik liet de kaarten drukken en verstuurde de uitnodiging. Ik bestelde bitterballen, bier en twee vazen met bloemen die uiteindelijk naar de hospice zouden gaan.
Op de dag van afscheid zat het filmhuis vol met zijn vrienden, niemand wist wat hij moest verwachten.

Daar stond Michiel in de stoere uitvaartkist van steigerhout, twee grote vazen met stoere bloesemtakken. Het licht werd gedempt, de film gestart en daar was hij; vol in beeld. Hij heette iedereen welkom en daarmee begon de film van zijn leven. Woorden, beelden en muziek kleurden het leven van Michiel. Er vloeiden tranen maar er werd vooral heel veel gelachen. Om de vriend die hij was, om de herinneringen samen gemaakt. En er was ontroering en stilte toen zijn boodschap duidelijk werd.

Lieve vrienden, leef!! Het leven is zo mooi, maak er wat van met elkaar, drink een biertje en denk aan mij, maar leef!

22/01/2025

Waar je met je hoofd niet bij kunt, verdwijnt nooit uit je hart…

Die zin stond op de rouwkaart die vertelde van zijn overlijden. Hans, hij was een graag geziene man, hij was rustig en nuchter, had een duidelijke mening en die stak hij niet onder stoelen of banken. Hij kon afwachtend zijn, was voor sommigen moeilijk te peilen, zijn humor was echte Hans-humor. De postbode die de post én een glimlach bracht. De man met het vv De Weide hart.

Echtgenoot, vader, opa, broer, zoon, vriend, collega… Hansie. Totaal onverwacht overleed hij.

Hij had het wat benauwd en toen dat niet beter werd, ging hij met de ambulance naar het ziekenhuis. In afwachting van de uitslag van de onderzoeken sprak hij de wens uit dat hij oudejaarsavond toch wel thuis zou zijn… oudejaarsdag was zíjn dag, vuurwerk afsteken; hij keek er altijd enorm naar uit.

Toen kreeg hij het weer benauwd, reanimatie werd gestart, er werd gevochten voor zijn leven maar het mocht niet baten.
Er werd een onderzoek gestart naar de oorzaak van zijn overlijden maar dat had tot gevolg dat hij pas na een paar dagen naar huis zou komen.

Verdriet, ongeloof en totale verbijstering namen bezit van de mensen die zo verschrikkelijk veel van hem hielden. En dan sta je voor de haast onmogelijke opgave om het allermooiste afscheid te gaan organiseren dat je maar kunt bedenken.

Zo kwam ik in hun leven. In zo’n situatie mag je heel dichtbij komen, leer je elkaar snel kennen en probeer ik aan te voelen wat voor de familie belangrijk is. Hoe gaan we afscheid nemen?
Zo gingen we met elkaar op weg om stap voor stap een prachtig afscheid neer te zetten van een onvergetelijke man. Er kwam een online gedenkplek en al snel stroomden de berichten binnen, het gezin vond het prachtig om te lezen wat hun man en vader voor al die mensen heeft betekend. Familie, vrienden en buren waren tot steun, dachten en hielpen mee, brachten eten en troost.

Bij vv De Weide waren we meer dan welkom om de condoleanceavond te houden en geen moeite was teveel om dit te organiseren. In Zevenberg zouden we terugblikken op het leven van Hans met woorden, muziek en beelden. Het gezin verzamelde beeld materiaal en de filmmaker ging aan de slag. Alles voor een onvergetelijk afscheid.

Op Oudejaarsdag kwam Hans thuis. Zijn dag. Overal werd al vuurwerk afgeschoten en het gezin vroeg de buren om vooral flink door te gaan met knallen. Toen hij het huis binnen kwam was de top2000 net aanbeland bij Rammstein. Toeval bestaat niet.

Op de condoleanceavond kwamen honderden mensen afscheid nemen. Zij stond ruim een uur in de kou te wachten, de belangstelling was enorm.

Twee dagen later was de afscheidsdienst. ’s Avonds kwamen familie en vrienden bijeen om vuurwerk af te steken. Weer zo’n moment om te bewaren in je hart.

Want waar je met je hoofd niet bij kunt, verdwijnt nooit uit je hart…

24/7 bereikbaar bij overlijden www.manonsnoeker.nl
06 29 58 69 67

31/12/2024

25/12/2024

🕯️

'ik proef de liefde om me heen...'

