
30/09/2025
Uit' Dagboek van een Yogajuf'
Wat je eens gelooft, blijft niet altijd waar.
Mijn leven als 'geen-vlees-eter'.
De ongeveer afgelopen 7 jaar heb ik geen vlees gegeten. Daarvoor ook al eens een periode van ongeveer 9 jaar.
Het kostte me geen enkele moeite en er was geen enkele cèl in het lichaam wat ook maar dacht aan vlees. Er stond veel en graag vis, eieren en kaas op het menu. Dronk eiwitshakes, nam regelmatig vitB12 sp***en en allerlei andere dingen waarmee ik voldoende in balans bleef.
Daarbij geloof ik niet eens dat elk lichaam zomaar geschikt is voor vegetariër, veganist, flexitariër, intermitted fasting, carnivoor dieet etc. Ik deed het ook niet uit een hype of uitsluitend vanwege dierenleed.
Wel vernoemde ik altijd, wanneer ik merk dat het lichaam weer vlees wil, dan zal ik dat meteen weer doen.
Low and behold.
Zo'n 2 jaar geleden keek de kipfilet mij ineens weer aan vanuit de koeling in de supermarkt. Barst.
Ik herkende dit gevoel, het lichaam wil vlees. Mijn ego vond er iets van. Ik negeerde en smoeste het weg onder de noemer 'hormonen'.. en ik liep door.. en ik liep nog heel vaak door..zeker een jaar.
En het lichaam bleef roepen.
Ondertussen at ik misschien 1 à 2x per maand een beetje vlees. De darmen waren wat onwennig en na elke keer ging toch weer (vooral mentaal) de handrem erop. Ik durfde er gewoon ook niet van te genieten. Terwijl ik ervan overtuigd was, dat ik dat 1,2,3 wel weer zou kunnen. Ik kon het niet rijmen.
Afgelopen mei en juli was er ineens verandering, beide keren in Engeland.
Vanaf juli eet ik weer vlees zonder er teveel bij na te denken. Sterker nog, het lijkt soms wel alsof er een inhaalslag in gang is gezet.
Niet alleen fysiek maar ook mentaal, voelt het momenteel anders. Fitter op alle levels in het algemeen.
Is het de overgang? Was het de emotie die sterker wilde zijn dan mijn lichaam/natuur? Is het toch echt door het vlees?
Geen idee. Echt niet. Echt. Niet.
Tuurlijk, ik kan alles laten meten en onderzoeken, maar zonder meten, blijven en leren vertrouwen op het lichaam vind ik ook belangrijk.
Ik probeer hier ook niemand iets mee aan of om te praten. Het is gewoon een stukje over wat mij bezighoudt en dat ik me nog steeds over mezelf kan verwonderen. Dat is alles.
Want ja, wie weet veranderd het weer..na de overgang. 😄
Liefs, de juf ❤️