04/08/2025
De Labradoodle en het probleem van populariteit zonder bewustzijn. Een kritische beschouwing vanuit de praktijk van een hondencoach.
In de afgelopen jaren is de Labradoodle uitgegroeid tot een van de populairste honden onder stedelijke gezinnen, jonge stellen en sociale media-liefhebbers. De aantrekkingskracht is begrijpelijk: het uiterlijk is zacht, aantrekkelijk, vaak ‘aaibaar’. De beloftes rondom het ras, intelligent, vriendelijk, allergievriendelijk, maken het tot een ideaalbeeld van wat een hond voor mensen zou moeten zijn: makkelijk, gezellig, sociaal, slim en fotogeniek.
Maar wie zoals ik dagelijks werkt met honden en hun mensen, ziet onder de oppervlakte iets heel anders gebeuren. Wat ik in toenemende mate tegenkom, is een ernstig gebrek aan inzicht in wat het werkelijk betekent om met een gevoelige, energieke hond als de labradoodle te leven. Wat ik zie, is dat het uiterlijk en de mythe het gedrag en het wezen zijn gaan overheersen. En dat brengt schade met zich mee. Niet alleen voor de hond, maar vooral voor de relatie tussen mens en hond.
Er is geen sprake van een ras dat 'makkelijk' is. Er is sprake van een hondentype dat bij verkeerd begrip juist intens begeleiding nodig heeft. Labradoodles hebben vaak een hoge gevoeligheid voor prikkels, weinig frustratietolerantie, een groot aanpassingsvermogen dat makkelijk verkeerd geïnterpreteerd wordt als 'meegaandheid', en een sterke behoefte aan duidelijkheid, afstemming en rust. Het is precies dit type hond dat floreren kan of volledig kan vastlopen, afhankelijk van de mate van bewustzijn bij de eigenaar.
Wat ik echter vaak zie, is het tegenovergestelde van bewustzijn: mensen investeren in een Instagram-account voor hun hond, in designlijnen, riemen en accessoires, in fotosessies en volgers. Maar wanneer het gaat over investeren in leiderschap, in zelfreflectie, in kennis van lichaamstaal, zenuwstelsels, ritmes en rust, dan wordt het al snel stil.
En dat is niet alleen een probleem van de labradoodle-eigenaar. Het is een veel breder probleem in onze omgang met honden en dat is de illusie van een probleemhond.
Wat veel mensen niet begrijpen, is dat gedrag niet uit het niets ontstaat. Het is altijd het gevolg van een proces, een interactie tussen de hond, zijn omgeving en zijn verzorger. Gedrag is een uiting. Geen storing in het systeem, maar een signaal.
Toch komen de meeste klanten pas bij me als dat gedrag 'probleemgedrag' wordt genoemd: trekken, uitvallen, blaffen, overprikkeld zijn, sloopgedrag, controlezucht, claimen. Ik zie dan een hond die al maanden of zelfs jaren signalen geeft die niemand begreep of serieus nam. En ik zie een eigenaar die, vaak met de beste intenties, niet wist hoe te reageren.
Wat ik zelden zie, is wat de klant in deze post wel deed: begeleiding zoeken voorrdat het escaleert.
Zij had geen zichtbare problemen. Geen incidenten. Geen crises. Maar wel het bewustzijn dat er iets ontbrak. Dat het gedrag niet ontspoorde, maar ook niet stevig geworteld was. Ze voelde dat er iets opbouwde, dat er een behoefte was aan rust, leiderschap, afstemming, voordat de spanning zich zou vertalen in gedrag.
Dit is het soort begeleiding dat ik het liefst geef. Omdat het niet over reparatie gaat, maar over bewustwording. Omdat het niet gaat over symptoombestrijding, maar over verdieping. Omdat het niet begint bij de hond, maar bij de relatie. En die ontstaat niet uit goed gedrag, maar uit goed leiderschap.