Nummer 6 in mijn Countdown to Christmas. In Portugal (waar ik 15 jaar woonde) was 'Noite de Natal' altijd de belangrijkste avond van Kerst. Ook nu is het hele spul vanmiddag naar de Achterhoek gekomen en zitten we vanavond als vanouds met elkaar aan tafel, inmiddels met twee kinderstoelen erbij. Ontzettend dankbaar dat we dit überhaupt met z'n allen kunnen vieren in deze rare wereld, waar niets meer vanzelfsprekend is. Ik hoop dat ook bij jullie alles deze dagen naar liefde smaakt. En naar meer...

03/12/2024

Rust

In de zomer kreeg zij de boodschap dat zij ernstig ziek was. Na het eerste verdriet keek zij, samen met haar gezin vooruit. De uitvaart moest geregeld worden; rust in haar hoofd en haar gezin ontzorgen, dat waren twee belangrijke punten voor haar.

Dat ontzorgen reikte verder dan de uitvaart. Zij wilde begraven worden maar met het onderhoud van een graf wilde zij haar nabestaanden niet belasten, misschien was cremeren een betere optie?

Zo kwam ik in hun leven. Haar zoon belde mij met de vraag of ik met zijn moeder en vader in gesprek wilde gaan over zijn moeders toekomstige uitvaart. Dus zaten wij korte tijd later met elkaar aan de koffie en vertelde zij haar verhaal. Wat belangrijk voor haar was en wat zij zoal had gedaan in haar leven en natuurlijk kwamen wij aan bij dat moment van ziek worden en het einde van haar leven dat zij onder ogen zag.

In het gesprek vertelde zij over hoe zij en haar man altijd gingen fietsen, een tentje mee en dan zochten ze een mooi plekje in de natuur om te overnachten. Ik vertelde haar over een natuurbegraafplaats, hoe je daar een mooi plekje in de natuur kunt uitkiezen en reserveren. Dat er geen steen is op het graf die schoongemaakt moet worden en dat er geen moeilijke beslissingen volgen in de toekomst, over het wel of niet verlengen van grafrechten. De grafrust is eeuwigdurend en de natuur zorgt er voor de graven. Het sprak haar en haar man aan, de natuur én de eeuwigdurende grafrust. Zij wilden er graag meer van weten.
We spraken af om naar Mepperdennen te gaan, de natuurbegraafplaats in Meppen.

Twee weken later wandelden wij met één van de medewerkers van Mepperdennen door het bos. De takken van de bomen wuifden in de zomerbries, de vogeltjes zongen het hoogste lied. Opeens hield mevrouw halt en wees naar een beschut plekje onder de bomen; daar zouden mijn man en ik onze tent opzetten, dát wordt mijn plek als die nog beschikbaar is. Gelukkig was dat het geval. Aan de hand van GPS coördinaten werd de plek vastgelegd. Voor haar en ook, in de toekomst, voor haar man.

Zij had nog nooit van de natuurbegraafplaats gehoord maar inmiddels is zij haast een ambassadeur. Zij gaat er wandelen nu zij dat nog kan, met haar man en met vriendinnen, en bezoekt de plek waar haar lichaam in de toekomst aan de aarde toevertrouwd zal worden. Zij vindt er rust en het geeft haar rust dat alles geregeld is.

www.manonsnoeker.nl
24/7 bereikbaar bij overlijden 06 29 58 69 67

31/10/2024

Wereldlichtjesdag

Kinderen krijgen, voor sommigen zo vanzelfsprekend maar dat is niet voor iedereen zo. Ouders die een stilgeboren kindje krijgen, zijn ouders! Van een overleden kindje maar wel ouders!
“Als een jong kind sterft, staat het verdriet van ouders automatisch centraal. Als je volwassen kind sterft heb je dat alleenrecht niet. “ Woorden van Manu Keirse en zo waar.

Rouw en verdriet om kinderen is er in zoveel facetten. Op wereldlichtjesdag ontsteken wij lichtjes voor de kinderen die zo intens gemist worden.

Ieder jaar op de tweede zondag in december is het wereldlichtjesdag. Dit jaar is dat zondag 8 december. Sinds 1997 komen op deze dag jaarlijks wereldwijd ouders, broers, zussen, opa’s, oma’s en verzorgenden elkaar om overleden kinderen te herdenken. Om 19.00 uur worden over de hele wereld lichtjes aangestoken en namen genoemd van die kinderen die zo gemist worden. Daarmee ontstaat een cirkel van licht. Met elkaar staan we stil bij alle kinderen, die op welke leeftijd en om welke reden dan ook, zijn overleden.

