RouWit Uitvaarten

Startpagina
Nederland
Leiderdorp
RouWit Uitvaarten

Buiten de lijntjes is meer ruimte voor een afscheid zondet zwarte randjes RouWit Uitvaarten.
‘Voor een afscheid zonder zwart randje’. Of in je favoriete café.

omdat elk afscheid uniek mag zijn. Een uitvaart is een herdenking van het leven. Het leven dat we hebben geleefd en gevierd. Bij het afscheid komen we samen. We praten met elkaar, halen herinneringen op, vertellen elkaar anekdotes. We lachen en we huilen met elkaar. RouWit Uitvaarten begeleidt en inspireert om op passende afscheid te nemen. Vanuit mijn kernwaarden; betrokkenheid, warmte en respect

, gaan we samen op zoek om invulling te geven aan het afscheid zoals dat past bij jou. Afscheid nemen kan op diverse manieren. We hoeven niet meer naar de aula van een crematorium, het mag ook gewoon in de vrije natuur of in de kantine van een vereniging. Er is heel veel mogelijk. En welke kleur het rouwrandje krijgt is geheel aan jou. Zo wordt jouw afscheid een blijvende en troostende herinnering voor allen die achterblijven. "Just the way you are."

26/07/2025

• J A C I N T A •

‘Welkom, fijn dat jullie er zijn op mijn uitvaart.’ Zo begon Jacinta de toespraak op haar eigen uitvaart.

Ik heb veel dappere en moedige strijders gesproken die bij mij hun wensen wilden vastleggen, maar zo eentje als Jacinta heb ik niet eerder gezien. Vanaf het moment dat zij ziek werd heeft zij zich nooit afgevraagd ‘Waarom ik?’ Ze zei: ‘Het is gewoon vette pech dat mij dit is overkomen.’

Na de diagnose besloot ze om zo positief mogelijk in het leven te staan en te genieten. En dat laatste dat heeft ze écht gedaan. Samen met haar lief en twee prachtige dochters zijn ze letterlijk én figuurlijk op reis gegaan. Een reis door het verleden, heden en toekomst.

Zo leerde ze haar meiden koken, ging ze het gesprek over ‘later zonder haar’ niet uit de weg, bereidde ze haar meiden voor op de toekomst, schuwde geen lastige vragen en vinkte de ‘To Do’s’ op haar bucketlist allemaal af. Vierde ze Kerst in september omdat Kerst haar lievelings was. At ze honderden stukken Apfelstrudel, die er namelijk altijd wel ingingen, ook als hield ze niets binnen na alle chemo’s. En tot slot maakte ze haar eigen Tiny House met haar gezin; haar urn.

Als moeder maar ook als vrouw heeft ze haar taken echt volbracht. Haar lief en meiden bewandelen met vertrouwen het pad dat Jacinta voor hun heeft achtergelaten. En dat gun ik iedereen als de dood dichtbij komt; een Jacinta.

NOTE I: Samen met Jacinta’s lief hebben we er bewust voor gekozen om Jacinta hier bij haar naam te noemen want dat podium heeft deze prachtige vrouw echt verdiend. Opdat we haar nooit zullen vergeten.

NOTE II: de muziek bij deze post is een ‘Niks aan de hand-muziekje’ zoals Jacinta dat zo mooi noemde. Je begrijpt dus dat ik alleen nog maar ‘Niks aan de hand-muziekjes’ gebruik.

Met oneindig veel dank aan de familie voor het gebruiken van deze prachtige foto 🙏🏼
📷 Thomas van

————————————

omdat buiten de lijntjes meer ruimte is voor een afscheid zonder zwarte randjes

23/07/2025

• E E N • L A A T S T E • B L I K •

De meest gehoorde opmerking die ik over mijn vak hoor is: ‘Vind je het niet zwaar jouw vak? Al dat verdriet wat je ziet. Ik zou dat niet kunnen hoor, ik zou meteen meehuilen.’