De fabel van de makkelijke hond, is dat er geen makkelijke hond bestaat. Elke hond is een individu, gevormd door genetica, vroege socialisatie, hormonale ontwikkeling, voeding, prikkels, de stabiliteit van zijn omgeving en de aanwezigheid van veilige leiding. Het idee dat bepaalde rassen “makkelijk” zijn, is niet alleen een mythe, het is een risicovolle misvatting.
Wat we zien in de Labradoodle is een schoolvoorbeeld van projectie: mensen zien een zachte, vriendelijke uitstraling, en verwachten daar een gelijkwaardige innerlijke rust bij. Maar wat we vaak krijgen, is een overalerte, snel gestreste, prikkelgevoelige hond die door zijn intelligentie makkelijk gedrag aanleert, maar tegelijkertijd moeite heeft om die indruk vast te houden als het spannend wordt.
En juist doordat het ras zo populair is geworden, komen deze honden bij allerlei mensen terecht die niet de ervaring, noch de rust hebben om met zo’n type om te gaan. En de meeste mensen merken het pas als het gedrag zichtbaar ontspoort. Maar op dat moment zit je als eigenaar al niet meer in de preventieve fase. Dan zit je in de herstelfase. En die kost tijd, energie, geduld en vaak ook pijnlijke zelfreflectie.
Gedrag ontstaat altijd in de relatie. De Leidy-methode die ik ontwikkelde, is niet bedoeld als probleemoplossing achteraf. Het is een bewustzijnsmethode, die kijkt naar de lagen achter gedrag. Die niet alleen focust op wat de hond doet, maar op wat de mens uitstraalt. Hoe jij beweegt, kijkt, voelt. Hoe jij ruimte geeft of begrenst. Hoe jij afwacht of te snel ingrijpt. En vooral: hoe jij je hond leest, begrijpt en begeleidt, zonder jezelf te verliezen.
Want gedrag begint niet bij de hond. Het begint bij jou.
Een hond die trekt, trekt niet zomaar. Een hond die overactief is, leeft vaak in een omgeving vol onrust. Een hond die controleert, vult een vacuüm van leiding op. En dat vraagt van ons als mensen iets anders dan oefeningen, opdrachten of correcties. Het vraagt inzicht. Structuur. Duidelijkheid. En zelfonderzoek.
We moeten af van het idee dat hondenbegeleiding alleen nodig is bij ‘probleemhonden’. De meeste ‘problemen’ hadden nooit hoeven ontstaan als mensen eerder durfden te investeren in preventie. In kennis. In zelfreflectie. En ja, dat vraagt moed.
Want begeleiding vragen vóórdat iets escaleert, betekent dat je verantwoordelijkheid neemt voor iets dat nog niet mis is gegaan. Dat je zegt: ik wil niet wachten tot mijn hond gedrag gaat vertonen dat ik niet begrijp.
Als hondenproffesional wil ik voorkomen dat mijn eigen onbewuste patronen invloed krijgen op hoe mijn honden zich ontwikkelen.
Dat is waar het om draait. Dat is waar leiderschap begint.
We hoeven niet allemaal perfecte eigenaren te zijn. Maar we moeten wel ophouden met het idee dat gedragstraining alleen voor extreme gevallen is.
We moeten stoppen met honden behandelen als accessoires. We moeten ons realiseren dat de grootste schade niet ontstaat in gedrag, maar in gebrek aan bewustzijn.
De klant in deze post deed wat ik elke eigenaar gun: ze nam haar verantwoordelijkheid voordat haar hond het voor haar moest doen. Ze koos niet voor symptoombestrijding, maar voor bewustwording. En precies daar begint echte samenwerking.
De Leidy-methode maakt jou bewust en als je dit ook wil, dan verwijs ik je naar een van mijn online Leidy-methode cursussen. Voor eigenaren die echt verandering willen middels bewustwording, want je kunt niet iets veranderen dat je niet weet.
Deel deze post gerust, want ik wil dit kwetsbare ras, zoals zo velen, een stem geven!
Mijn naam is Leidy Zijlstra en ik coach de eigenaar achter de hond.
