Corine Hotting - Driesnoer

08/08/2025

VAKANTIE VIEREN

We zijn alweer een paar weken terug uit Frankrijk, omgeving Narbonne Carcassonne... Het was heerlijk weer, genoeg foto's gemaakt, en lastig om te selecteren:) Vooral goed was het om als gezin samen te zijn, want het is behoorlijk dynamisch hier. Samen ontspannen, eten, leuke dingen doen, het was een oase in een intensieve tijd.

Op de achtergrond was er de dreiging van bosbranden, en nu we thuis zijn zien we nog grotere impact daar in het nieuws. Wat een zegen dat we dat niet hebben meegemaakt: evacuaties, etc. We hebben wel veel gezien, maar werden er niet door in problemen gebracht.

En nu zijn we thuis... het gezin vraagt zijn aandacht, ik leef bij de dag. Zien hoe het reilt en zeilt, meedeinen, niet teveel druk op mezelf leggen. Innerlijk ben ik ook nog wat afgeschermd. In de luwte bezig met van alles, om weer koers te gaan zetten zodra de vakantie weer voorbij is. Met in de onderstroom de kern waar het om draait. Liefde, aandachtig aanwezig zijn, barmhartigheid. Dat samen, dat op mijn kleine plekje. Luisterend naar de innerlijke stem van de Geest.

07/02/2025

VAN DE WINTER NAAR DE LENTE

Geniet van de dagen,
verlies je in de tijd,
je wordt steeds gedragen
tot in alle eeuwigheid.
Dwars door de winter
naar de lente
en naar de zomer -.. wij blijven zingen.
(uit Leef met volle teugen: Elbert Smelt en Kinga Ban)

Na een lange winterstilte - wat niet betekent dat het thuis stil is 😜, juist niet - maak ik een nieuw begin om jullie mee te nemen in mijn werk. Dingen rijpen in de winter, en dat geldt ook voor mijn leven van de afgelopen maanden. De pijn die je in de ogen kijkt, de aandacht voor de ander (in gezin, familie, werk), de zoektocht naar wat ik nou eigenlijk zeggen wil. Zoveel gedachten, zoveel gevoeld, en nu een route zoeken hoe ik verder ga.

De kern kreeg ik helder door een concert All you weary van The Bowery, waar de gebrokenheid in menselijke relaties uitgelicht wordt, maar ook de hoop van Gods aanwezigheid en het omzien naar elkaar. Wat zo moeilijk zichtbaar wordt in wat ik schrijf, maar wel in mijn werk, is het zien en horen van de mensen, de verhalen die ze vertellen. En zeker geef je daarin kennis etc mee, maar vooral die erkenning is belangrijk. Wat je nodig hebt als je in relatieproblemen zit, of als je vastloopt in je leven, is niet dat iemand vertelt hoe je het moet doen. Maar iemand die er is, luistert en naast je loopt door de donkere tijd. In dat opzicht pleit ik voor meer medemenselijkheid in het gewone leven.

Dit is ook mijn grondhouding in mijn werk. Ik herken zoveel pijn, zoveel gebrokenheid uit mijn eigen leven en daarmee zit ik naast jou. En ik weet hoe het verder gaat, want door die duisternis ben ik ook gegaan en uitgekomen. Natuurlijk neem ik daarin ook mijn jarenlange ervaring als hulpverlener mee (bijna 20 jaar berekende ik net). Het is beide, de ervaring en de kennis, de bewogenheid en de koers vinden, wat ik graag met jullie wil delen!

21/12/2024

31/10/2024

NAAR HET LICHT TOE

Pas las ik iets prachtigs over iets diep verborgens, de conceptie in de donkerte van de moederschoot. Bij het samensmelten van een zaadcel en eicel ontstaat een lichtuitbarsting. Het ontroerde me, want het zegt mij zoiets moois over God Die leven schept en het levenslicht geeft. Vanaf het prilste begin is het kostbaar leven.

Maar hoeveel dood ontmoeten we ook al vanaf het allereerste begin. Laten we daar eerlijk over zijn. De angst, de schaamte, de schuld, we moeten het in de ogen kijken. En de dood, het afgesneden leven, het plotselinge verlies, het is rauw. Het heeft in zoveel levens al zoveel verdriet gegeven. Met het uitbundig vieren van het leven mogen we ook bewust woorden geven aan wat we ervaren bij de dood.
Halloween geeft er op een of andere manier uiting aan. Niet p***e mijn manier, maar ergens wint dit terrein en stelt het ons een vraag. Durven we het over de dood te hebben als we midden in het leven staan?