Ik zal je vertellen meehuilen doe ik niet. Ik kan ontroerd raken omdat ik de liefde zie én kan voelen. Ook kan ik weleens een traantje wegpinken maar zelden gebeurt het me dat ik me moet omdraaien omdat het me naar de keel grijpt. Maar het moment op foto was er wel zo een.

Na een hele lange dag of beter - een heel lang traject van ziekzijn en alles uit het leven halen wat er nog in zit – moesten deze twee jonge dames nu écht afscheid nemen van hun moeder. Dit was de laatste stap, het laatste moment. Hier in het crematorium scheidde de wegen voor altijd.

Nieuwsgierig en ook nuchter waren de zusjes benieuwd of hun moeder er nog net zo mooi bij lag als dat ze haar die ochtend in de kist hadden gelegd. Omdat deze kist een mooie vilten kap heeft die je dichtstrikt, konden we die natuurlijk ook makkelijk een klein stukje weer open maken. ‘Mag dat Dees?’ vroegen de dames mij. ‘Natuurlijk mag dat’ zei ik. En zo wierpen ze een laatste blik op hun moeder. Streelden ze haar haar en legden de bloemetjes nog even recht alvorens ze haar achterlieten.

Ik heb me maar even omgedraaid om mijn tranen te verbergen.

Met oneindig veel dank aan de familie voor het gebruiken van deze prachtige foto 🙏🏼

📷 Thomas van

————————————

omdat buiten de lijntjes meer ruimte is voor een afscheid zonder zwarte randjes

22/07/2025

• V E R G E E T • M I J • N I E T J E •

Heb jij ze al gespot? De met veel liefde handgemaakte messing Vergeet mij nietjes van ? Ik geef ze soms bij het sluiten van de kist; eentje om aan je dierbare mee te geven en de andere om te koesteren. Dat dit kleine gebaar grote impact heeft zie ik als ik de bloem terugzie als broche of aan een ketting. Hoe mooi is dat?
Wat zou jij met deze mooie bloem doen?

SWIPE VOOR MEER —>

————————————

omdat buiten de lijntjes meer ruimte is voor een afscheid zonder zwarte randjes

16/07/2025

• O N D E R N E M E R S C H A P •

“Ik heb mijn eigen stijl ontwikkeld zonder daar heel bewust een strategie voor uit te stippelen. Ik vaar op wat ik voel en hoor. Op wat ik zie én wat ik niet zie. Mijn hart is mijn beste raadgever, want als je vanuit je hart werkt, dan is dat je kompas.”

Ben je benieuwd naar 'meer over mij', lees dan eens mijn ondernemersportret geschreven door .kobus op https://lnkd.in/e7KxYmUq

------------------------

'RouWit Uitvaarten omdat buiten de lijntjes meer ruimte is voor een afscheid zonder zwarte randjes.'

