
16/02/2024
.
Daar zit ik dan op de achtste dag van de kraamweek, In de kerk, bij een crematie, achter een pas bevallen moeder die haar vader moet gaan missen.
Als kraamverzorgende heb ik gemengde gevoelens over deze middag, eigenlijk is dit lichamelijk en emotioneel (te) zwaar voor haar, maar niet op de crematie van je eigen vader zijn dat is ondenkbaar!
We hebben de hele week naar deze dag toegewerkt, genoeg rust nemen, goed slapen, gezond eten, veel gezonde soepjes, en veel knuffels van de dierbaren om haar heen…
Je vader verliezen de dag na de geboorte van je zoon is intens verdrietig en toch hebben we deze week geluk en verdriet samen zien gaan… maar wat is dit zwaar.
Ze hield de baby de hele dienst dicht bij haar, wat een fijne troost!
Dat ik aanwezig was tijdens de crematie om de baby te kunnen overnemen op momenten dat het nodig was was een fijne gedachte voor de ouders… maar dit kleine mannetje was zo zoet, het was bijna niet nodig.
Op een crematie aanwezig zijn van iemand die je niet kent is best gek…
maar Ik … ik heb iemand leren kennen die ik niet kende … een bijzondere man, veel liefde voor zijn gezin en trotse pake van 4 kleinkinderen.
Tijdens de dienst zoveel mooie woorden en herinneringen gehoord wat zult u gemist worden!
Ondanks dat we elkaar niet hebben gekend weet ik één ding zeker, dat U enorm trots zou zijn geweest op uw dochter, ze was er!
Samen met uw kleinzoon!
Rust zacht 🕊️