Toch is dat niet waar het voor mij eindigt. Door de dood heen zie ik de roep van de Levende! Jezus leeft en zo zal ik ook leven. De dood heeft niet het laatste woord. Zijn Woord geeft leven. Er komt een tijd dat de dood er niet meer is. Je kunt het je niet voorstellen, maar wat een opluchting zal dat zijn. Altijd leven, geen angst en tranen meer. Maar voor altijd geboren in Gods licht!

Vier zo deze dag, dat je het leven kreeg van God en wandel in Zijn licht! Amen.

18/09/2024

ONZICHTBAAR VERBONDEN - ode aan mijn oma

Het is zo vaak een thema in mijn gesprekken met cliënten, wat de link is naar het verleden. Er zitten bij mij geen een of twee (of meer) mensen, maar daarachter is een hele onzichtbare familie in de kamer. En ook in hoe ik nu het leven ervaar gaat het over mijn geschiedenis, in wat ik voel en met een paar gebeurtenissen in ‘teruggeworpen’ ben. Als je hierbij intense emoties ervaart, zit je midden in ‘trauma’. Het is wel een beetje een modewoord, want het wordt te pas en te onpas gebruikt. Terwijl, niemand in het leven blijft ongeschonden, elk mens heeft grotere en kleinere wonden. Maar, dat hoeft je er niet van te weerhouden om te leven. Je kunt prima functioneren, maar op bepaalde momenten ‘voelen’ dat er iets belangrijks wordt geraakt. Of een tijdje ook bezig moeten zijn met wonden die meer verzorging nodig hebben. Dat is helemaal oké, want een lichaam en geest die geschonden zijn, hebben rust en aandacht nodig.

Dus, zeg ik ook tegen mezelf, nu in het verlies van mijn oma, wat ik voel als iets groots: mijn backup kwijt zijn. In mijn kleine-meisjes-leven was oma mijn toevluchtsoord. Zo vaak rende ik uit school naar hun huis, zat aan tafel te kletsen, de poes te aaien. En we zeiden niet zoveel groots of wijs, maar ze was er gewoon. En ze leerde me haken en breien. Ze verzorgde de planten en die liefde heb ik ook ‘georven’. Net zoals de Zjeeuwse taele en de woorden die ik er niet van ken, maar zij natuurlijk wel. Ik zie ook de beelden nog voor me dat we aan tafel zaten en boontjes aan het doppen waren, of snijbonen snijden, of aardbeien plukken op ‘den troost’. Maar ook onuitgesproken was ze samen met opa aanwezig in de hele dynamiek van mijn herkomstgezin, ze waren een stut en steun. Het is zo mooi dat we dat nog konden uitspreken zo in de laatste tijd van haar leven. Wat ik ook wel vaker heb gedaan, maar nu het meest uitgesproken met elkaar. Dus het afscheid is goed, maar haar plek is weg. Niet in mijn ervaringen, want daar heeft zij een lieve plek. Ik draag haar naam en lijk ook op haar. En dat is een erfenis om mezelf beter te begrijpen. Ik mag haar missen en ik mag haar eren.

11/06/2024

GELUK IS...

dankbaar zijn voor wat er is!
De verhalen van mensen raken me,
ook als ik de nood voel van wat er niet is, van wat niet goed gaat.
Van eenzaamheid, van onbegrepen zijn, van zwoegen door de dagen heen.
Het is mij niet vreemd.
Ik kan er ook in verzanden, en het zwaarder maken dan nodig.

Een mooie term hoorde ik: paradijssyndroom.
We verlangen naar het perfecte leven,
maar dat bestaat niet.
We moeten leren leven met de slang.
Met gebrokenheid, met imperfectie, met kwetsbaarheid.
Mooi naast rauw, heel naast scheuren, fris naast dor en droog.
Met de hoop van het eeuwige paradijs voor ogen
dankzij Jezus, Een Naam Die onze hoop is.

Maar daarom zeg ik vaak (ook tegen mezelf)
denk aan wat je dankbaar maakt, elke dag!
En dat is zo ontzettend veel!
Je leeft, je ademt.
En je kunt zingen, een lofzang die opstijgt!
Dat tilt je boven alles uit, letterlijk!
Dus, voel je je leeg, verdrietig, ongezien,
zing een psalm, een lied en ervaar
dat God je ziet en vernieuwt!

23/05/2024

LEREN DANSEN OP HET LEVEN

Aan deze foto zie je het niet, maar de brandingshoot die ik had, is begin dit jaar gemaakt in een intense tijd. Ik moest weg van huis, terwijl ik eigenlijk niet weg kon. Mijn man was overspannen en zag het helemaal niet zitten. En de zorg voor de jongens en de pup was hem op dat moment teveel. Ik kon de shoot niet verzetten, dat zou teveel kosten. En gelukkig kon onze oudste dochter thuis meehelpen, 💖dankje lieve schat 💖. Het was de moeilijkste keuze in die tijd, maar ik ben gegaan. Andere keuzes kon ik wel maken naar het gezin toe. Ik ben minimaal gaan werken, anderhalve dag. Het was leven op de rand van wat je aankan, met angst en zorg in het hart. Maar gelukkig zijn we weer opwaarts aan het gaan.