13/07/2025

• V L I E G J E V R I J H E I D T E G E M O E T •
In mijn eerdere column met de titel ‘In liefde geboren en in liefde gegaan’ van februari dit jaar, schreef ik over Tanja, een jonge vrouw die leed aan PTSS. Zij kon in haar leven geen geluk meer vinden en heeft jaren gestreden om waardig te kunnen sterven. Op de dag van de liefde -Valentijnsdag- mocht ze gaan en daarmee was ze ‘vogelvrij’, zoals zij dat noemde.
•
Haar afscheid werd tot in de puntjes geregeld door haarzelf. Zo wilde ze geen sprekers die herinneringen over haar zouden vertellen. Ze wilde haar verhaal zélf vertellen. In alle eerlijkheid, puur en rauw.
•
Via de vele geluidopnames en met mij als verteller, hoorden we haar stem en haar eigen verhaal. Ze sprak vele dankwoorden naar alle familie en vrienden die haar in haar proces hebben bijgestaan. Uiteraard ook aan alle hulpverleners die sámen met haar de strijd voor een waardig sterven zijn aangegaan. Het was geen gebruikelijk afscheid, maar een afscheid dat haar recht deed. Met Tanja en de kolibrie -haar lievelingsvogel- als stralend middelpunt.
•
En Tanja zou Tanja niet zijn als ze niet nog een verrassing had. Iedereen kreeg van haar een mooie hanger in de vorm van een kolibrie met het verzoek om deze op een mooie plek aan zee op te hangen zodat zij ‘vogelvrij’ zou zijn.
•
Toen ik vorige maand op Curaçao op vakantie was, moest ik uiteraard aan Tanja denken. Daar heeft zij namelijk haar gelukkigste jaren doorgebracht. Het kon dan ook niet anders dan dat ik ‘mijn’ kolibrie mee zou nemen naar háár eiland. Daar waar haar jaren nog vrij en onbezonnen waren. Het kleine meisje nog een klein meisje mocht zijn. Het meisje dat nog vrij was van trauma’s en verdriet. Vrij van de zware donkere jaren die zouden volgen. Ik zou teruggaan naar haar jeugd.
•
Aangekomen op het zonnige Curaçao liep ik naar ons verblijf en werd ik bij de voordeur begroet door… jawel… een kolibrie. Het overviel me. Ineens was Tanja’s aanwezigheid zo duidelijk voelbaar.
•
Bij ons laatste afscheid heeft ze me beloofd dat ze ooit een teken van aanwezigheid zou geven. Dit was hét teken. Ze was er om me te begroeten, zoals ze had beloofd. En ja, ik moest er een traantje om laten. Onze negen maanden durende reis samen was ook zo bijzonder geweest; ik heb haar écht in mijn hart gesloten.
•
Om een mooie plek voor haar te vinden, nam ik contact op met haar ouders en vroeg naar haar favoriete plekjes op Curaçao. Een paar dagen na mijn aankomst ben ik naar het strand gereden waar ze zo graag kwam. Zijdelings op een rots groeide een mooie boom. Dat moest haar plekje worden.
En daar hangt nu mijn kolibrie. Uitkijkend over de zee met het oneindige water dat ons naar verre oorden brengt. Daar waar wij het bestaan nog niet van kennen. Daar waar wij vogelvrij kunnen zijn…
•
Vlieg de zon en je vrijheid maar tegemoet lieve Tanja.
•
Column uit Leiderdorps Weekblad week 29

