
19/08/2025
Ik zie mijn moeder veranderen… en dat verandert mij mee.
Grenzen verschuiven namelijk zodra de situatie verandert.
Mijn moeder ligt in het ziekenhuis. Ze is geopereerd aan een gebroken heup en heeft ook Alzheimer. Door de verandering van omgeving, operatie, pijn en pijnstilling functioneert ze cognitief ineens stukken slechter dan we haar kennen.
Dat is pijnlijk om te zien.
En moeilijk om te accepteren.
De geriater geeft aan dat dit de komende weken zeker bij kan trekken.
Maar misschien ook niet.
Soms is dit een blijvende ‘tik’ voor het brein.
En dat raakt me diep.
Momenten die 3 jaar geleden nog onbeduidend leken.
Hebben nu ineens onschatbare waarde.
Wat eerst een minor detail was
is nu ineens een kostbaar moment.
Dingen die me vroeger stoorden
zorgen nu ineens voor een glimlach.
Woordgrapjes waar ik vroeger over zuchtte
doen mijn hart nu borrelen.
Zoals haar opmerking, toen ik voor de zoveelste keer uitlegde
dat ze een heupoperatie heeft gehad:
“Ja, ik heb het op mijn heupen!”
We schaterden allebei.
De grenzen van waardering worden verlegd.
De grenzen van kwaliteit van leven worden verlegd.
Dat verleggen van grenzen gebeurt niet alleen
als de aftakeling in het leven inzet.
Je ziet het ook in relaties,
waar je ineens dingen accepteert waarvan je ooit zei: “nooit.”
En op het werk,
waar je ondanks je onvrede toch blijft zitten.
Soms verleg je je grenzen uit liefde en compassie.
Soms ook uit angst voor verandering.
Waar heb jij je grenzen verlegd? En bleek dat uiteindelijk een zegen… of juist een les?