27/08/2025
Wat ben ik haar dankbaar: het kleine meisje op de tweede foto.
Dit meisje leerde al vroeg dat het slim was om de omgeving te scannen: hoe voelt iemand zich?, hoe liggen de verbanden hier?, wat zal ik over deze situatie zeggen?
Het maakte haar slim en snel, ondanks dat ze lessen op een harde manier heeft moeten leren. Volgens haar omgeving was ze raar, verlegen met gekke hobby’s. She was the odd duck.
Wat heeft zij zich vaak alleen gevoeld, geprobeerd om als de anderen te zijn. Tegelijk wist ze dat dat niet haar pad was, dus bleef ze het hare lopen.
En ja, willen zijn ‘zoals de rest’ heeft tot wat omzwervingen geleid, maar ze kwam steeds terug op dat ene punt. Want het pad van de rest was niet van haar en voelde dus ook nooit goed. De schoen begon altijd te wringen en dan kwamen die overtuiging en gedachte weer omhoog:
“Jij moet het ook altijd anders doen.”
“Waarom kan je het niet gewoon naar je zin hebben hier?”
Want dat wat ooit van een ander kwam, had zich inmiddels in mijn onderbewuste vastgezet als waarheid. Ik was anders.
Het kleine meisje van foto 2 hield vanuit haar diepste kern van dieren en extra veel van paarden. Dat was haar droom. Een oudere versie leerde die droom weg te stoppen. Verpakt door overtuigingen van anderen ging deze op zolder.
Maar op mijn 27e stortte die doos door het zolderluik en was er geen ontsnappen aan:
Jij bent hier om voor jezelf en jouw droom te leven, so go do it.
I did. En het bleek altijd al de bedoeling te zijn.
Want daar waar ik ooit ‘de rare’ was. Ben ik nu degene die gevraagd wordt om te teachen, te helen en te spreken. Degene die anderen mag ondersteunen op hun pad om ook hun dromen waar te maken.
Het was altijd al de bedoeling.
Als dit bericht jou vandaag vindt: weet dat ook jij hier bent om jouw pad te lopen. Te trailblazen waar een ander stopt. Want het is jouw pad, jouw leven, jouw droom. Go live them.