11/07/2025

• M I J N O P A •

- Oktober 1999 – De zaal vult zich met mannen zoals gebruikelijk is in driedelig zwart en de vrouwen dragen een zwierige lange rok met kriebelende panty’s eronder. Na een tijdje schuiven de aanwezige kinderen onrustig over hun stoel. Muisstil zijn ze wel, want zij durven geen enkel geluid te maken. Braaf wachtend op wat komen gaat en luisterend naar liederen waarvan de woorden onverstaanbaar zijn geworden door de galmende echo.
•
En op moment dat alle rituelen zijn afgelopen, schuift iedereen enigszins opgelucht aan de koffietafel. Een broodje kaas met tomaten- of groentesoep is net als op andere uitvaarten vaste prik.
•
Ik kan mij die oorverdovende stilte van dat moment nog goed herinneren. Die ‘galmt’ weergaloos door de koude en kille ruimte. Iedereen fluistert met zijn of haar tafelgenoot. Waarom doen ze dat eigenlijk? Wat wordt er gefluisterd? Gaat het om de grapjes die opa altijd uithaalde met iedereen?
•
Het lijkt wel of niemand mag horen dat je, denkend aan die herinnering, zó moet lachen dat je bijna in je broek plast. Ook het condoleren is ongemakkelijk; een flinke kramp in mijn hand van al dat handen schudden. En mijn wangen plakken van de veel te natte en kleffe zoenen van die oude tantes die ik in jaren niet heb gezien.
•
Eindelijk gaat iedereen dan toch naar huis. De vrouwen kunnen thuis hun kriebelende panty’s uitdoen en de mannen verlossen zichzelf van hun stropdas en pak. De kinderen mogen weer hardop praten en luidkeels in de achtertuin spelen.
•
Maar moesten we écht zo bedroefd zijn; mochten we dan echt niet lachen? Is dat de etiquette die hoort bij een uitvaart? Veel verdriet, veel ongemak en vooral heel veel zwart is wat ik mij herinner.
•
Zo zag het afscheid van mijn lieve opa eruit. Maar wie was hij nu werkelijk? Hebben we het daar bij het afscheid nemen wel over gehad? Mijn opa was een man die ervan hield om bitterballetjes te eten met een lepeltje en die zijn geliefde biertje bijna als water dronk.
•
Maar wáárom hebben we dat dan niet gegeten en gedronken, vraag ik mij af terugdenkend aan die tijd. Waar waren al die mooie verhalen over mijn opa zijn klunzigheid en z’n stomme grapjes, want zo was hij ten voeten uit. Of die prachtige verhalen die hij als zweefvliegleraar heeft beleefd?
•
Ik had heel graag die mooie herinneringen aan mijn opa gehoord op de uitvaart, want met het ophalen van herinneringen kan ik zijn aanwezigheid voelen. Met zijn leuke, maar ook minder leuke dingen. Gewoon porties bitterballen serveren en proosten op zijn leven met een goed glas bier.
•
-Juni 2025- Gelukkig is er vandaag de dag veel mogelijk en kun je een afscheid vormgeven zoals jij dat graag wil. En daar maak ik me graag hard voor. Dat we met elkaar buiten de lijntjes durven kleuren voor een afscheid geheel naar eigen wens. En als ik het afscheid van mijn opa over kon doen, dan serveerden we bitterballen mét een lepeltje.
•
Column uit Leiderdorps Weekblad week 25

07/07/2025

• F A M I L I E S A A N H E T W O O R D •

Wil je weten hoe anderen mijn begeleiding ervaren?
Lees hier de mooie reviews die ik mocht ontvangen. Je vindt ze ook op mijn website onder het kopje ‘Families aan het woord’.

14/05/2025

• T U I N V A N H ER I N N E R I N G •
Als je regelmatig mijn columns leest, weet je dat ik een groot voorstander ben van uitvaarten die niet plaatsvinden in een aula van een begraafplaats of een crematorium. Eén van de redenen hiervan is dat er dan geen tijdsdruk ligt. Je gebruikt een eigen locatie voor een dagdeel en in een crematorium voel je toch veelal de adem van een volgende familie in je nek hijgen. Terwijl je juist voor dit laatste afscheid zo graag de tijd wil nemen.
•
Toch is wel de belangrijkste reden dat ik hier groot voorstander van ben, dat een afscheid nog persoonlijker wordt als het plaatsvindt op een plek die voor jou en je dierbaren van grote betekenis is. Zoals bijvoorbeeld je eigen achtertuin waar de bloemen en het onkruid misschien welig tieren. Die achtertuin vol met hortensia’s, klaprozen en dat kleine vijvertje is voor jou van grote waarde. In die tuin voel je je fijn.
•
Je hebt vast vele mooie avonden doorgebracht in je tuin met vrienden en familie. BBQ’en met soms iets te veel wijn en té harde muziek. Feestjes in allerlei soorten en maten: kinderpartijtjes, eindexamens, verjaardagen, verlovingen en misschien zelfs wel een bruiloft.
•
De tuin met dat zonnige plekje achter in de tuin waar opa vroeger altijd een sigaartje opstak of waar jij ’s morgens de dag begint met een heerlijke bak koffie. De tuin waar je kinderen -en misschien nu zelfs de kleinkinderen- volop speelden en hun knieën open schaafden op de terrastegels. De tuin waar je pleisters hebt geplakt, zoentjes hebt gegeven, waar je hebt getroost maar ook hebt gesust. De tuin waar je hebt liefgehad, gelachen en bovenal het leven hebt gevierd. Een tuin die vol ligt en zit met herinneringen en waar er heus nog wel een herinnering bij kan.
•
En die tuin kan en mag dus ook dé plek worden waar afscheid wordt genomen. Waar je de warmte en liefde van vroeger mag voelen en waar je mag huilen. Want ook dát hoort bij de cirkel van het leven: afscheid nemen van wat ooit was. Die tuin waar je even terug kunt gaan in de tijd en alle tijd hebt om het afscheid zo vorm te geven zoals jij het wil. Persoonlijker kun je het bijna niet hebben.
•
En als je dan voor die tuin kiest, kleed ‘m mooi aan met windlichtjes, kussentjes en kleedjes. Schenk koffie en thee uit oma’s servies, zet flessen water met munt uit eigen tuin neer en vul de tafels met zelfgebakken taartjes, koekjes en de meegebrachte soep van de buurtjes.
•
Natuurlijk begrijp ik heel goed dat je misschien niet zit te wachten in die zo verdrietige periode op deze hele organisatie en voorbereiding, maar daarvoor heb je mij. Ik zorg dat we samen met de mensen om je heen van het afscheid in je eigen tuin een herinnering maken om nooit meer te vergeten.
•
Column uit Leiderdorps Weekblad week 20