Het is weer relaxed en het leven gaat zijn 'normale' gang. Dat betekent dat ik voor de praktijk weer terug ga naar mijn normale uren. Er komt weer ruimte van binnen en ik heb nog wat in te halen, maar ik heb nieuwe kracht van God gekregen. Hij was er bij al die tijd. Ook toen het pijn deed, en oude pijn herleven deed. En toch, Hij verzachtte het opnieuw.

En dan is dat dansen op het leven zoiets als dit lied (Opwekking 789), mijn lijflied in deze periode:

U leert me lopen op het water,
de oceaan is weids en diep.
U vraagt me alles los te laten,
daar vind ik U en ik twijfel niet.

Refrein:
En als de golven overslaan,
dan blijf ik hopen op uw Naam.
Mijn ziel vindt rust,
want in de storm bent U dichtbij.
Ik ben van U en U van mij.

De diepste zee is vol genade.
Uw sterke hand, die houdt mij vast.
En als mijn voeten zouden falen,
dan faalt U niet, want uw trouw houdt stand.

Geest van God, leer mij te gaan over de golven,
in vertrouwen U te volgen,
te gaan waar U mij heen leidt.
Leid me verder dan mijn voeten kunnen dragen.
Ik vertrouw op uw genade,
want ik ben in uw nabijheid.

Nu na een mooi Pinksterweekend mogen we meenemen, om te leven op het ritme van genade, op het lied van hoop vanuit de hemel. Het leven is niet te fixen, alleen te leven met jouw hand in Gods hand.
Fotocredits: Fris Film

16/05/2024

MEER DAN OOIT

Het doet er toe, wat je gelooft. Het doet er toe, wat je in geloof doet. En Jezus is De Bron waar ik ook uit put, om in ons gezin en in mijn werk biddend bezig te zijn. Als alles wegvalt waar je op kunt bouwen, is dat wat overblijft.

Ergens verbind ik me altijd met de zoekers, die het nooit vinden. Of de rustelozen, die nooit thuis komen. Of de verdwaalden, die verloren waar ze vandaan kwamen. Het leven is niet af, het gaat met bergen en dalen, maar die verhalen horen van mensen en daarin de verbondenheid ervaren, dat is denk ik waar het om draait.

In mij zingt het liedje van Stef Bos (lied van Petrus):
Beter op zoek gaan, dan altijd gewacht,
beter gevallen, dan nooit gesprongen,
en beter de liefde verloren, dan nooit liefgehad.

En dan uiteindelijk toch een soort vinden, thuiskomen, oorsprong weten. Ja, daar verlang ik naar. En in de tussentijd wil ik aangesloten op de Bron, een bron van liefde zijn voor anderen. Mijn geliefden, maar ook de mensen in mijn werk. Gewoon daar zijn, luisteren, zien. Als ik de verhalen hoor, dan zie je ook dat relaties niet gepolijst zijn, dat levensverhalen rafelrandjes hebben en dat het daardoor zo mooi is, om het allemaal aan het licht te laten komen, compleet te maken, meer context te geven, zin te geven.

09/04/2024

WAAR GAAT HET HEEN?

Herken je dat, dat het nieuws je raakt? Zomaar wat dingen: een vrouw die waakt bij een abortuskliniek wordt opgepakt. Antisemitisme (Jodenhaat) neemt toe. Er is zoveel onrust in de wereld. Het gaat niet goed met koralen. De zee is te warm en er smelt teveel ijs. Alles bij elkaar een enorm rampenscenario, wat je bezig kan houden in je hoofd. Ik heb afgelopen tijd bewust minder nieuws gekeken, omdat ik al genoeg heb aan 'onszelf'. Maar het komt wel voorbij, je ontkomt er niet aan.

En wat het eigenlijk het meest raakt, is hoe mensen met elkaar omgaan. Zo hard, zo meedogenloos, zo zwartwit. Jij bent/ denkt anders, dus jij bent fout. En dan de ergste verwensingen. Al tussen mensen onderling, maar vooral ook naar Joden (en christenen). Het heeft allemaal met Jezus te maken, je valt over Hem of je neemt Hem aan! Hij is uit de Joden geboren en Hij is de Redder van de wereld. Hij is de Opgestane HEER, de Overwinnaar. Het is waar, wat Hij zei: als de wetteloosheid toeneemt, zal de liefde verkillen. Als zoveel van Gods goede beschermlijnen worden losgelaten, als je God loslaat, slaat alles op tilt en nog erger, mensen doen elkaar de ergste dingen aan. Zo ontzettend veel onrecht is er over de wereld, en het raakt Zijn hart nog meer dan ons hart!

