
08/07/2024
Ik zat op een bankje aan de rand van het zwembad.
Te kijken naar mijn zoon. Het was kijkles.
Voordat ik de ruimte binnen liep voelde ik weerstand.
Vermoeidheid. Ik wilde niet.
De emoties gierde door me heen en ik kon het niet plaatsen.
Ik zat op het bankje. Keek in de ogen van mijn zoon terwijl hij deed wat de badmeester opdroeg.
Ik zag angst en paniek in zijn blik maar hij vermande zich.
Deed wat werd gevraagd.
Mijn hart sloot. Druk op mn borst.
Ademhaling omhoog. Dikke keel.
Ik wilde vluchten. Wegrennen. Er niet zijn.
Maar deed het niet. Sloot mijn ogen.
Ademende naar mijn buik. Stelde mezelf gerust. Kalmeerde.
En toen voelde ik het. Ik zag het.
Beelden kwamen terug uit mijn onderbewustzijn.
De bevalling. Hij moest eruit. Het duurde te lang. Navenstreng om zijn nek. Blauw/grijs ter wereld. Naar adem snakkend.
En ik.
Ik parkeerde mezelf. Want ik voelde, mama moet alles op alles zetten om jou veilig op aarde te laten landen. Er is nu geen ruimte voor mij. Jij gaat voor.
Het zwembad was de trigger.
Niks meer niks minder. Om iets te voelen wat er nog zat.
Wanneer je oude pijn stukken van jezelf, uit de familielijn, in het nu opnieuw doorvoeld maak je de weg vrij.
Om jouw leven te leven vanuit vertrouwen en liefde.
En dat, dat creeert een golfbeweging naar de mensen om je heen. 🤍
Ik sprak op die plek, vanaf dat bankje op zielsniveau tot jorah en zei; je bent veilig. Ik ben er. Ik ben aanwezig. Jij kan dit. Wij kunnen dit.
En toen ving hij mijn blik en lachte. Kijk mama, wat ik kan! ♥️