17/04/2025

• B R I E V E N B U S G E L U K •

Op een zonnige ochtend rinkelt mijn telefoon. Het is een keurige dame op leeftijd, die vraagt om mijn hulp. Haar man is zojuist overleden en ze weet niet zo goed wat ze moet doen. Het overlijden van haar geliefde heeft haar duidelijk overvallen. Verdrietig vertelt ze me dat de dood onbesproken is gebleven tussen haar en haar geliefde. En nu de dood zo dichtbij is, is ze onthand. Ik stel voor dat ik direct in de auto stap en naar haar toe kom.
•
In een statig woonhuis word ik hartelijk ontvangen. Ik krijg een prachtig, kwetsbaar porseleinen kopje met thee in mijn handen gedrukt. Op dat moment besluit ik om haar eerst de ruimte te geven om haar hart te luchten. En dat doet ze.
•
Moedig houdt deze lieve dame zich groot, toch laat ze ook af en toe een traan. Ik neem alle tijd voor haar en haar kwetsbaarheid. En dan neem ik haar stapje voor stapje mee in een voor haar onbekende wereld. Elke keuze wordt door haar zorgvuldig afgewogen en bezegeld met: “Ja, dát zou hij fijn hebben gevonden.”
•
Aangezien hij voor veel mensen van betekenis was, kiest deze dame voor een mooie kennisgeving in de landelijke dagbladen. Uitgebreid nemen we ook hier de tijd voor. Uit elk laatje van haar secretaire haalt ze wel een rouwadvertentie die zij in de loop van de jaren verzameld heeft. Van mensen die voor haar van betekenis zijn geweest of indruk hebben gemaakt in haar eigen bloeiende carrière.
•
Ineens worden die kennisgevingen voorbeelden voor haar. Voorbeelden van hoe zij graag de advertentie zou willen opstellen. Het eindresultaat is prachtig. Een advertentie die siert in z’n eenvoud. De advertentie wordt naar de krant gestuurd in afwachting van... Ja, in afwachting van wát eigenlijk?
•
De postbode krijgt het daarna bijzonder druk. Dagelijks vult hij de brievenbus met de ene na de andere mooie, handgeschreven enveloppe. Als ik haar enkele dagen na de uitvaart bel met de vraag hoe het met haar gaat, zegt ze dat ze ondanks haar verdriet ook kleine momentjes van vreugde heeft.
•
“Want Dees,” zegt ze “ik krijg zoveel ontzettend lieve brieven en kaarten. Veel uit onverwachte hoek en zelfs van mensen die ik niet ken. Het doet mij zo enorm goed. Brieven vol karakterschetsen die ik natuurlijk herken. Maar ook zoveel, voor mij, onbekende anekdotes. Het geeft mij zoveel troost en kracht. Ik had geen flauw benul dat dit met een rouwadvertentie zo werkte.”
•
Elke avond gaat ze naar bed met een bundeltje herinneringen. Dan opent ze één voor één die prachtige enveloppen en valt in slaap met mooie -nieuwe- herinneringen aan haar zo geliefde echtgenoot.
•
En ze doet de plechtige belofte aan zichzelf dat zij vanaf nu af aan ook brieven gaat schrijven om haar mooie herinneringen te delen met hen die eenzelfde verlies lijden. Omdat het haar ondanks het verdriet ook een beetje geluk heeft gebracht. En heel simpel via de brievenbus…
•
Column uit Leiderdorps Weekblad week 16