Wat wij niet aankunnen, om het allemaal te horen, te verdragen, te voelen, dat kan Hij wel. Waar wij ons machteloos voelen, heeft Hij de macht en de kracht en de overwinning is al zeker, de toekomst is al beslist. Waar wij ons alleen voelen, of overweldigd, of onrecht aangedaan, mogen we schuilen bij Hem, want Hij beschermt ons. En omdat we met Hem zijn, zijn we sterk, zeker weten!

In Zijn hart is zo gigantisch veel liefde, zo volmaakt. Hij is zo geduldig, zo vriendelijk. We mogen in Zijn liefde wonen. En daar gaat het heen met de hele wereld. Want het gaat niet om ons, maar om Zijn plan, ook met Israël en de volken. Er zal vrede zijn en alles zal doordrongen worden van Zijn liefde en Zijn rechtvaardigheid. Maar ook nu al vind ik het zo troostvol, dat ik me met alles wat het leven geeft, kan schuilen bij Hem. Al je tranen zijn bij Hem bekend, Hij omringt ons met Zijn liefde. Hij houdt zoveel meer van ons, dan wij kunnen bedenken.

Elke traan is een gebed! Breng het maar bij Hem, al je zorgen, al je tranen, alles van je leven waar je mee worstelt. Ooit komt er een dag, dat we vol zijn van vreugde! Ga je mee onderweg naar Hem?
https://youtu.be/GKUhDe4maTA?si=xuzCb2QiAkcDtXLH

08/04/2024

MAG JE NOG HUILEN?

Tranen horen bij het leven. En toch is huilen zo lastig, dat we het vaker inhouden dan laten gaan. Ik ook bij mezelf, overigens. Of we huilen in stilte, waar niemand het ziet. Ik voelde het afgelopen tijd ook, het verdriet in mij. En ik zie het bij mensen met wie ik spreek. Huilen mag, zeggen we, maar mag het echt?

We poetsen ons op en gaan door. We leiden ons af met schermpjes of leuke dingen of actieplannen. Maar het leven is rauw. Het is niet zo leuk als we graag zouden willen. Ik niet, ik ben er soms behoorlijk verdrietig van. Niet voor niks dat er zoveel mensen hulp zoeken, niet voor niks dat de GGZ overloopt, zoveel mensen die ergens last van hebben, en toch ergens blijven streven naar het opgepoetste leven.

Ik ben er klaar mee. Soms denk ik dat ik het vak wil loslaten, omdat ik met mijn handen iets moois wil doen. Als tegenwicht op al die gebrokenheid. Omdat het verdriet in al die levens zo onoplosbaar groot is. Soms denk ik dat het tijd is voor een nieuwe beweging van omzien naar elkaar. En van leven met elkaar in alle rauwheid, waarin alles gewoon mag bestaan. De ruwe versie van verdriet, de bitterheid van het leven. Maar dat je voelt: we dragen het samen, we kunnen elkaar troosten.

Hoe heb je geleerd om met verdriet om te gaan als kind? Mocht het er zijn? Werd je getroost? Ik zie zoveel mensen bij wie het werd weggepoetst: nu is het over. Of ontkend: opstaan en doorgaan, geen tijd voor. Of niet gezien: verdriet was er gewoon niet. Geen wonder dat er zoveel mensen rondlopen met hun ziel onder hun arm. Terwijl het roept om omarmen, gehoord en erkend te worden. Huil maar, tot het goed is, voel maar dat ik er ben. En dan is het zacht en dan gaat het over.

Voor nu zeg ik dat ook ik huil en het mag. Het is leeg, ik wil niet zoveel moeten. Ik heb daarom mijn relatie-inspiratiedag geannuleerd, omdat het niet lukt in mijn hoofd en met mijn energie. Ik heb genoeg aan de gewone dingen van gezin en werk. En in alles heb ik nieuwe kracht nodig van de Opgestane HEER. Gewoon maar elke dag opnieuw beginnen, genoeg aan vandaag. Luister maar dit lied van Kinga Ban.
https://youtu.be/ELVMYipj0_E?si=DgOW4-Z1sbJxDK9x

22/03/2024

FIJN WEEKEND

Neem echt je tijd om te verbinden, met elkaar en... met jezelf!

20/03/2024

GESPREKSVRAGEN

Dat gesprek over geld is zeker wel nuttig en nodig op zijn tijd! Doe er je voordeel mee!