14/08/2025
🌀 WETEN VOOR HET WETEN. Ik heb de stap genomen en ben gaan lezen. Hier, tijdens de dagen in de yurt, heb ik daar rust voor. Ik zal steeds wat dieper in ruimte geven aan. Ik lees en laat de woorden mij raken. Ze raken herkenning, een kleurrijk palet van emoties, erkenning en geven mij een zetje in de richting van bewust zijn met alles wat er stroomt in mij. Alles mag tevoorschijn komen. Niet makkelijk, dat toelaten. Maar wat begon met een eindscriptie op het HBO in 1994 valt op zijn plek in 2025. Daar hoef je niet in te "geloven" als dat lastig voor je is. Ik weet. Dat weten hoeft niet te overtuigen, maar ik wist het voordat ik het wist.
Maar nog niet alle puzzelstukjes zijn in elkaar gevallen. Er zitten nog zoveel sluiers voor het inzicht, de bewustwording, de acceptatie, het loslaten, het zijn, het thuis zijn. En dus lees ik.
Niet over wat de wetenschap over autisme schreef, maar wat moeders schreven.
Over welke spiegel een kind met autisme voor hen was en het persoonlijke proces. Over liefde, onmacht, voorgevoel, onbegrip, strijd, boosheid, onmacht, bewondering, liefde, loslaten, confrontatie, relaties, onmacht, overtuigingen, verdriet, schuldgevoel, liefde, trots, egoïsme, vergeving, jezelf kwijtraken, moederschap, afscheid, rouw, onmacht, loslaten, verantwoordelijkheidsgevoel, vluchten, bewustwording, berusting.
Eerst het boek van Aaltje van Zweden over hoe haar zoon Ben haar confronteerde met haar jeugdtrauma en hoe zij dat stuk mocht verwerken, terwijl ze eigenlijk bij de therapeut kwam voor Ben.
En nu dit boek. Terug naar Huis. Over een moeder van een hoog functionerende dochter met autisme. Ik weet het voor ik het weet. Dit boek moet door mij gelezen worden. Iedere keer als ik een paar bladzijden lees, stromen de onderdrukte emoties. Letterlijk 😉. Dit boek gaat ook over mij. Stap voor stap. Bladzijde voor bladzijde. Rustig aan naar Huis. Het leggen van de puzzel.