25/03/2025

• N E E M D E T I J D •

Veel mensen denken dat je na een overlijden zo snel mogelijk de uitvaartondernemer moet bellen. Alleen is dat helemaal niet zo. Als nabestaande beslis j́íj́ namelijk wanneer je contact opneemt. En dat hoef je pas te doen als jij er klaar voor bent.
•
Mijn dringende advies is om na het overlijden van een dierbare eerst even tijd voor jezelf en voor elkaar te nemen. En essentieel daarbij is het om alle tijd te gebruiken om afscheid te nemen van de overledene. Dit is namelijk zo ontzettend belangrijk voor de rouwverwerking.
•
Een aantal jaar geleden werd ik gebeld door een meneer die heel duidelijk voor ogen had wat er met hem moest gebeuren na zijn overlijden. Het was zijn uitdrukkelijke wens om na zijn overlijden direct te worden opgehaald.
•
Aan het einde van dit bijzondere telefoongesprek drukte ik hem nog wel iets op het hart. Dat áls het moment daar zou zijn, zijn gezin alle tijd had om afscheid van hem te nemen vóórdat ze mij zouden bellen. Er is op dat moment echt geen haast geboden. Neem als familie vooral alle tijd om afscheid te nemen.
•
Toch belde zijn vrouw mij direct na zijn overlijden. Dat had de medische zorg haar namelijk zo opgedragen. En zij volgde deze instructies netjes op. Ik arriveerde een uurtje later en instinctief voelde ik dat zijn vrouw en kinderen nog lang niet klaar waren om definitief afscheid van hem te nemen.
•
Ik gaf ze daarom wat extra tijd en nestelde me onzichtbaar in een hoekje met een kopje thee en gaf ze rust en ruimte om in hun tempo afscheid te nemen van hun man en vader. Pas enkele uren later begeleidde ik meneer naar het crematorium. De familie die ik achterliet, had alle ruimte gekregen voor hun verdriet én hun afscheid.
•
Je kunt maar één keer afscheid nemen van een geliefde en dat begint direct na het overlijden. Een mooi afscheid, waarbij je de tijd hebt gekregen en genomen die zo nodig is, is onderdeel van het helingsproces. Het maakt het verdriet niet minder erg, maar wel draaglijker. Neem daarom dan ook rustig je tijd alvorens je alle hulptroepen inschakelt.
•
En áls je dan zover bent om mij te bellen en wacht totdat ik er ben -meestal binnen anderhalf uur en ook ’s nachts- dan kun je alvast wat spulletjes klaarleggen zoals de kleding die je lief aan mag, zijn of haar ID-bewijs.
•
Wil je beslagen ten ijs komen en weten wat je nog meer kunt doen en met elkaar kunt bespreken? Dat kun je allemaal lezen in mijn wensenboekje ‘Wat ik je nog zeggen wil…’. De e-book versie kun je bij mij opvragen. Ik stuur het je graag toe.
•
Column uit Leiderdorps Weekblad week 12