Ook dit jaar bieden Anita en Manon van Manon Snoeker Uitvaartbegeleiding de gelegenheid om samen te herdenken en lichtjes te ontsteken. Samen met een groep betrokken mensen zijn wij deze avond aan het voorbereiden.

De koffielounge van uitvaartcentrum Zevenberg, Fluitenbergseweg 30a in Fluitenberg, zal haar deuren gastvrij voor ons openen. Iedereen die een overleden kind wil herdenken is van harte welkom.

Ontvangst om 18.30 uur
Aanvang om 18.45 uur
We ontsteken lichtjes, we kunnen de namen noemen, we delen gedachten en woorden van troost, er is ruimte voor het drinken van koffie of thee en voor een gesprek.

Je bent van harte uitgenodigd om een kaarsje aan te steken. Als je wilt komen om een kaarsje aan te steken, is het fijn als je je van tevoren aanmeldt door een mail te sturen aan info@manonsnoeker.nl met daarin je naam, het aantal personen waarmee je komt en de naam van het kind dat je mist. Zo kunnen we zorgen dat er voldoende kaarsjes zijn. Aanmelden is ook mogelijk op de avond zelf bij binnenkomst.
Wij vragen je om een foto van je overleden kind mee te nemen, de foto’s krijgen een centrale plaats tijdens de herdenking.

Samen zetten we in deze donkere maand onze overleden kinderen weer vol in het licht

23/10/2024

Kop d’r veur!

Kop d’r veur, hij zei het altijd. Tegen zijn zoons, tegen de mannen in het voetbalelftal en hij leefde dat gezegde na toen hij ziek werd. Klachten deden Gerton naar de huisarts gaan en aanvankelijk leek er geen reden tot ongerustheid. Maar de klachten bleven en daarvoor was een oorzaak. Het was foute boel.

De behandelingen die hij onderging, brachten niet het resultaat dat gehoopt werd. Er zou nog een behandeling in Duitsland zijn maar die werd niet vergoed door de zorgverzekeraar. Dat gaf een gevoel van machteloosheid. Het idee voor een crowdfunding ontstond en het was overweldigend om te ervaren hoeveel mensen meeleefden. Van veel kanten kwamen de giften binnen.

Al vanaf jonge leeftijd was sv Pesse zijn club. Hij begon er met voetballen, samen met zijn broer en het bleef altijd zijn club. Toen hij twee zonen kreeg gingen ook zij voetballen. Hij was, samen met zijn vrouw, de trouwe supporter langs de lijn. Later werd hij leider van het elftal. Regelmatig klonk zijn kreet over het veld: Kop d’r veur.

En toen was er dus geld nodig. Er werd een benefietwedstrijd georganiseerd; sv Pesse tegen HZVV. Er kwam een veiling en dat, met de donaties die door zoveel mensen werden gedaan, maakte voor hem mogelijk dat hij naar Duitsland ging.

De behandelingen waren zwaar, vergden het uiterste van hem, maar: kop d’r veur, hij onderging het allemaal, in de hoop op meer tijd met de mensen van wie hij zóveel hield. Uiteindelijk kón het niet meer, het was op en dat zag hij manmoedig onder ogen. Gerton was en bleef een winnaar.

Als je veel hebt, kun je veel verliezen en wat een enorm verdriet was het om afscheid van hem te moeten nemen. Het gezin wilde beslist alle betrokken mensen de kans geven om een laatste groet te brengen en hen een hart onder de riem te kunnen steken.

Zo kwam het dat we de condoleanceavond bij sv Pesse hielden. Vrijwilligers werden opgetrommeld, de kantine omgebouwd, koffie gezet, parkeerwachten geregeld… het was hartverwarmend en ontroerend tegelijk. De betrokkenheid en het respect waarmee iedereen dit mogelijk maakte… het was om stil van te worden.

Honderden mensen kwamen Gerton een laatste groet brengen. Zijn fiets stond naast zijn uitvaartkist en op zijn kist was zíjn slogan geschilderd: kop d’r veur, zíjn bemoediging voor alle mensen die er voor hem waren.

Een aantal dagen daarna kleurden woorden, beelden en muziek zijn leven, op de dag van afscheid. Er werd gehuild, er werd gelachen en herinnerd. En die herinneringen en al de liefde zijn een prachtige nalatenschap, net als zijn bemoediging aan ons allemaal:
Kop d’r veur!