27/02/2025

• I N L I E F D E • gekomen, in liefde gegaan

Toen jouw coach mij belde om een afspraak met jou en haar in te plannen, sloot ik het telefoongesprek af met de woorden: ‘Ik hoop dat je nog lang bij ons mag blijven.’ Jij luisterde met het gesprek mee en ik hoorde je hard roepen dat je liever vandaag dan morgen zou willen sterven. Ik schrok ervan, want wat jouw exacte situatie was, hadden we nog niet besproken. Dat werd me allemaal duidelijk bij onze fysieke kennismaking in juni vorig jaar. Je leed aan PTSS, Post Traumatisch Stress Syndroom.
•
Tijdens die fysieke kennismaking was één vraag heel belangrijk voor jou; namelijk wat ik vond van euthanasie bij psychisch lijden. Ik antwoordde je dat als ik jouw moeder zou zijn, ik het heel verdrietig zou vinden dat mijn kind zo’n beslissing zou nemen. Echter antwoordde ik je óók, dat ik als ‘professional’ je een waardig sterven gunde.
•
Jeugdtrauma’s zorgden ervoor dat je ziek werd. Niet alleen psychisch, maar ook lichamelijk. Bijna twee decennia heb je gevochten om beter te worden. Maar het lukte je niet. Het enige waarvoor je nu nog kon vechten, was een waardig afscheid. En euthanasie was daarvoor de enige oplossing.
•
De eerdere pogingen tot zelfdoding waren een schreeuw om hulp, niet om aandacht. Je wilde gehoord worden en de juiste hulp krijgen. Maar de juiste behandelingen bleven uit. De laatste poging tot zelfdoding werd je moeder te veel. Ze wilde geen agenten aan de deur die zouden vertellen dat ze je hadden gevonden op een spoor of waar dan ook. Was dit voor haar hét omslagpunt? Het moment dat ze besloot je in liefde te laten gaan?
•
Na onze kennismaking maakten we bijna negen maanden lang een reis door uitvaartland. Je wilde -zoals met alles- de regie houden. We zochten samen naar een mooie locatie. Je mand werd uitgezocht, net als de bijpassende auto. Je kocht talismannen met een bijbehorende boodschap die iedereen meekrijgt. En we ontwierpen samen een prachtige kaart. Minutenlang staarde je ontroerd naar jouw kaart met die prachtige kleurrijke vogel erop. Vogelvrij zou je zijn.
•
Je begon in de laatste weken aan heel veel te twijfelen, zei je eens toen we elkaar midden in de nacht belden. Want zo hecht was ons contact inmiddels geworden. Ik vroeg of je twijfels had aan de euthanasie. Vastberaden, haast fel was je antwoord steeds ‘nee’. ‘Nee, ik twijfel aan veel, maar niet aan mijn Bevrijdingsdag.’ Want zo zag je de dag van jouw sterven. Als een bevrijding.
•
Vrijdag 14 februari -Valentijnsdag- was jouw Bevrijdingsdag. De dag van de liefde. Symbolischer heb je die dag niet kunnen kiezen. Net als op jouw geboortedag zijn je ouders naast je gaan liggen en hielden ze je hand vast. Je zei ‘Ik hou van jullie’ en toen vloog je weg. Als een prachtige vogel. Op weg naar de horizon. Je vrijheid tegemoet.
•
In liefde ben je gekomen en in liefde ben je gegaan...
•
Column uit Leiderdorps Weekblad week 8
Gepubliceerd met toestemming van alle betrokkenen.

19/02/2025

• R O U W I T • bestaat vijf jaar

Deze maand vier ik het vijfjarig bestaan van RouWit, mijn onderneming waarmee ik uitvaarten organiseer die verder reiken dan de koffie met cake. Dat is namelijk één van de meest gehoorde opmerkingen bij mijn binnenkomst: ‘We willen geen uitvaart met koffie en kleffe cake hoor!’
•
Ik kijkt juist graag over de lijntjes heen, daar waar zoveel meer ruimte is! Het is mijn bedrijfsmotto en zo -buiten de lijntjes- ontstaan de meest bijzondere uitvaarten, volledig afgestemd op de overledene.
•
Mijn creativiteit begint al bij de eerste kennismaking te borrelen, gevoed door alles wat ik daar zie en hoor. Wat doen deze mensen voor werk, wat hangt er aan de muur, hoe praten ze met elkaar? Ik zie het als het organiseren van een bruiloft. Het moet in mijn ogen zo’n dag worden waarop alles klopt, tot in de kleinste details. Denk aan de kleuren, de symbolen, de materialen en het gebruik van de ruimte.
•
Ik heb de afgelopen jaren mijn eigen stijl ontwikkeld. Zonder daar heel bewust een strategie voor uit te stippelen. Ik werk vanuit mijn hart. En als je vanuit je hart werkt, dan is dat je kompas. Voor mij geen ‘groot, groter, grootst’ in het ondernemerschap. Maar in een week een band opbouwen met mensen die ik nog niet ken, opgenomen worden in een gezin en échte aandacht geven. Want dát is het allerbelangrijkste voor mij: persoonlijke aandacht geven aan families. Ik krijgt dan ook vaak terug van familie dat zij de begeleiding als warm en persoonlijk hebben ervaren.
•
En daar draagt mijn inmiddels onbedoelde handelsmerk aan bij: het spijkerjasje. Je zult mij namelijk niet in een mantelpakje zien. Ik draag dat spijkerjasje héél graag, vaak samen met een paar sneakers. Gewoon omdat ik graag laagdrempelig wil binnenkomen en náást de mensen wil staan die ik begeleid. En daar past wat mij betreft geen mantelpakje bij. Dat is dan ook meteen dé meest gehoorde opmerking als ik ergens binnenkom: ‘Oh gelukkig, je hebt je spijkerjasje aan.’
•

Adres

Hoofdstraat 44b
Leiderdorp
2351AL

Telefoon

+31622636762

Website

http://www.RouWit.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer RouWit Uitvaarten nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Snelkoppelingen

Type

Begrafenisonderneming

‘Wat ik jullie nog zeggen wil...” hét wensenboekje van RouWit uitvaartbegeleiding.

Praten over de eigen dood en uitvaart is voor veel mensen niet gemakkelijk of vanzelfsprekend. Liever gaat men een dergelijk gesprek uit de weg. Maar zodra je weet dat jouw leven of dat van je dierbare op korte termijn eindigt, kan een goede voorbereiding van de uitvaart rust geven. Dan blijft er tijd, rust en ruimte over om op eigen wijze afscheid te nemen van elkaar. Voor nabestaanden kan het fijn zijn te weten dat ze handelen naar de wensen van de overledene.

En daarvoor heb ik het wensenboekje “Wat ik jullie nog zeggen wil…” geschreven. Om het onvermijdelijke toch bespreekbaar te maken. Om toch eens rustig te gaan zitten en bewuste keuzes te maken. Hoe gevoelig het onderwerp misschien ook is.

‘Wat ik jullie nog zeggen wil…’ is gemaakt om wat houvast te geven en is startpunt voor het invullen van de uitvaart. Er staan tips en diverse mogelijkheden in, maar er is vooral voldoende ruimte om het afscheid zo in te kleuren en vorm te geven zoals het bij jou past. Het vormgeven van een uitvaart is vooral een persoonlijk proces. En voor je nabestaanden kan een passend afscheid een troostende herinnering zijn. Heb je liever een persoonlijk gesprek over jouw wensen of wil je meer weten over de mogelijkheden die er zijn, bel mij dan gerust. Ik kom graag bij je voor een kennismaking en een informatief gesprek. Hierbij denk ik graag met je mee over het vormgeven van een passend afscheid. Uiteraard geheel vrijblijvend.

Mocht je dit gratis wensenboekje graag willen ontvangen, stuur dan een mailtje naar info@RouWit.nl met je naam en adres. Ik stuur het boekje dan zo snel mogelijk naar je toe.